Η Πανδώρα Μαμελετζή είδε την παράσταση παραγωγής του ΘΤΝΚ που συνεχίζεται με επιτυχία για δεύτερη συνεχή χρονιά στο Θέατρο Χώρα
Μια βροχερή μέρα, ο Σοφοκλής επιστρέφει μετά από 5 ολόκληρα χρόνια στο πρώην μαγαζί του το σκυλάδικο «Διυλιστήριο» με αφορμή τον θάνατο της μητέρας του. Η εμφάνιση του με γυναικεία ρούχα θα σοκάρει τους γνωστούς του, ενώ καλά κρυμμένα μυστικά θα βγουν στην επιφάνεια πυροδοτώντας τις εξελίξεις.
Είχα ακούσει για την παράσταση που θύμιζε το κλασικό πλέον Σπιρτόκουτο του Οικονομίδη και σκέφτηκα να την παρακολουθήσω για να δω τι καινούργιο έχει να δώσει αναφορικά με τη νέα ελληνική πραγματικότητα.
Το έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου δεν έχει να φοβηθεί καμία σύγκριση γιατί έχει ένα καλοδουλεμένο κείμενο που δεν αφήνει τους θεατές να χαλαρώσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο με τις αποκαλύψεις και τις ανατροπές να διαδέχονται η μία την άλλη. Και αυτό είναι άλλωστε η απαρχή μιας αξιόλογης παράστασης. Ακόμα και οι βωμολοχίες είναι ενσωματωμένες τόσο ταιριαστά στο κείμενο που το αυτί τις συνηθίζει και δεν κουράζουν.
Πριν καθίσουμε στις θέσεις μας, οι ηθοποιοί ήδη κινούνταν στη σκηνή κατακερματισμένοι από ένα ακόμα βράδυ στο μπουζουξίδικο «διυλιστήριο» της Ελευσίνας. Γαρίφαλα πεταμένα στο πάτωμα, αναποδογυρισμένα τραπέζια, άδεια μπουκάλια αλκοόλ και σβησμένα τσιγάρα, τα απομεινάρια μιας ήρεμης και συνηθισμένης βραδιάς που κατέληγε στο ξημέρωμα. Η ηρεμία πριν την καταιγίδα…
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Νατάσας Παπαστεργίου αντικατοπτρίζουν στο έπακρο τη λαϊκή ελληνική πραγματικότητα του μικρόκοσμου της Ελευσίνας, όπως και η μουσική του Κώστα Νικολόπουλου κομμένη και ραμμένη πάνω στην ιστορία με τραγούδια που διευρύνουν την πλοκή και σε βάζουν τόσο έντονα μέσα στο κλίμα που νομίζεις ότι είσαι μέρος της παρέας.
Ο Γιώργος Παλούμπης σκηνοθετεί μια πολύ δεμένη ομάδα ηθοποιών της οποίας η χημεία είναι εκρηκτική. Είναι σχεδόν μαγικός ο τρόπος που ξεδιπλώνει τόσα ζητήματα μεμιάς: η υποκρισία, οι αδερφικές σχέσεις, οι αποτυχημένοι έρωτες και γάμοι, η καταπίεση και τόσα άλλα…
Ο Στάθης Σταμουλακάτος, γνωστός στο ευρύ κοινό από τις ταινίες του Οικονομίδη και από το θεατρικό Στέλλα Κοιμήσου του ίδιου σκηνοθέτη, είναι για μια ακόμα φορά ένας ηθοποιός που κυριαρχεί και παίζει σε όλους τους τόνους. Ανεβαίνει στη σκηνή φορώντας γυναικεία ρούχα χωρίς να μετατρέπεται σε καρικατούρα και στη συνέχεια ως «παλιός» Σοφοκλής ακροβατεί ανάμεσα στις ήρεμες και τις έντονες στιγμές του.
Ο Στέλιος Δημόπουλος που είχε ξεχωρίσει στο έργο «Αξύριστα Πιγούνια», με μια έντονη κινησιολογία οργώνει τη σκηνή και επιβάλλει τον χαρακτήρα του. Ο Μίμης είναι τόσο δυναμικός αλλά και ευαίσθητος και η πάλη των δύο αδερφιών, ταράζει αλλά συνάμα συγκινεί.
Η Βασιλική Διαλυνά εκπλήσσει ευχάριστα με την ιδιαίτερη φωνή της, υποδυόμενη την τραγουδίστρια Μαρία, έναν χαρακτήρα που βάλλεται από όλους τους ήρωες. Μέσα στην τραγικότητά της, παραμένει άλλοτε ψύχραιμη και άλλοτε αστεία, παράλληλα όμως παρουσιάζεται εξαιρετικά ώριμη στο να δεχθεί την πραγματικότητα που φαίνεται να αλλάζει συχνά πυκνά ανάλογα με την έκβαση της ιστορίας.
Ο Θάνος Αλεξίου κρατά σταθερά τον πιο κωμικό ρόλο του Μάκη και δίνει ανάσες όταν όλοι οι υπόλοιποι προσπαθούν να ορθοποδήσουν. Είναι ένας ρόλος συμπληρωματικός που δεν θα μπορούσε να λείπει σε καμία περίπτωση από ένα τέτοιο έργο, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να σπαρταράει στα γέλια.
Τέλος, ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος κρατά για τον εαυτό του τον ρόλο του Στέλιου, ενός ανθρώπου πονεμένου αλλά και δειλού, που με διπλωματία προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ των φίλων και συνεργατών ενώ στο τέλος βρίσκει το θάρρος να πλησιάσει τον Σοφοκλή και να κατανοήσει ποιος πραγματικά είναι.
Κωμωδία που μετατρέπεται σε δράμα, ή δράμα με κωμικές προεκτάσεις; Όπως και να το δει κανείς, ένα έργο που σε κάνει να γελάς αλλά και να προβληματίζεσαι, κερδίζει τις εντυπώσεις.
