Ο Αποστόλης Λάμπος γράφει για τον επαναληπτικό του Κυπέλλου του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό, το οποίο θα γίνει κεκλεισμένων των θυρών γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς
Αν ένα παιχνίδι θέλουν να δουν όλοι οι Έλληνες φίλαθλοι ανεξαρτήτως ποια ομάδα υποστηρίζουν, αυτό είναι το αιώνιο (πες το και προαιώνιο) ντέρμπι ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Ανέκαθεν τα παιχνίδια ανάμεσα σε αυτές τις δύο ομάδες έδιναν ιστορίες.
Όλοι όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στη χώρα μας, έχουν κάτι να θυμηθούν για κάποιο από αυτά τα παιχνίδια. Έναν πρωταγωνιστή, ένα γκολ, μια ενέργεια, ένα αποτέλεσμα, μια μεγάλη νίκη, μια βαριά ήττα, την κατάκτηση ενός τροπαίου ή την απώλεια ενός άλλου.
Δυστυχώς σήμερα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, τα ντέρμπι αυτά, εκτός από την προσμονή που δημιουργούν, να δημιουργούν και μια φοβία, ένα άγχος για το τί θα επακολουθήσει. Το τρίτο ημίχρονο, ο απόηχος που λέμε στα δημοσιογραφικά γραφεία.
Μοιάζει σχεδόν δεδομένο ότι η διαιτησία θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον, γιατί έτσι πρέπει. Μοιάζει σχεδόν δεδομένο ότι πέραν των πηγαίων συναισθημάτων της χαράς και της στεναχώριας που σου προσφέρει απλόχερα η ομάδα σου, θα εμφανιστούν κι άλλα, πολύ πιο επικίνδυνα συναισθήματα που τρέφουν το μίσος το οποίο καλλιεργείται συστηματικά τα τελευταία 30 χρόνια και οι λόγοι φυσικά δεν είναι ποδοσφαιρικοί.
Και τοι ερώτημα είναι το εξής: Μπορούμε να απολαύσουμε το ντέρμπι όπως παλιά; Μοιάζει ρητορικό. Υπάρχει η ίδια προσμονή για να δει κανείς το παιχνίδι όπως παλιά; Κι αυτό ρητορικό αρκεί να μιλήσετε με απλούς φιλάθλους των δύο ομάδων. Ενδέχεται και κάποιοι να μην θυμούνται καν ότι σήμερα έχει ξημερώσει ντέρμπι.
Αυτό παλαιότερα θα ήταν ανέκδοτο. Η ημερομηνία ήταν σημειωμένη καιρό στο ημερολόγιο για να διευθετηθούν υποχρεώσεις και δουλειές. Σήμερα το ντέρμπι δεν είναι προτεραιότητα της φίλαθλης κοινής γνώμης στον βαθμό που ήταν άντε και μέχρι τις αρχές του 2000.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε ευτυχώς που δεν θα έχει κόσμο το γήπεδο. Και μάλιστα κόσμο μόνο των γηπεδούχων όπως συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια διότι απλά δεν μπορούμε και δεν θέλουμε φιλάθλους και των δύο ομάδων στο γήπεδο. Και μετά ποια είναι η ουσία; Είναι ή δεν είναι θέαμα το ποδόσφαιρο; Είναι ή δεν είναι ψυχαγωγία το ποδόσφαιρο;
Προφανώς και δεν είναι. Πια. Διότι αν ήταν το κείμενο αυτό δεν θα είχε κανέναν λόγο ύπαρξης. Τώρα έχει. Συνεπώς, χωρίς καμία διάθεση για ευχολόγια, θα πρότεινα απλά να δούμε το ματς, να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα και εν συνεχεία να μην ανοίξουμε τηλεόραση, sites και social media ώστε να μην εισέλθει στον οργανισμό μας οποιουδήποτε είδους τοξικότητα. Αρκετα…
