Ο Γιώργος Κογκαλίδης παραθέτει δύο απλές κι εύπεπτες προτάσεις που θα ανοίξουν το δρόμο για την επίλυση του προβλήματος της βίας στα γήπεδα
Από τότε (26/10/1986) που ο αείμνηστος Χαράλαμπος Μπλιώνας έχανε τη ζωή του από ναυτική φωτοβολίδα, μέχρι πριν από λίγες ημέρες, που ο Μιχάλης έγινε το πιο πρόσφατο θύμα στον βωμό της… αθλητικής βίας, έχω βαρεθεί ευχολόγια, αναλύσεις και το… μαχαίρι να φτάνει στο κόκαλο. Δυστυχώς τα μόνα μαχαίρια που φτάνουν στο κόκαλο, είναι αυτά των χουλιγκάνων.
Σε αυτά τα χρόνια έχω γράψει δεκάδες -αν όχι εκατοντάδες- άρθρα κατά της βίας. Αποτέλεσμα μηδέν, καθώς κανείς δεν έχει διάθεση (όχι θέληση, ή ικανότητα) να σταματήσει το κακό. Κι επειδή χορτάσαμε από βαρύγδουπα τσιτάτα, πάμε στην ουσία. Θέλουμε πραγματικά να σταματήσει η βία; Ωραία, έχω δύο απλές κι εύπεπτες προτάσεις, που δεν θα λύσουν το πρόβλημα, αλλά θα ανοίξουν τον δρόμο.
Να σταματήσουμε τα λέιζερ
Η χρήση λέιζερ προδήλως δεν σκοτώνει, αλλά είναι ενοχλητική (ειδικά στα κλειστά γήπεδα). Υπάρχουν φωτογραφίες από ΣΕΦ κι ΟΑΚΑ, που οι παίκτες ή οι προπονητές μοιάζουν έχουν τέτοιον… φωτισμό, που τεχνικοί του Χόλυγουντ δεν μπορούν να πετύχουν.
Αυθαίρετα λέω ότι ένα χέρι πιτσιρικά, που οπλίζεται με λέιζερ, εύκολα αύριο θα οπλιστεί με λοστό ή μαχαίρι. Όταν πηγαίνεις στο γήπεδο, εφοδιασμένος με λέιζερ, δεν πας για να δεις έναν αγώνα, για να απολαύσεις αθλητικό θέαμα, αλλά για να το καταστρέψεις.
Απλές λύσεις: Στις τρεις παρατηρήσεις (σε έναν αγώνα) για χρήση λέιζερ από τους οπαδούς, 100.000 ευρώ πρόστιμο στην ομάδα. Στις πέντε το πρόστιμο γίνεται 500.000 ευρώ. Δεδομένου ότι όλοι οι αγώνες καλύπτονται τηλεοπτικά, κανείς διαιτητής δεν μπορεί να οδηγήσει ετσιθελικά σε τιμωρία την ομάδα.
Το κλαμπ, του οποίου οι οπαδοί έκαναν χρήση λέιζερ, οφείλει να πληρώσει άμεσα το πρόστιμο. Την επόμενη μέρα. Κι αν δεν πληρωθεί το πρόστιμο, θα χάνει τον επόμενο (ή τους επόμενους) αγώνα/ες με 2-0 (20-0 κατ’ αντιστοιχία στο μπάσκετ, ή 3-0 σετ στο βόλεϊ). Τα χρήματα από τα πρόστιμα θα πηγαίνουν απευθείας σε λογαριασμό για το νοσοκομείο Παίδων, ή για αντίστοιχα ιδρύματα, ώστε η βλακεία των οπαδών να μετατρέπεται σε κοινωνικό αγαθό.
Απλή δράση, δίχως παρενέργειες, χωρίς κόστος ή ειδικές ομάδες φύλαξης. Αν το επέβαλλε αυτό το κράτος, θα βλέπατε πώς ο έλεγχος στις εισόδους θα ήταν διαφορετικός, πώς η ΠΑΕ/ΚΑΕ θα «έκοβαν τα χέρια» των παραβατικών, πώς οι ίδιοι οι φίλαθλοι της ομάδας θα πετούσαν έξω όποιον ήθελε να χαλάσει το παιχνίδι.
Οι «οπαδοί δημοσιογράφοι»
Είπαμε, απλές λύσεις, για να φανεί ότι υπάρχει διάθεση (που ΔΕΝ υπάρχει) και να πιάσουμε από κάπου την άκρη του νήματος, δίχως πολύπλοκα σχέδια και μακρόχρονες δράσεις. Έχω και δεύτερη πρόταση, για τα του οίκου μας.
Αν πάει κανείς σε γήπεδο και δει την εξέδρα του Τύπου, ουδόλως διαφέρει από τις υπόλοιπες. Ακόμα και κασκόλ φορούν «δημοσιογράφοι», οι οποίοι πανηγυρίζουν το γκολ της ομάδας τους, ενίοτε φωνάζουν συνθήματα, ή χειρονομούν. Απλές λύσεις, εύπεπτες.
Η ΕΣΗΕΑ τοποθετεί έναν παρατηρητή σε κάθε γήπεδο (ευκαιρία για μεροκάματο για άεργους συναδέλφους), ο οποίος ελέγχει και καταγράφει. Τα χρήματα (μηδαμινά) θα υποχρεωθούν να τα καταβάλλουν οι αντίστοιχες λίγκες (Super League, ΕΣΑΚΕ, κτλ), ώστε να είναι δουλειά για τον επιτηρητή.
«Δημοσιογράφος» που θα πιαστεί να πανηγυρίζει σε γκολ (αναφέρομαι στο ελληνικό πρωτάθλημα, όχι σε ευρωπαϊκούς αγώνες, που όλοι πρέπει να πανηγυρίζουμε για όλες τις νίκες των ομάδων μας κι όχι της ομάδας μας) θα του αφαιρείται για έναν χρόνο το δικαίωμα εισόδου στη δημοσιογραφική εξέδρα.
Εύκολο, καθώς πλέον όλες οι ομάδες δίνουν διαπιστεύσεις, άρα μια… μαύρη λίστα τον αφήνει εκτός. Αν θέλει να πανηγυρίζει ας πάει στην εξέδρα, πληρώνοντας εισιτήριο. Αν δύο δημοσιογράφοι του ίδιου «Μέσου» βρεθούν υπόλογοι, το «Μέσο» χάνει το δικαίωμα εισόδου στο γήπεδο. Αν ένα «Μέσο» αποβληθεί από δύο γήπεδα, χάνει το δικαίωμα να στέλνει δημοσιογράφους σε όλα τα γήπεδα.
Δημοσιογράφος που θα βρεθεί δύο φορές (το δις εξαμαρτείν) ένοχος για το ίδιο παράπτωμα διαγράφεται από την Ένωση στην οποία ανήκει.
Με απλές διαδικασίες, μπορούμε να σταματήσουμε το άλγος των λέιζερ και των οπαδών – «δημοσιογράφων». Θέλουμε; Ιδού η Ρόδος. Ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας κι ας δείξουμε -αν μη τι άλλο στις οικογένειες των θυμάτων- ότι η κοινωνία μας έχει (έστω και καθυστερημένα) αντανακλαστικά. Διαφορικά ας σκάσουμε κι ας αφήσουμε να ακούγεται ο πόνος των γονιών…
