Ο Σωτήρης Γεωργίου σχολιάζει την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι
Έκατσα και είδα λίγο από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Αν και δεν σας κρύβω ότι τα ψιλοβαριέμαι. Στο τέλος αν και αρχικά ήταν ωραία η εικόνα με τα καραβάκια στον Σηκουάνα, ψιλοχαλάστηκα.
Πολλές οι σκέψεις αλλά και οι συγκρίσεις. Αν και συγκρίσεις δεν είναι εύκολο να κάνεις, καθώς η κάθε χώρα που διοργανώνει Ολυμπιακούς Αγώνες έχει την δική της κουλτούρα, φιλοσοφία και καταβολές. Σε άλλους θα αρέσει λοιπόν πχ. το Ανατολίτικο στιλ όπως όταν έκανε Ολυμπιάδα η Κίνα, σε άλλους όχι. Κάπως έτσι πάει το πράγμα. Όλα υποκειμενικά είναι, σαφώς. Αλλά και η αντικειμενικότητα πως ορίζεται και από τι; Μεγάλη κουβέντα.
Πάντως νομίζω όλοι συμφωνούμε ότι η Ελλάδα έκανε υπέροχους Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά υπέροχη τελετή έναρξης.
Πολύς ντόρος για το…τίποτα;
Προσωπικά με χάλασε ο ντόρος, που όχι άδικα έγινε, για κάποιες παραστάσεις στην διάρκεια της τελετής, που ενόχλησαν το συντηρητικό και θρησκευόμενο μέρος της κοινωνίας. Επειδή μια τελετή δουλεύεται καιρό, σίγουρα ήξεραν οι διοργανωτές, ότι θα δημιουργήσει αντιδράσεις και ότι θα έχει και συνέχεια. Ήδη κάποιοι χορηγοί ενοχλήθηκαν ή και αποσύρθηκαν. Δεν ξέρω για παράδειγμα αν στο μυαλό του ο σκηνοθέτης είχε τον Μυστικό Δείπνο και δεν πιστεύω ότι είχε σκοπό να τον χλευάσει και να προκαλέσει, αλλά τελικά το πέτυχε. Δεν κατάλαβα τι μήνυμα ήθελαν να περάσουν οι Γάλλοι διοργανωτές τελικά.
Περίμενα κάτι πολύ καλύτερο από μια χώρα που είναι και στους πρωτοπόρους στον στοχασμό και στη δημιουργία, αλλά δεν είδα τελικά να δίνουν βάρος στα αθλητικά ιδεώδη. Περισσότερο εστίασαν στη νέα woke ατζέντα, όπως χαρακτηρίζεται. Κουράζει όμως πια αυτή η συνεχής προώθηση. Σαφώς κάθε πολιτισμένος, αλλά και κάθε Χριστιανός άνθρωπος, αποδέχεται την ατομική ελευθερία του καθενός. Μάλιστα τυγχάνει να γνωρίζω και άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που πιστεύουν, φυσικά, στον Θεό. Για να μην το μπερδέψει κανείς. Από την άλλη όμως, δεν πρέπει να περνάμε και στο άλλο άκρο της υπερπροβολής για κάτι που ισχύει ή της πρόκλησης στα ήθη και έθιμα και τις παραδόσεις της πιο συντηρητικής μερίδας της κοινωνίας.
Πρόκληση για την πρόκληση, ή απλώς μία “άτυχη” στιγμή;
Στην τελική θα μπορούσαν όσοι συμμετείχαν σε αυτό το πάρτι ή αναπαράσταση (;) που θύμιζε Μυστικό Δείπνο, να το πράξουν με διαφορετικά τρόπο. Ο καθένας ΄έχει τον τρόπο του και τη ζωή του. Τελικά όλο αυτό καταλήγει στο αντίθετο αποτέλεσμα, όταν πας να πετύχεις – και πέτυχες κάτι – αλλά προκαλείς εμμέσως πλην σαφώς την συντηρητική πλευρά της κοινωνίας. Ή μήπως φτάσαμε να θεωρούμε επικίνδυνους τους συντηρητικούς, αλλά κατά τα άλλα καταρρέουν και οι κοινωνίες μας και όλοι συμφωνούμε σε αυτό; Μεγάλο ζήτημα κι αυτό.
Όπως και να έχει οι Γάλλοι απέτυχαν και προκάλεσαν. Αντί να μιλάμε μόνο για την Ολυμπιάδα και τα σωστά εξ αυτής μηνύματα, το πήγαν αλλού. Κρίμα Γαλλία..
