Η Λένα Καραλή γράφει για τα δάση που ακόμα ένα καλοκαίρι καταστρέφονται από τις πυρκαγιές
«Το τελευταίο δέντρο που θα μείνει, κρατήστε το για να κρεμαστείτε» είναι ένα σύνθημα, που έχουμε δει σε πολλούς τοίχους. Όταν το πρωτοδιαβάσαμε το θεωρήσαμε… «υπερβολή», αλλά αλήθεια σήμερα με τα δάση μας να παραδίδονται (και φέτος) στις φλόγες, πόσο υπερβολικό το θεωρείτε; Υπάρχει αυτονόητη διαβάθμιση απέναντι στη φωτιά. Προέχουν οι ζωές (ανθρώπων και ζώων), ακολουθούν τα σπίτια κι οι περιουσίες και στο τέλος είναι τα δάση. Δυστυχώς, δεν καταφέρνουμε να κερδίσουμε τη μάχη, ούτε σε ό,τι αφορά στις ζωές, ούτε σε ό,τι αφορά στις περιουσίες.
Αλλά ας μιλήσουμε λίγο για τα δάση. Αλίμονο, δεν χρειάζεται να διαβάσετε αυτό το κείμενο για να καταλάβετε πως όσο μειώνεται το πράσινο, τόσο μειώνεται η… ανάσα μας. Χάνονται πνεύμονες, είμαστε ανοχύρωτοι απέναντι σε άλλα φυσικά φαινόμενα (βροχές, καταιγίδες), η χλωρίδα και η πανίδα μειώνονται, καθώς σε κάθε δάσος δεν υπάρχουν μόνο δέντρα.
Αλήθεια, τι κάνουμε; Έχουμε επιλέξει να «αυτοκτονήσουμε», καταστρέφοντας ό,τι μπορεί να μας προσφέρει ζωή; Κρατάμε το «ζην» και πετάμε στα σκουπίδια το «ευ»; Για ποιον λόγο; Επειδή η μαγκιά της φυλής επιτρέπει να καίμε ξερά χόρτα όταν λυσσομανά ο αέρας, επειδή κάποιοι ονειρεύονται πολυτελείς κατοικίες στη θέση των δέντρων, επειδή κάποιοι είναι θεριακλήδες και πετάνε το τσιγάρο από το παράθυρο, επειδή δεν έχουμε χρόνο να καθαρίσουμε χωράφια, επειδή δεν είναι προτεραιότητα να συντηρήσουμε το δίκτυο της ΔΕΗ…
Αυτονόητα θα κλάψουμε πρώτα για τους ανθρώπους, μετά για τους κόπους μιας ζωής, αλλά διάολε και τα δάση μια ζωή θέλουν για να γίνουν. Για να μας προσφέρουν δροσιά, για να συντηρήσουν τον κύκλο της ζωής, για να έχουμε αύριο μέλι και άλλα προϊόντα, για να μην βλέπουμε το θερμόμετρο να ανεβαίνει. Η κλιματική αλλαγή δεν είναι αυτοάνοσο του πλανήτη, είναι το αποτέλεσμα ηλίθιων πρακτικών, αδιαφορίας για εκείνα που είναι πραγματικά ουσιώδη, αλλά από μια ανόητη προσέγγιση τα θεωρούμε αδιάφορα.
Αν τα στρέμματα δάσους ήταν σπίτια θα είχαμε πάθει σοκ. Δικαίως. Μα πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι όταν δεν θα υπάρχει πράσινο, όταν δεν θα υπάρχουν πνεύμονες, όταν θα αλλάξει άρδην το κλίμα, κανένα… 112 δεν θα μας σώσει, γιατί δεν θα έχουμε πού να πάμε. Όταν κάθε χρόνο, με την ίδια συνέπεια, καίμε τα δάση είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Μόνο που αυτή τη μοίρα δεν την ορίσαμε εμείς, αλλά εκείνοι που είτε είναι αδιάφοροι, είτε είναι εγκληματίες. Και τι να κάνεις; Να κάτσεις να μαλώσεις; ΟΚ, μπορούμε να αυστηροποιήσουμε τις ποινές, κάτι που θαρρώ έχει γίνει, αλλά η λύση δεν είναι η παραδειγματική τιμωρία, καθώς οι εμπρηστές κατά κανόνα είναι ασύλληπτοι.
Αλήθεια, θυμόσαστε στο σχολείο να ξοδεύονται ώρες, ώστε να μάθουν τα παιδιά πόσο σημαντικό είναι το δέντρο για να ζήσουν, για να μπορούν να ανασάνουν;
Αλήθεια, θυμόσαστε να επενδύουμε στην εκπαίδευση, στο να φέρουμε τα παιδιά μας κοντά στη φύση, ειδικά όσοι ζούμε στις μεγαλουπόλεις; Η απόκτηση οικολογικής συνείδησης γίνεται από νωρίς, διαφορετικά αποκτούμε την… ανοσία της αγέλης, όταν καίμε το μέλλον μας. Τουλάχιστον να κρατήσουμε ένα δέντρο, γιατί -πού ξέρεις- μπορεί να μας χρησιμεύσει…
