Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για την ακρίβεια που μας απασχολεί ολοένα και πιο έντονα, καθώς οι τιμές συνεχίζουν να ανεβαίνουν, ακόμα και στα είδη πρώτης ανάγκης
Αν υπάρχει ένα ζήτημα που απασχολεί όλο τον κόσμο είναι η ακρίβεια. Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ απέχει παρασάγγας από τη διαφήμιση, η οποία ήθελε τη γυναίκα να γυρίζει «κεφάτη». Το αντίθετο συμβαίνει, μόλις πλησιάσει στο ταμείο και δει ότι για τα απαραίτητα χρειάζεται… έναν μισθό. Δεν βγαίνει η εξίσωση κι αυτό κρατήστε το, γιατί θα μπορούσε να είναι μια… ευκαιρία, που χάνεται.
Υποτίθεται ότι όλες οι κυβερνήσεις ανησυχούν για την κλιματική αλλαγή και πως γίνονται προσπάθειες για να αντιμετωπιστεί. Η αποτυχημένη εφαρμογή του μέτρου της υποχρεωτικής χρήσης των χάρτινων καλαμακίων (ευτυχώς η αηδία τέλειωσε γρήγορα) είναι ενδεικτική της τάχα μου πρόθεσης για να αλλάξει η καθημερινότητά μας.
Ιδού, λοιπόν, πεδίο δόξας λαμπρό. Υπάρχουν στα ράφια των σούπερ μάρκετ προϊόντα με οικολογικό πρόσημο. Από χαρτί υγείας με βιοδιασπώμενο το ρολό (άρα δεν μένει κατάλοιπο), απορρυπαντικά φιλικά προς το περιβάλλον, μέχρι συσκευασίες που επιλέγουν τη χρήση χαρτιού αντί για πλαστικό. Δεν είναι όλα τα είδη, αλλά υπάρχουν αρκετά με θεωρητικά μικρότερο αποτύπωμα.
Όλα αυτά τα είδη είναι ακριβότερα από τα άλλα της ίδιας κατηγορίας, τα οποία δεν έχουν ανάλογη ευαισθησία. Προσέξτε τώρα τον παραλογισμό και τη χαμένη ευκαιρία: Πας στο σούπερ μάρκετ, βλέπεις το προϊόν στο ράφι, σκέφτεσαι «καλή ιδέα, ας το δοκιμάσω», παρατηρείς την τιμή κι αφήνεις το προϊόν δίχως δεύτερη σκέψη.
Ποια είναι η ευκαιρία; Σε εποχή κρίσης θα μπορούσε το κράτος που προβληματίζεται με την κλιματική αλλαγή, να πριμοδοτήσει τέτοια προϊόντα, τα οποία εντέλει θα έφταναν φθηνότερα στο καλάθι τού καταναλωτή. Με αυτόν τον τρόπο όχι μόνο οι έχοντες τη διάθεση, αλλά κι εντελώς αδιάφοροι πελάτες θα επέλεγαν προϊόντα φιλικά προς το περιβάλλον, γιατί θα ήταν πιο φιλικά προς την τσέπη τους.
Κλαίνε κι οι κροκόδειλοι
Είναι πρόδηλο ότι η οικολογική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με καλαμάκια, ούτε με οικολογικής φύσης προϊόντα από το σούπερ μάρκετ. Χρειάζονται σοβαρές δομές στον αστικό ιστό, ώστε να πειστεί ο κόσμος να χρησιμοποιεί λιγότερο το αυτοκίνητο, χρειάζονται αυστηρά μέτρα απέναντι σε κολοσσούς που στον βωμό τού κέρδους μολύνουν το περιβάλλον, χρειάζονται τομές, αλλά -διάολε- ας σκεφτούμε τα απλά.
Όταν το οικολογικό απορρυπαντικό είναι ακριβότερο από το συνηθισμένο, αυτό που η νοικοκυρά (ή ο νοικοκύρης) έχει μάθει να χρησιμοποιεί, είναι στα όρια της φαντασίας να περιμένεις να αυξηθεί η κατανάλωσή του. Όχι αν δεν δώσεις οικονομικά κίνητρα. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Αν μπει κανείς σε μαγαζί με βιολογικά προϊόντα και δει τις τιμές, τον λούζει κρύος ιδρώτας.
Αν επιχειρήσει να ψωνίσει τα ίδια πράγματα, που θα ψώνιζε σε ένα σούπερ μάρκετ, μπορεί να χρειαστεί να αφήσει και το… ένα νεφρό του, για να καλυφθεί ο λογαριασμός. Αν η οικολογία είναι για λίγους, αν η σκέψη να επιστρέψουμε σε πιο φυσικούς τρόπους ζωής είναι απαγορευτική, έχουμε πάρει λάθος δρόμο.
Αντιλαμβάνομαι ότι οι καλλιέργειες κοστίζουν περισσότερο, όμως εδώ θέλω την κρατική παρέμβαση, να μου φέρει στο τραπέζι πιο οικονομικά αυτά τα προϊόντα, ώστε να διευκολύνει την απόφαση να συμβάλλω στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Διαφορετικά ας συμφωνήσουμε ότι τα προϊόντα που σέβονται το περιβάλλον ανήκουν στην κατηγορία των gourmet κι ας συνεχίσουμε να ψάχνουμε προσφορές, αδιαφορώντας για το αν είναι πλαστικό το περίβλημα, αν είναι φιλικό στον πλανήτη, αφού είναι εχθρικό προς την τσέπη μας.
