Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για τους πρόσφυγες-μετανάστες που κατάφεραν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, όπως οι δύο ποδοσφαιριστές της Ισπανίας που σήκωσαν το EURO αλλά και ο Έλληνας NBAer με καταγωγή από τη Νιγηρία και αυτούς που… δεν τα κατάφεραν
Ήταν 2 Σεπτεμβρίου του 2015 όταν στα παράλια της Αλικαρνασσού (σημερινό Μπόντρουμ) απέναντι από την Κω, ξεβράστηκε ένα άψυχο μικρό κορμάκι. Αϊλάν Κουρντί ήταν το όνομά του κι η ιστορία του συγκλόνισε τον κόσμο. Με την οικογένειά του αναζήτησε καλύτερη ζωή. Ο μικρός Αϊλάν δεν τα κατάφερε, πνίγηκε πριν φτάσει στη… γη της επαγγελίας.
Αν ζούσε θα ήταν 12 χρονών και πιθανόν με τον πατέρα του θα έβλεπαν το Euro. Είμαι βέβαιος θα τον είχε μαγέψει ο Λαμίν Γιαμάλ κι ίσως πηγαίνοντας για ύπνο να ονειρεύονταν ότι θα γίνει σαν αυτόν. Ή σαν τον Νίκο Ουίλιαμς, ή (αν του άρεσε περισσότερο το μπάσκετ) σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Ο 17χρονος άσος της Μπαρτσελόνα μπορεί να γεννήθηκε στη Βαρκελώνη, όμως οι γονείς του κατάγονται από την Αφρική. Ο πατέρας του είναι από το Μαρόκο και η μητέρα του από τη Γουινέα του Ισημερινού. Αμφότεροι αναζήτησαν καλύτερη ζωή στην Ισπανία. Ήταν από τους τυχερούς, καθώς ο Λαμίν πέτυχε περισσότερα απ’ όσα περίμεναν.
Αλλά κι ο Νίκο Ουίλιαμς μπορεί να γεννήθηκε στην Παμπλόνα, οι γονείς του, όμως, ταξίδεψαν από την Γκάνα για να αναζητήσουν καλύτερη ζωή. Η Μαρία και Φέλιξ ταλαιπωρήθηκαν, συνελήφθησαν, αλλά στο τέλος τής ημέρας τα κατάφεραν.
Μα και ο δικός μας ο Γιάννης μπορεί να γεννήθηκε στην Ελλάδα, οι γονείς του όμως ήταν από τη Νιγηρία και έζησαν ανάλογες περιπέτειες. Αν δεν ήταν το μπάσκετ ίσως ακόμα να πάλευε για να νομιμοποιηθεί, όπως συμβαίνει με χιλιάδες συμπατριώτες του, με ανθρώπους από χώρες που είτε βρίσκονται σε πόλεμο, είτε ταλανίζονται από τη φτώχια.
Οι γονείς μας ήταν μετανάστες
Αν ο Αϊλάν ζούσε θα ήταν 12 χρονών. Θα έπαιζε μπάλα, ενδεχομένως στην Καρδάμαινα, στο φιλόξενο αυτό παραθαλάσσιο χωριό, που είχε παλιότερα ένα χωμάτινο γήπεδο, στα όρια των Τσουκαλαριών. Το γνωρίζω γιατί τα καλοκαίρια έπαιζα εκεί, ένεκα του ότι είναι το χωριό που έλκει την καταγωγή της η μητέρα μου.
Δύο από τα αδέρφια της έφυγαν για την Αμερική. Φτώχια καταραμένη κι έπρεπε να επιβιώσουν. Δεν είχαν πολλές επιλογές. Ο άλλος αδελφός στα καράβια. Τα κατάφεραν, έφτιαξαν ένα μικρό κομπόδεμα, γύρισαν στον τόπο τους και τώρα τα παιδιά τους (τα ξαδέρφια μου) ζουν με αξιοπρέπεια. Καταπληκτικά παιδιά, αλλά προδήλως δεν είμαι αντικειμενικός…
Οι γονείς μας, οι θείοι μας, ήταν οικονομικοί μετανάστες. Πάλεψαν με λύσσα για να επιβιώσουν. Έπλυναν πιάτα, έκαναν δουλειές που δεν ήθελαν, αλλά τα κατάφεραν. Όπως οι γονείς του Νίκο, του Γιάννη, του Λαμίν. Όπως οι γονείς τού Αϊλάν, που όμως δεν είχε την ευκαιρία…
Αντί επιλόγου: Οι ίδιοι σκατάνθρωποι που αποκαλούν «λαθρομετανάστες» όσους ψάχνουν για μια καλύτερη ζωή, θα έδιναν το ένα τους νεφρό να βγει η κόρη τους ραντεβού με τον Λαμίν, ή να είχε την τύχη να παντρευτεί τον Γιάννη. Να μην σας πω πόσο κούκλος είναι ο Νίκο…
