Ο Σωτήρης Γεωργίου βλέπει δυστοπικό τοπίο σε ένα ακόμα κομμάτι της κοινωνίας μας
Βία, βία, βία παντού. Μαύρα Χριστούγεννα θα κάνουν και στην Πράγα δεκάδες οικογένειες. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να είσαι σε μια ιστορική πόλη και στο Πανεπιστημιό της και να πέφτεις νεκρός από πυρά στα 20 και 25 σου χρόνια και ακόμα παρακάτω, λες και είσαι σε εμπόλεμη ζώνη.
Το φαινόμενο που έρχεται από Αμερικάνικα κολέγια και σχολεία, με τους σχιζοφρενείς μαζικούς δολοφόνους, έχει φτάσει ήδη στην Ευρώπη και αποκτά διαστάσεις. Μαζί και με την καθημερινή πια τρομοκρατία πόλεων με το φαινόμενο επιθέσεων ατομικών, καθιστά την καθημερινότητά μας άκρως επικίνδυνη και ασφαλής δεν αισθάνεσαι πουθενά.
Ακόμα και σε παραδοσιακά ήσυχες χώρες όπως η Τσεχία, η Νορβηγία κτλ. Στην Ελλάδα λόγω και τον προτέρων καλώς μας σχέσεων με τις χώρες της Μέσης Ανατολής δεν έχουμε σοβαρά θέματα τρομοκρατίας. Δεν ξέρω αν αλλάξει αυτό λόγω και των αποφάσεων που παίρνουμε σε διεθνές επίπεδο αναγκαστικά. Από εκεί και πέρα όμως ποιος αποκλείει την εμφάνιση ενός μαζικού δολοφόνου στα πανεπιστήμιά μας ή τα σχολεία μας. Κανείς. Ποια μπορεί να είναι η πρόληψη πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα
Την ίδια ώρα όμως βλέπουμε μια κατακόρυφη αύξηση της βίας και από πολύ μικρές ηλικίες και δεν μπορεί να την φορτώνουμε στην πανδημία και τον εγκλεισμό αποκλειστικά. Ακόμα και στον δρόμο έξω βλέπεις πόσο τσιτωμένοι και στα νεύρα και την ένταση είναι οι οι οδηγοί.
Έτοιμοι να κατέβουν να σε πλακώσουν αν πεις κάτι ή και να σε πυροβολήσουν όπως είδαμε στο Γκάζι. Ταυτόχρονα παντού έκρηξη βίας. Στα γήπεδα το ζούμε καθημερινά. Στα σπίτια με την οικογενειακή βία και τους φόνους. Παλιά έλεγες η βία είναι στην νύχτα και τώρα είναι παντού.
Βία και στους ανηλίκους και μάλιστα ακραία. Ομαδικά ντου με ορδές και ομάδες 30 και 40 ατόμων και χωρίς να ξέρεις το γιατί από ηλικίες των 12 και 14. Αυτά δεν υπήρχαν παλιά. Η τεχνολογία όμως που έχουν στα χέρια τους τα παιδιά από πολύ μικρές ηλικίες τα κάνει να μεγαλώνουν απότομα και η πραγματική έλλειψη οικογενείας στις περισσότερες περιπτώσεις τα οδηγεί σε ένα ψυχολογικό χάος και στις κακές παρέες. Ακόμα και τα πρότυπα που έχει σήμερα η νεολαία όταν από μικρή ακούει για φράγκα, ναρκωτικά και όπλα. Και δεν λέω για το τι κάνει ο καθένας μόνος του, πρόβλημά του. Λέμε για την βία που εκφράζεται δημόσια πλέον από μικρές ηλικίες. Μάστιγα η βία ανηλίκων που φανταστείτε τι θα κάνουν στα 20 τους. Ε;
Δεν λέω καν για τους πολέμους και όλα τα υπόλοιπα που μαστίζουν τον πλανήτη μας. Δεν λέω για την βία σε πολεμικό επίπεδο. Αλλά πλέον μιλάμε για μια παγκόσμια έκρηξη βίας σε όλα τα επίπεδα και χώρους. Και σε όλες τις ηλικίες.
Η υπερτεχνολογία και η αλόγιστη χρήση της ειδικά στις μικρές ηλικίες παίζει ρόλο. Η διάλυση του θεσμού της οικογένειας επίσης. Το μότο κάνε τα πάντα για τα λεφτά για να έχεις καλή ζωή και ωραίες γυναίκες επίσης. Το δοκίμασε, κάνε τα πάντα γιατί δεν έχει αύριο, είναι επίσης ένα αυτοκαταστροφικό σενάριο που σε απομακρύνει από τον ανώτερο εαυτό σου.
Οι πόλεμοι παγκοσμίως, οι γεωπολιτικές εντάσεις. Η ακρίβεια και η ανασφάλεια για τα προς το ζειν και ακόμα και η αύξηση των ενοικίων στην χώρα μας αυξάνουν την εσωτερική πίεση, την ένταση και φέρνουν κατάθλιψη ή οργή και βία ή και όλα μαζί.
Οι κοινωνικές ανισότητες επίσης ευθύνονται για πολλά δεινά που έρχονται κυρίως μέσα από παράνομες ομαδικές δράσεις ή ακόμα και για την γηπεδική βία.
Ο άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό, το πνεύμα, την γνώση και μπαίνει σε ένα άλλο περιβάλλον που πολλές φορές για να επιβιώσει πρέπει να πουλήσει τις αξίες του και αυτό φέρνει επιπλέον ένταση και εσωτερική μάχη με ανεξέλεγκτες συνέπειες, εξελίξεις και πράξεις.
Ένα άκρως δυστοπικό τοπίο. Ακόμα και αυτοί που τα έχουν όλα λειτουργούν με τρόπο εξοργιστικό σε πολλές περιπτώσεις προς τους φτωχότερους και η βία, η οργή και η ένταση υποβόσκουν. Ανάλογα και για πολλούς πολιτικούς και δημόσια πρόσωπα που δεν αντιλαμβάνονται τα προβλήματα της κοινωνίας. Τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά και θα γίνουν ακόμα χειρότερα γιατί δεν βλέπω κάτι να αλλάζει προς το καλύτερο.
Το ερώτημα είναι μήπως τελικά βολεύει κάποιους πολύ ψηλά όλο αυτό το τοπίο φόβου, ανασφάλειας, οργής, βίας, θανάτου για άλλους λόγους και γι’ αυτό το αφήνουν κιόλας; Τροφή για σκέψη!
