H Πανδώρα Μαμελετζή είδε την παράσταση “Le Presbytere n’a rien perdu de son charme, ni le jardin de son éclat- Ballet for Life” (1996), ένα από τα σημαντικότερα έργα των μπαλέτων Maurice Bejart, που ανέβηκε για λίγες παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής και γράφει τις πρώτες εντυπώσεις

Ο Maurice Bejart (1927-2007) ένας από τους πιο διάσημους χορογράφους του 20ου αιώνα, έχει το δικό του κοινό ανά τον κόσμο και σίγουρα είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην Αθήνα αφού συνήθως οι παραστάσεις που λαμβάνουν χώρα στην πόλη μας είναι σχεδόν πάντα sold out.

Από 23 έως 26 Νοεμβρίου το αθηναϊκό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα μοντέρνο έργο που δημιούργησε ο Maurice Bejart για πρώτη φορά τo 1996, λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Jorge Donn, ενός από τους πιο εμβληματικούς πρώτους χορευτές του σχήματος. Η αυθεντία όμως ενός από τους σημαντικότερους χορογράφους της γενιάς του δεν είναι ο μόνος καταλυτικός παράγοντας αυτής της παράστασης. Είναι και η μουσική των Queen και του frontman τους Freddie Mercury σε συνδυασμό με την κλασική μουσική του Mozart. Πάντα το μοντέρνο και το κλασικό όταν αλληλοσυμπληρώνονται, παραδίδουν ένα αποτέλεσμα που κερδίζει όλες τις γενιές, όλες τις ηλικίες. Και οι θεατές στο Μέγαρο ήταν από 6 χρονών μέχρι 76. Είναι τόσο όμορφο να βλέπεις τις κλασικές κυρίες που σπεύδουν να παρακολουθήσουν μπαλέτο να συνοδεύονται από τις εγγονές τους. Η μουσική σε ταξίδευε στην χρυσή εποχή των Queen και τραγούδια όπως το I want to Break Free και το The Show Must Go On έκαναν την ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και μαγική. Ειδικά το σημείο της παράστασης που προβάλλεται ένα βίντεο με τον Jorge Donn να χορεύει υπό τον ήχο της φωνής του Freddie Mercury, δημιουργεί ένα συγκινησιακό φορτίο λόγω του ότι και οι δύο χάθηκαν σε νεαρή ηλικία από AIDS. O Bejart είχε πει: «O Jorge Donn και ο Freddie Mercury πέθαναν στην ίδια ηλικία. Είχαν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες αλλά το ίδιο πάθος για τη ζωή και την εξωστρεφή ερμηνεία. Ένιωθα πως κάτι μυστικό τους ένωνε».

Και είναι και τα υπέροχα απλά, μοντέρνα και συνάμα διαχρονικά κοστούμια του Gianni Vercace. Οι χορευτές ντυμένοι με ασπρόμαυρα σαν σύμβολα της ζωής και του θανάτου, της δημιουργίας και της απώλειας. O Vercace, προσωπικός φίλος του Bejart συνεργάστηκε μαζί του για τελευταία φορά αφού λίγο μετά την επίσημη πρεμιέρα, δολοφονήθηκε στο Μαϊάμι.

Ο Gil Roman, o διάδοχος του Maurice Bejart μετά τον θάνατό του και νυν καλλιτεχνικός διευθυντής των μπαλέτων Μπεζάρ, ήταν ένας από τους κορυφαίους χορευτές όταν πρωτοπαρουσιάστηκε το έργο για πρώτη φορά στη Λοζάνη. Αγαπάει πολύ το συγκεκριμένο έργο γιατί θεωρεί ότι είναι ένα έργο που παρότι είναι φόρος τιμής για ανθρώπους που χάθηκαν νέοι, δεν είναι καθόλου σκοτεινό ή απαισιόδοξο. Τουναντίον, είναι ένα έργο που μεταδίδει ενότητα και ελπίδα.

Στο τέλος, το παρατεταμένο χειροκρότημα, ήταν απλά η επιβράβευση όχι μόνο των χορευτών αλλά και των θεατών που στηρίζουν τον χορό κάθε είδους είτε πρόκειται για κλασικό μπαλέτο, είτε πρόκειται για σύγχρονο χορό. Έχω παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις χορού σε μεγάλα θέατρα αλλά λίγες φορές οι θεατές ήταν όλοι όρθιοι να χειροκροτούν για ώρα, συγκινημένοι και εκστασιασμένοι από το υπερθέαμα. Και όταν λέμε υπερθέαμα δεν εννοούμε μόνο τις ακριβές παραγωγές αλλά και τα θεάματα που ξεπερνούν κατά πολύ τις προσδοκίες του κοινού.

Φεύγοντας από την αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» δεν μπορούσαμε παρά να σκεφτόμαστε ότι ακόμα και η υπόκλιση των χορευτών ήταν το ίδιο ανατριχιαστική με τον χορό τους.

Τραγούδια των Queen και μουσικά κομμάτια του Wolfgang Amadeus Mozart που ακούστηκαν με τη σειρά:

It’s a Beautiful Day
Time
Let me Live
Brighton Rock
Heaven for Everyone
I was Born to Love you
Cosi fan tutte
A kind of Magic
Thamos
Get Down, Make Love
Klavier K onzert, N21 C-DUR “Elvira Madigan” KV 427, II Andante
Seaside Rendezvous
You Take My Breath Away
K.477 Maurerische Trauermusik
Andante
Radio Gaga
Winter’s Tale
Millionaire Waltz
Love of my Life
Brighton Rock
Bohemian Rhapsody
I want to Break Free
The Show Must Go Οn