Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει με αφορμή τη χθεσινή επέτειο της εκτέλεσης από τους Γερμανούς της ηρωίδας της αντίστασης, που δεν δίστασε να θυσιάσει τη ζωή της στο βωμό της ελευθερίας και των ιδανικών της
Μου αρέσει το “σαν σήμερα” γιατί πολλές φορές είναι ιδιαιτέρως χρηστικό και με πολλά μηνύματα. Σε μια εποχή λοιπόν που προσπαθούν κάποιοι εντέχνως να μας αποσπάσουν από την ιστορία μας και να μας θυμίζουν να ζούμε μόνο για το σήμερα (γιατί άραγε;), εμείς θα είμαστε εδώ να την θυμίζουμε και να παραδειγματιζόμαστε ή να εμπνευόμαστε! Να παράγουμε σκέψη και ορθολογισμό,κόντρα στο κύμα των σόσιαλ μίντια, τα οποία μας βομβαρδίζουν με σέξι φώτος και χαϊλίκια και ειδικά των νέων ανθρώπων…
Ηρώ Κωνσταντοπούλου λοιπόν. Αν δεν την ξέρετε διαβάστε την ιστορία της. Το Google δεν είναι για να ψάχνουμε μόνο αθλητές ,ακριβά αυτοκίνητα και σέξι φώτος αλλά και για να μαθαίνουμε. Να μαθαίνουμε και γιατί μεταξύ άλλων είμαστε ελεύθεροι σήμερα. Σήμερα που γκρινιάζουμε έχοντας-οι περισσότεροι-σχεδόν τα πάντα. Σήμερα που γκρινιάζουμε για τα γκομενικά, για το αν δεν πήγαμε στην Μύκονο ή στα χάι μέρη για διακοπές και βολευτήκαμε στα λιγότερο in και πάει λέγοντας. Που γκρινιάζουμε για την ομάδα μας και μπλα μπλα. Σήμερα που θαυμάζουμε ανθρώπους, που δεν έχουν προσφέρει τίποτα εκτός από την σέξι τους εμφάνιση ή τους χαχανισμούς τους.
Ηρωίδα στα 17 της για την πατρίδα
Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου εκτελέστηκε από τους Γερμανούς σε ηλικία 17 ετών. Ηρωίδα της Εθνικής Αντίστασης,γεννήθηκε στην Αθήνα στις 16 Ιουλίου του 1927, από ευκατάστατους γονείς καταγόμενους από τη Σπάρτη όπως διαβάζουμε και στο www.sansimera.gr.
Μαθήτρια ακόμη του Γυμνασίου οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και ανέπτυξε αντιστασιακή δράση κατά των δυνάμεων Κατοχής. Στις αρχές Ιουλίου του 1944, μία ομάδα των Ταγμάτων Ασφαλείας εισέβαλε στο σπίτι της οικογένειάς της στην οδό Βεΐκου 57 στο Κουκάκι και τη συνέβαλαν, αφού πρώτα τη βασάνισαν. Οι γονείς της, χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες τους, κατόρθωσαν να την απελευθερώσουν, αλλά τα γερμανικά Ες-Ες τη συνέλαβαν για δεύτερη φορά στις 31 Ιουλίου, ύστερα από ένα σαμποτάζ σε τρένο που μετέφερε πυρομαχικά για λογαριασμό των δυνάμεων κατοχής.Την έκλεισαν στα κρατητήρια της «Κομαντατούρ» στην οδό Μέρλιν και τη βασάνισαν για τρεις εβδομάδες, προκειμένου να μαρτυρήσει τους συντρόφους της στην οργάνωση.
Όμως η 17χρονη Ηρώ δεν πτοήθηκε και τελικά την οδήγησαν στην πτέρυγα μελλοθανάτων του στρατοπέδου Χαϊδαρίου. Στις 5 Σεπτεμβρίου 1944 οδηγήθηκε μαζί με άλλους 49 κρατουμένους στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και εκτελέστηκε με 17 σφαίρες – όσα τα χρόνια της – για «παραδειγματισμό», όπως είπαν οι χιτλερικοί. Η Ηρώ έπεσε στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας, μόλις 37 μέρες προτού απελευθερωθεί η Ελλάδα.
Παράδειγμα προς μίμηση η αυταπαρνησή της
Η αυταπάρνηση της Ηρώς για την πατρίδα αλλά και τις αξίες της, θα έπρεπε να διδάσκονται και σήμερα. Μιλάμε για ένα κορίτσι 17 χρονών που παρά τα βασανιστήρια δεν πτοήθηκε, δεν πρόδωσε τους συναγωνιστές της. Μιλάμε για κορίτσι,γυναίκα πρότυπο. Γιατί αν και μόλις 17 ετών είχε καρδιά πολύ μεγαλύτερης γυναίκας. Η αγάπη και η θυσία της για την πατρίδα θα έπρεπε να είναι πρότυπο για όλα τα νέα κορίτσια σήμερα. Όπως και για τις αξίες της ζωής που επέδειξε η Ηρώ. Και φυσικά θα έπρεπε να μνημονεύεται ανάλογα και να διδάσκεται,η ιστορία της, όπως και πολλών άλλων γυναικών και όχι μόνο βέβαια, αγωνιστών. Φυσικά σπανίως θα διαβάστε κάτι. Αλλά θα διαβάσετε και στα μεγαλύτερα ΜΜΕ για το που τρώει και με ποιόν βγήκε η τάδε ινφλουέσερ.
Για την ιστορία πάντως στις 29 Δεκεμβρίου του 1977 η Ακαδημία Αθηνών, με εισήγηση του καθηγητή της Φιλοσοφίας, Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου, τίμησε την ηρωίδα με μεταθανάτιο βραβείο για την υπέρτατη θυσία της, αναγνωρίζοντας έτσι και τη συμβολή της ΕΠΟΝ στον απελευθερωτικό αγώνα. Τέλος το 1981 ο Νίκος Φώσκολος μετέφερε στη μεγάλη οθόνη τη ζωή της («17 σφαίρες για έναν άγγελο: Η αληθινή ιστορία της Ηρώς Κωνσταντοπούλου»), με πρωταγωνίστρια τη Μαίρη Βιδάλη. Ενώ το άγαλμα προς τιμήν της κοσμεί την πλατεία Τερψιθέας στον Πειραιά.
