Au revoir στην Ακροδεξιά ή μήπως όχι;

Η Γαλλία έστειλε το μήνυμα σε όλη την Ευρώπη. Οι πολίτες της χώρας προσήλθαν μαζικά και απέδειξαν ότι παραμένουν ένας βαθιά δημοκρατικός λαός. Το θέμα είναι το πήραν οι αποδέκτες που έπρεπε; Γράφει ο Χρήστος Σούτος

Η ανησυχία σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Οι σκεπτόμενοι Ευρωπαίοι πολίτες έβλεπαν, για πρώτη φορά τόσο έντονα, το “αυγό του φιδιού” να έρχεται στην εξουσία. Η Μαρί Λεπέν, η κόρη του φασίστα πρώην στρατιωτικού και πολιτικού Ζαν Μαρί Λεπέν, εδώ και περισσότερο από μία δεκαετία προσπαθεί να «μακιγιάρει» τις ακραίες απόψεις του κόμματος και να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο.

Η αλήθεια είναι, δυστυχώς, πως εν πολλοίς τα κατάφερε προσεγγίζοντας νέους ανθρώπους που στερούνται γνώσης και παιδείας. Νέους ανθρώπους που στερούνται ιδεολογικού υπόβαθρου, που στερούνται πολιτικής συνείδησης και σκέψης. Νέους που δεν έχουν βιώματα, γενιές που η χρονική απόσταση από τα εγκλήματα του φασισμού τις έκανε μαλθακές. Γενιές που τις μετέτρεψε σε κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την ιδεολογία που αιματοκύλησε την Ευρώπη.

Νέους, όμως, που εκτός των παραπάνω, ζουν, σπουδάζουν και προσπαθούν να επιβιώσουν σε μία κοινωνία χωρίς αξιοκρατία, χωρίς αρχές και χωρίς ευκαιρίες. Νέους, που καλούνται να κάνουν πράξη τα όνειρα τους χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία. Νέους που σε καθημερινή βάση «βομβαρδίζονται» από τα Μ.Μ.Ε. με πρότυπα που πέτυχαν χωρίς ηθικούς φραγμούς. Που έφτασαν στην κορυφή χωρίς ουσιαστικά εφόδια πέρα από την αναλγησία τους, την διάθεση τους να πατήσουν επί πτωμάτων, τον ωχαδερφισμό τους.

Δεν κέρδισε το πολιτικό σύστημα, αλλά ο λαός

Η χθεσινή ήττα της Λεπέν και των απόψεων της δεν είναι νίκη του πολιτικού συστήματος, αλλά του γαλλικού λαού. Ο Μελανσόν δεν έπεισε. Ο Μακρόν δεν συσπείρωσε. Ο απλός Γάλλος πολίτης τους έδειξε την αποστροφή του. Ο απλός Γάλλος πολίτης δεν τους θέλει. Ο Γάλλος ψηφοφόρος με την μαζική του προσέλευση στις κάλπες, γράφοντας ιστορικά υψηλά μετά τις αρχές της δεκαετίας του 80, τους έδειξε με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι η δύναμη της Δημοκρατίας είναι η ψήφος του, είναι η θέληση του να μείνει πιστός στις αρχές της γαλλικής επανάστασης. Τους έδειξε ότι οι έννοιες «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» είναι εδώ και δεν ταιριάζουν σε μία κοινωνία με αρχηγό του κράτους την ακροδεξιά. Είναι εδώ, όμως, για να υπενθυμίζουν και στους μη ακροδεξιούς πολιτικούς ότι βρίσκονται στις θέσεις τους για να τις υπηρετούν.

Το αποτέλεσμα των γαλλικών βουλευτικών εκλογών είναι ένα μεγάλο καμπανάκι για όλους. Είναι το μήνυμα ενός δημοκρατικού λαού προς την ηγεσία του. Είναι το μήνυμα μιας κοινωνίας προς τους πολιτικούς, ότι επιβάλλεται να αλλάξουν στόχευση και προτεραιότητες άμεσα. Είναι το μήνυμα μιας μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας προς ολόκληρη την Ευρώπη, ότι το αυγό έχει εκκολαφθεί, το φίδι έχει γεννηθεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Ο ευρωσκεπτικισμός είναι ένα ρεύμα που διαρκώς μεγαλώνει. Δεν πρόκειται να σταματήσει, επειδή έχασε η ακροδεξιά στη Γαλλία μία μάχη. Μία μάχη, όχι τον πόλεμο. Η εγρήγορση που απαιτείται από όλους είναι δεδομένη, αλλιώς δεν αργεί η μέρα που το σκηνικό θα αλλάξει άρδην.

Η Ευρώπη οφείλει να αλλάξει

Το ερώτημα επομένως που τίθεται είναι απλό. Πήραν το μήνυμα οι ηγέτες στη Γαλλία; Πήραν το μήνυμα οι ηγέτες στην Ευρώπη; Η απάντηση μόνο απλή και κυρίως μονολεκτική δεν είναι. Οι Γάλλοι έδειξαν το δρόμο σε όλους τους ευρωπαίους, αλλά κούνησαν και το δάχτυλο. Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει από εξωτερικούς εχθρούς. Η Ευρώπη κινδυνεύει από μέσα. Η Ευρωζώνη έχει χάσει το βηματισμό της. Από ένωση των λαών έχει γίνει ένωση του κεφαλαίου και των πολυεθνικών. Δεν μας νοιάζει να ευημερούν οι άνθρωποι, αρκεί να ευημερούν οι αριθμοί.

Ο νέος ευρωπαίος πολίτης δεν μπορεί να ονειρεύεται. Ζει μόνο για επιβιώνει και να πληρώνει υποχρεώσεις. Βλέπει την καθημερινότητα του να υποβαθμίζεται, να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας της χώρας του. Χωρίς παιδεία, γνώση και μνήμες γίνεται εύκολα στόχος ακραίων πρακτικών και απόψεων. Ο μετανάστης, ο διαφορετικός, ο «άλλος» γίνεται στόχος και φορέας όλων των δεινών.

Φταίει επομένως ο πολίτης; Όχι πάντα. Οι ηγεσίες της Ευρώπης καλούνται πλέον να βρουν το βηματισμό τους. Καλούνται να αλλάξουν πολιτικές, να βάλουν πάλι τον άνθρωπο στο κέντρο της σκέψης. Πρώτο ζητούμενο είναι η παιδεία. Δεύτερο ζητούμενο είναι το κοινωνικό κράτος. Τρίτο η παροχή ίσων ευκαιριών. Μόνο έτσι θα σκοτώσουμε το “φίδι”. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έχουμε να θυμόμαστε αποσπασματικές νίκες…