Ο Χρήστος Νομικός παρακολούθησε τη μουσική παράσταση της γνωστής και αγαπημένης ερμηνεύτριας στο Παλαιό Φάληρο και μας «μυεί» σε έναν κόσμο μουσικής, ομορφιάς και…νοσταλγίας!
«Όταν στα μέρη του Ιησού ο θάνατος προελαύνει στη γειτονία μας τιμάται ο μουσικός Πολιτισμός»
Το να αποφασίσει κανείς Τετάρτη βραδάκι μέσα σε μία βραδιά Champions League να πάει να δει μία μουσική παράσταση μοιάζει σαν κατόρθωμα. Κάτι μέσα μου όμως μου έλεγε ότι εκείνη τη βραδιά δεν έπρεπε να τη χάσω και δικαιώθηκα απόλυτα!
Φτάνοντας στη φιλόξενη αίθουσα του Δημαρχείου του Παλαιού Φαλήρου με τη σύντροφό μου βρήκα λίγο κόσμο να περιμένει πράγμα που με ικανοποίησε καθώς καταλάβαινα ότι δεν θα είχα καμία ταλαιπωρία να καθίσω σε μία μπροστινή θέση και να παρακολουθήσω μία ξεχωριστή μουσική εκδήλωση.
Με μία μικρή καθυστέρηση – ακαδημαϊκή που λέμε – και αφού ο κόσμος είχε τελικά προσέλθει σε πολύ ικανοποιητικό αριθμό η παράσταση ξεκίνησε. Από το πρώτο της λεπτό μας εντυπωσίασε. Τόσο η Ηρώ Σαΐα όσο και οι συνεργάτες της (Νεοκλής Νεοφυτίδης -πιάνο & φωνητικά , Παντελής Τζιαλας –κιθάρα & φωνητικά και Τάκης Βασιλείου –κρουστά) ανταπεξήλθαν απόλυτα τις προσδοκίες μας.
Η σκηνική παρουσία της ερμηνεύτριας ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή( η εξήγηση ήρθε όταν ανέσυρα από τη μνήμη μου το Βιογραφικό της , με σπουδές θεάτρου και φωνητικών παράλληλα) . Το ίδιο άξιοι και οι συνεργάτες της, οι οποίοι με πολύ έντιμο τρόπο στάθηκαν δίπλα της.
Η Ηρώ Σαΐα ήταν απλά απολαυστική σε μία βραδιά που περιλάμβανε ένα πάρα πολύ όμορφο και σύνθετο ρεπερτόριο που σίγουρα μας ταξίδεψε σε αρχέγονα ταξίδια σε θάλασσα και έρωτα, άλλοτε με γαλήνη και άλλοτε με τρικυμία!
Ακούστηκε μία όμορφη γκάμα τραγουδιών, κάποια από αυτά μάλιστα τα ερμήνευσαν οι συνεργάτες της Νεοκλής Νεοφυτίδης και Παντελής Τζιάλας από τα οποία ξεχώρισα όμως δύο τα οποία ομολογουμένως δεν τα περίμενα:
Το «μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα» του Δήμου Μούτση και του Νίκου Γκάτσου και το «η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα» του αξέχαστου λαϊκού δημιουργού Άκη Πάνου ερμηνεύτηκαν –μαζί με τα άλλα – και μας γύρισαν πίσω στις…παιδικές μας γειτονιές.
Όταν η βραδιά τελείωσε φύγαμε ικανοποιημένοι-γαληνεμένοι ίσως – για το σπίτι μας. Όταν έφτασα στο αυτοκίνητο μας που μας περίμενε λίγο πιο πέρα από το Δημαρχιακό Μέγαρο σκέφτηκα συνειρμικά και «αντίθετα» ότι κάποιες δεκάδες χιλιόμετρα μακρύτερα κάποιοι άνθρωποι σκοτώνονταν με λύσσα και οργή.
Τότε θυμήθηκα τις τελευταίες λέξεις με τις οποίες μας χαιρέτησε η πρωταγωνίστρια της βραδιάς….
«Απολαύστε την κάθε τρέχουσα στιγμή, απολαύστε το σήμερα… Καλή σας νύχτα»
