Η Πανδώρα Μαμελετζή με αφορμή το ξέσπασμα της Μαρίας Σάκκαρη μετά τον αποκλεισμό της από το US Open γράφει για το βαρύ φορτίο των αθλητών και τη λεπτή γραμμή μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας

Οι τελευταίοι μήνες δεν ήταν εύκολοι για τη Μαρία Σάκκαρη. Η Ελληνίδα τενίστρια είχε τον τρίτο σερί αποκλεισμό της σε μεγάλο grand slam καθώς ηττήθηκε στον πρώτο γύρο του US Open από την Ρεμπέκα Μασάροβα με 2-0. Είχαν προηγηθεί οι αποκλεισμοί στο Roland Garros -στην πρεμιέρα από την Καρολίνα Μούχοβα- και στο Wimbledon, όπου έχασε στον πρώτο γύρο από τη Μάρτα Κόστιουκ. Όπως επίσης και η πρόωρη ήττα στο τουρνουά του Σινσινάτι, όπου η Καρολίνα Μούχοβα για μια ακόμα φορά την άφησε εκτός των προημιτελικών με 2-1.

Στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε τον αποκλεισμό της από το US Open, η Μαρία Σάκκαρη ήταν πολύ φορτισμένη ψυχολογικά δηλώνοντας ότι νιώθει ότι ντροπιάζει τους Έλληνες με τις τελευταίες τις εμφανίσεις. Η Σάκκαρη έδειχνε πολύ πιεσμένη και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να κάνει ένα διάλειμμα από τους αγώνες για να ανασυνταχτεί.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ελληνίδα αθλήτρια ήταν απογοητευμένη, ούτε η πρώτη φορά που δάκρυζε μετά από μια ηχηρή ήττα. Μετά το Ρολάντ Γκαρός είχε αφήσει μάλιστα αιχμές για την κριτική που δέχεται ανάλογα το ranking της αντιπάλου της. Η ίδια δεν περίμενε ότι το θέμα αυτό θα πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις, όμως έλαβε πολλά μηνύματα στήριξης και αγάπης από τον κόσμο και από συναθλήτριές της και αυτό της έδωσε ώθηση για τη συνέχεια.

Τα δάκρυα της Μαρίας θέτουν 2 ζητήματα:

Το πρώτο είναι σίγουρα το θέμα υποστήριξης σε ψυχικό επίπεδο των αθλητών που κάνουν πρωταθλητισμό, μιας και το φορτίο που κουβαλούν είναι βαρύ. Οι προσωπικές τους απαιτήσεις, οι στόχοι των προπονητών τους, τα όνειρα των οικογενειών τους που τους στηρίζουν από την αρχή τις καριέρας τους, δημιουργούν μεγάλες εντάσεις σε καθημερινή βάση.

Το δεύτερο είναι η πίεση που δέχονται από τους θεατές την ώρα του αγώνα, η κριτική από δημοσιογράφους, αλλά και οι ατέρμονες συζητήσεις και απόψεις στα social media που αποτελούν ένα σχετικά πρόσφατο φαινόμενο.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι αυτό της Κέιτι Μουν και της Νίνα Κένεντι.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου που έλαβε χώρα τον περασμένο μήνα στην Βουδαπέστη, οι 2 αθλήτριες μοιράστηκαν το χρυσό μετάλλιο στο επί κοντώ. Η Αμερικανίδα Κέιτι Μουν και η Αυστραλή Νίνα Κένεντι μετά από έναν καταπληκτικό αγώνα με 11 άλματα της πρώτης και 12 της δεύτερης, ξεπέρασαν τα 4.90, μάλιστα η Κένεντι βελτίωσε κατά 8 εκατοστά το ατομικό και εθνικό της ρεκόρ. Τότε, ο πήχης ανέβηκε στα 4.95 όπου θα κρινόταν το χρυσό αλλά καμία δεν τα κατάφερε σε αυτό το ύψος. Σύμφωνα με τους κριτές οι εναλλακτικές ήταν 2: Είτε να συνεχίσουν σε μπαράζ (jump off) είτε και να μείνουν στην ίδια θέση και να μοιραστούν το χρυσό. Και επέλεξαν το δεύτερο. Η χρυσή Ολυμπιονίκης Μουν δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε κάτι τέτοιο να την αφήσει ικανοποιημένη, ενώ για την Κένεντι που πήρε το χρυσό για πρώτη φορά, τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα.

