Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για τις εκλογές στη Γαλλία και τη νίκη της αριστεράς

Σε μια εποχή που οι… κυρ-Παντελήδες έχουν γίνει κυρίαρχη τάση, που τα φοβικά τους ένστικτα γίνονται λίπασμα για να τραφεί το δέντρο τού κακού (βλέπε ακροδεξιά), σε μια εποχή που η αδιαφορία, η πολιτική αδράνεια και το non politic έρχονται να συμπληρώσουν το δυστοπικό τοπίο, η Γαλλία πρωτοπορεί σε έναν νέο ευρωπαϊκό διαφωτισμό.

Με τη Λεπέν να προελαύνει, παίζοντας με τον φόβο των φιλήσυχων (πολλές φορές όχι αδικαιολόγητος), πατώντας τα κουμπιά, ψαρεύοντας σε θολά νερά, άλλοτε με ρατσιστικό παραλήρημα, άλλοτε με φιλολαϊκά τσιτάτα, οι Γάλλοι κατάλαβαν ότι τα χειρότερα ήταν μπροστά τους κι ενώθηκαν.

Δεν έχει σημασία τόσο το αποτέλεσμα (έχει), αλλά το γεγονός ότι τα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές ήταν κάτι παραπάνω από εντυπωσιακά. Η γενιά του καναπέ βγήκε στους δρόμους και πανηγύρισε για το τείχος που έστησε απέναντι στον φασισμό, στον ρατσισμό, στη μισαλλοδοξία.

Λύθηκαν τα προβλήματα; Όχι βέβαια. Το Λαϊκό Μέτωπο του Μελανσόν έχει πολύ χαλαρούς δεσμούς και αρκετές διαφορές μεταξύ των εταίρων, ο Εθνικός Συναγερμός εξακολουθεί να γητεύει ανθρώπους από λαϊκά στρώματα, χαμηλού μορφωτικού και -κυρίως- βιοτικού επιπέδου, τη στιγμή που ο συνασπισμός τού Μακρόν στρώνει βούτυρο στο ψωμί της Λεπέν, με τον τρόπο που κυβερνά.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς, σίγουρα αυτή η νίκη δεν σημαίνει το τέλος τού πολέμου απέναντι στον φασισμό, όποιο πρόσωπο κι αν έχει. Αν φορά το χαμόγελο της Μελόνι, το ψυχρό βλέμμα της Λεπέν, το απλωμένο χέρι τού Κασιδιάρη. Βλέπετε, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι να ποτίσουν τη γλάστρα τους.

Έτσι μας στέλνουν στο στόμα του λύκου

Είναι εύκολο να πιάσεις τον σφυγμό του κυρ-Παντελή. Σε κάθε φόνο ή βιασμό, που εμπλέκεται αλλοδαπός υπερτονίζεται η εθνικότητα. Αν είναι ημεδαπός μένουμε στην πράξη. Αυτόματα η ξενοφοβία γίνεται κυρίαρχο ζήτημα.

Φυσικά και πρέπει να υπάρχει έλεγχος, αίσθημα ασφάλειας, όσοι έρχονται από την εσχατιά του κόσμου δεν είναι κατ’ ανάγκη μπουμπούκια, αλλά από αυτό μέχρι να θεωρούμε καθένα διαφορετικό από εμάς (σε γλώσσα, θρήσκευμα, κουλτούρα, ή χρώμα) υπάρχει τόση απόσταση, όση από τον φασισμό στη δημοκρατία.

Ο οικονομικός μετανάστης δεν έχει επιλογή, θα πάρει όποια δουλειά του δώσουν, γιατί πρέπει να επιβιώσει. Αποτελεί φτηνό εργατικό δυναμικό, που εκμεταλλεύεται η κυρίαρχη τάξη. Με ένα ανεξήγητο άλμα λογικής, υπεύθυνος για αυτόν που χάνει τη δουλειά του, που υποχωρεί το εισόδημά του, δεν είναι αυτός που δημιουργεί κι εντέλει προσλαμβάνει φτηνά εργατικά χέρια, αλλά ο δυστυχισμένος μετανάστης.

Πατάνε στον φόβο σου, πατάνε στην ανέχειά σου και σου δείχνουν στον παραμορφωτικό καθρέφτη αυτό που σε βολεύει να δεις. Γιατί απλά δεν έχεις τη δύναμη να τα βάλεις με τους δυνατούς. Περιορίζεσαι στο να κλωτσάς τον αδύναμο, νιώθοντας ικανοποίηση που δεν είσαι στη χαμηλότερη κλίμακα της τροφικής αλυσίδας, δεν είσαι τελευταίος.

Οι εκλογές στη Γαλλία δεν διαμορφώνουν συνειδήσεις. Χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα, όμως ο νέος ευρωπαϊκός διαφωτισμός μπορεί να ξεκινήσει από τη χώρα, που έχει πληρώσει ακριβά την κουλτούρα τής συμπερίληψης, τη χώρα που επιμένει να αντιστέκεται, ακόμα και στα αυτοάνοσα πολιτικά καρκινώματα.