Όταν οι Ταλιμπάν επέστρεψαν στην εξουσία το 2021, «ήθελα να πεθάνω», θυμάται η Μανούζ Νούρι. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Αφγανή ποδοσφαιρίστρια συμμετείχε πρόσφατα σε ένα μίνι τουρνουά στο Μαρόκο μαζί με άλλες εξόριστες, για τις οποίες το ποδόσφαιρο έχει γίνει πηγή ελπίδας και αντίστασης.
Πριν ενταχθεί στην ομάδα των Αφγανών προσφύγων, η 22χρονη έπαιξε στην εθνική ομάδα της χώρας της, ούσα φοιτήτρια αθλητικής διοίκησης και αφού ξεπέρασε την πίεση των αδελφών της για να αγωνισθεί.
Αλλά από τότε που κατέλαβαν την Καμπούλ, οι Ταλιμπάν απαγόρευσαν στις γυναίκες να προπονούνται ή να εκπροσωπούν την χώρα τους σε όλα τα αθλήματα, ενώ τις απέκλεισαν από τα πανεπιστήμια και σε μεγάλο βαθμό από την αγορά εργασίας, σ΄ ένα «απαρτχάιντ των φύλων», σύμφωνα με τον ΟΗΕ.
Πριν φύγει από το Αφγανιστάν, η απελπισμένη Νούρι έθαψε τα τρόπαια και τα μετάλλιά της στην αυλή του οικογενειακού της σπιτιού. «Ρώτησα τον εαυτό μου: “Πρέπει να συνεχίσω να ζω σε αυτήν την χώρα; Με αυτούς τους ανθρώπους που θέλουν να απαγορεύσουν στις γυναίκες να σπουδάζουν, να παίζουν ποδόσφαιρο, να κάνουν ο,τιδήποτε;» θυμάται η νεαρή γυναίκα, που τώρα ζει στην Αυστραλία, όπως πολλές από τις συμπαίκτριές της.
Σχηματισμένη σταδιακά από τον Μάιο μεταξύ Αυστραλίας και Ευρώπης, η ομάδα της έπαιξε τους πρώτους διεθνείς αγώνες της στα τέλη Οκτωβρίου κατά την διάρκεια ενός φιλικού μίνι τουρνουά στο Μαρόκο. Ηττήθηκαν από το Τσαντ και την Τυνησία, νίκησαν την Λιβύη, αλλά το σημαντικότερο επίτευγμα τους είναι ένα έργο που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια του αθλητισμού.
«Δεν υπάρχει πλέον ελευθερία στο Αφγανιστάν, ειδικά για τις Αφγανές γυναίκες. Αλλά τώρα, θα είμαστε η φωνή τους», δήλωσε στο AFP η επιθετικός Νιλάμπ Μοχαμαντί, 28 ετών, στρατιώτης που έπαιξε επίσης για την εθνική ομάδα του Αφγανιστάν και πρόσθεσε: «Για εμένα, το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Αντιπροσωπεύει την ζωή και την ελπίδα».
Στο Αφγανιστάν, «ένα όνειρο (…) αφαιρέθηκε» από τις γυναίκες ποδοσφαιρίστριες, «αλλά όταν η FIFA μας αναγνώρισε, ήταν σαν να έγινε πραγματικότητα ένα άλλο μέρος του ονείρου», επισημαίνει η 20χρονη φοιτήτρια ιατρικής, Μίνα Αχμαντί και συνεχίζει: «Αυτή η νέα περιπέτεια είναι μια ευτυχισμένη στιγμή για εμάς. Δεν θα τελειώσει σύντομα, επειδή θα συνεχίσουμε να προχωράμε μπροστά».
Ενώ η Διεθνής Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου δεν έχει ακόμη αποφασίσει για την πιθανότητα αυτή η ομάδα προσφύγων να παίξει περαιτέρω διεθνείς αγώνες, οι παίκτριες παραμένουν αποφασισμένες να φθάσουν όσο το δυνατόν πιο μακριά. «Βρίσκω αυτές τις γυναίκες απίστευτες. Είναι δυνατές, αποτελούν πηγή έμπνευσης. Έπρεπε να ξεπεράσουν πολλές αντιξοότητες για να παίξουν ποδόσφαιρο», δήλωσε τηλεφωνικά στο AFP η Άις Ράβι, ερευνήτρια για την ισότητα των φύλων στον αθλητισμό.
«Αυτό το άθλημα είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι. Συμβολίζει την ελευθερία γι’ αυτές», πρόσθεσε η ερευνήτρια, η οποία συνεργάσθηκε με μερικές από τις Αφγανές παίκτριες κατά την άφιξή τους στην Αυστραλία το 2021.
«Είναι πολύ δύσκολο να προσαρμοστείς σε μια χώρα όπου δεν μεγάλωσες. Σου λείπει η οικογένεια και οι φίλοι σου… Αλλά έπρεπε να συνεχίσεις να προχωράς μπροστά», δήλωσε η Μίνα Αχμάντι, η οποία ονειρεύεται να ενταχθεί σε έναν ευρωπαϊκό σύλλογο και να συμμετάσχει σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο με την ομάδα προσφύγων. Εξίσου αποφασισμένη, η Νούρι προχωρά με έναν σαφή στόχο: «αυτή η ομάδα να αναγνωρισθεί από την FIFA ως η εθνική ομάδα γυναικών του Αφγανιστάν».