Πολλοί ήταν αυτοί που έσπευσαν να τις κατακρίνουν για έλλειψη αγωνιστικότητας και προσπάθειας να κατακτήσουν το χρυσό. Λίγοι όμως είναι αυτοί που ξέρουν τις ιδιαιτερότητες του αθλήματος και πάλι λίγοι είναι αυτοί που κατανοούν ότι αθλητισμός δεν σημαίνει μόνο ανταγωνιστικότητα.

Η Κέιτι Μουν θέλησε να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να δώσει μια απάντηση σε όλους αυτούς που τις χαρακτήρισαν «δειλές», «ντροπιαστικές» και «αξιοθρήνητες»:

«Ξέρω ότι δεν μπορείς κανείς να ικανοποιήσει όλο τον κόσμο, αλλά σε μια προσπάθεια να βοηθήσω τον κόσμο να καταλάβει το σπορ που αγαπώ, θα ήθελα να εξηγήσω τη νοοτροπία μου εκείνη τη στιγμή. Το άλμα επί κοντώ δεν είναι άθλημα αντοχής. Έχουμε ένα μικρό παράθυρο αλμάτων και μόλις η κούραση εμφανιστεί, τότε το άθλημα δεν γίνεται μόνο δύσκολο αλλά και επικίνδυνο. Έχουμε δει από αθλητές να προσγειώνονται αστεία με μικροτραυματισμούς μέχρι τραγικά ατυχήματα. Σε αυτό τον αγώνα, κάναμε πολλά άλματα επί 4 ώρες με απίστευτη ζέστη. Ο αγώνας τελείωσε και μας βρήκε εξουθενωμένες. Ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σου ρουφάει την ενέργεια παραπάνω από έναν οποιοδήποτε αγώνα. Το τελευταίο μου βήμα- το σημείο όπου απογειώνομαι πρέπει να είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο (με απόκλιση ίσως μόνο μερικά εκατοστά). Στα τελευταία μου άλματα, αυτό το βήμα ξέφευγε, δείχνοντας την κούραση που είχα ακόμα και με την αδρεναλίνη. Το να φύγω υγιής με ένα χρυσό μετάλλιο ενώ πανηγυρίζω με μια φίλη που τα πήγε εξίσου καλά με μένα ήταν κάτι που δεν χρειαζόταν να πολυσκεφτώ. Ένας λόγος που φτάσαμε σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι ότι έχουμε μάθει να ακούμε το σώμα μας και να ξέρουμε τα όριά του. Αποφασίσαμε εκείνη τη στιγμή ότι το να μοιραστούμε τη δόξα ήταν εξίσου καλό με το να την κατακτήσουμε μόνες μας. Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος θέλει να δει ένα ξεκάθαρο νικητή. Αυτό είναι και το πιο ωραίο κομμάτι του σπορ. Αλλά εκείνη τη στιγμή, ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο σωστή απόφαση, κάτι που δεν θα το μετανιώσω ποτέ. Κόντρα σε αυτό που πολλοί πιστεύουν, δεν χρειάζεσαι μια νίκη με κάθε κόστος για να έχεις νοοτροπία πρωταθλητή».

Η δήλωση αυτή της Μουν είναι ότι καλύτερο έχει να πει μια αθλήτρια, εκτός αγωνιστικού χώρου. Γιατί είναι πολύ σημαντικό οι αθλητές να μιλούν μέσα στον αγώνα όσο και εκτός αγώνα. Και οι θεατές αντίστοιχα να εκπαιδεύονται σε φίλαθλες και ευγενείς συμπεριφορές που δεν προσβάλλουν όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό.