Η Λένα Καραλή γράφει για τη Eurovision, τη συμμετοχή του Ισραήλ, την αποπομπή του Ολλανδού και για το αν τελικά είναι μια γιορτή της μουσικής
Η Eurovision είναι αυτή που είναι. Ποτέ δεν ήταν συγκέντρωση τεράστιων μουσικών. Μια συνύπαρξη διαφορετικότητας, με στοιχεία καλτ, με έντονο το στοιχείο τής συμπερίληψης, ακόμα και σε εποχές που κάποιες έντονες παρουσίες ξένιζαν. Για πολλούς είναι ένα πανηγυράκι στα όρια της ηχορύπανσης, με αμφίβολο ταλέντο και μουσική κουλτούρα. Υπήρξαν, πάντως, στη διαδρομή χρόνων τραγούδια, που είναι πλέον… κλασικά.
Για χρόνια η EBU προσπάθησε να διατηρήσει το «no-politica» πρόσημο, όχι από άποψη και κουλτούρα, αλλά για να αποφύγει να πάρει θέση. Κάπως έτσι η Ρωσία τέθηκε εκτός διαγωνισμού κι η Ουκρανία είχε πάρει μπόνους, όχι λόγω του τραγουδιού, αλλά ως μια φιλειρηνική κατάθεση από τις επιτροπές και τον κόσμο.
Το «no-politica», όχι μόνο στη Eurovision είναι βαθιά πολιτική κι ακόμα βαθύτερα συντηρητική προσέγγιση. Τι σημαίνει «δεν εμπλεκόμαστε με την πολιτική»; Ακόμα κι αυτό πολιτική θέση είναι. Αφήστε που η μη εμπλοκή σταματά εκεί που το συμφέρον επιτάσσει είτε να εμπλακείς, είτε να κάνεις τα στραβά μάτια. Έτσι φτάσαμε στον φετινό διαγωνισμό, που είχε πρόσημο Ισραήλ.
Με τα πανεπιστήμια στην Αμερική να είναι σε αναβρασμό, τη διεθνή κατακραυγή για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων, η EBU δεν απέσυρε -ως όφειλε- τη συμμετοχή της Έντεν Γκολάν της Ισραηλινής τραγουδίστριας. Αποτέλεσμα να υπάρχουν (καλώς) μαζικές αποδοκιμασίες κατά τη διάρκεια των προβών και του live show.
Ο Ολλανδός τραγουδιστής, Ζουστ Κλέιν, αποκλείστηκε η Αλεσάντρα Μέλε αρνήθηκε να μοιράσει τους πόντους της Νορβηγίας, λέγοντας πως «αν και είμαι ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω, πήρα την απόφαση να αποσυρθώ». Είπε τη μεγάλη αλήθεια:
«United By Music -το σύνθημα της Eurovision-είναι ο λόγος που ασχολούμαι με τη μουσική. Να ενώνω τους ανθρώπους, να τους φέρνω κοντά. Αυτή τη στιγμή αυτές οι λέξεις είναι απλά κενές λέξεις. Γίνεται μια γενοκτονία και σας ζητώ από όλους σας να ανοίξετε τα μάτια σας, να ανοίξετε την καρδιά σας. Αφήστε την αγάπη να σας οδηγήσει στην αλήθεια. Είναι ακριβώς μπροστά σας. Λευτεριά την Παλαιστίνη».
Όσοι επιχείρησαν, όχι κατ’ ανάγκη με δόλια σκέψη, να προσεγγίσουν το τραγούδι τού Ισραήλ ως… απλό τραγούδι και να απαλλάξουν των ευθυνών της την εκπρόσωπο της χώρας («τι να κάνει; Τραγουδίστρια είναι») δεν έχουν παρά να σκεφτούν ότι κι οι Γερμανοί ναζί το ίδιο έλεγαν. Οι κάτοικοι του Άουσβιτς – Μπίρκεναου είπαν ότι «δεν γνώριζαν».
Αλίμονο, δεν ζήτησε κανείς από την Γκολάν να διορθώσει τα πολιτικά λάθη της κυβέρνησης του Ισραήλ, όμως για να είναι ενωμένοι οι άνθρωποι μέσα από τη μουσική, όπως θέλησε να κάνει η Eurovision, πρέπει να βλέπει δίχως παρωπίδες. Στην πραγματικότητα η EBU τοποθετήθηκε στη… λάθος πλευρά τής ιστορίας, στην πλευρά που αφελώς (στα όρια της ηλιθιότητας) μετρά νεκρούς από την άθλια δολοφονική και τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς, αγνοώντας πως εδώ και δεκαετίες οι Παλαιστίνιοι δολοφονούνται εν ψυχρώ.
Αντί επιλόγου: Το καλύτερο τραγούδι κέρδισε. Η Eurovision έχασε…
