Πολλοί λένε πως οι αποφάσεις της δικαιοσύνης δεν κρίνονται. Σαφώς και επιβάλλεται να την περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη, αλλά πρέπει και οι λειτουργοί της να αφουγκράζονται το περί δικαίου αίσθημα της κοινωνίας – Γράφει ο Χρήστος Σούτος
Έπεσε η αυλαία της δίκης για τη τραγωδία στο Μάτι. Δυστυχώς για μία ακόμα φορά γίναμε μάρτυρες μίας απόφασης, που το λιγότερο προκαλεί το περί κοινού δικαίου αίσθημα. Οι εκατό τέσσερις άνθρωποι που βρήκαν τραγικό θάνατο στις φλόγες, οι αρκετοί τραυματίες και οι συγγενείς που έμειναν πίσω άκουσαν μία απόφαση που απέχει παρασάγγας από τη δικαίωση. Η ετυμηγορία και οι ποινές που αποδόθηκαν εξόργισαν όσους ήταν στην αίθουσα και όσους διάβασαν τα αντίστοιχα ρεπορτάζ. Ε και;
Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι ιδρώνει κάποιο αυτί; Υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι οι εμπλεκόμενοι και υπεύθυνοι της τραγωδίας, είτε είναι μέσα στους έξι που καταδικάστηκαν ή όχι, δεν θα συνεχίσουν να ζουν; Υπάρχει κανείς που να θεωρεί ότι η κοινή γνώμη και τα Μ.Μ.Ε θα ασχοληθούν περισσότερο από λίγες μέρες με την υπόθεση; Φυσικά και τα παραπάνω ερωτήματα είναι περισσότερο ρητορικά και σε καμία περίπτωση δεν περιμένουν σαφείς και στοχευμένες απαντήσεις.
Οι συγγενείς που είδαν να χάνονται οι άνθρωποι τους μέσα σε λίγες ώρες, οι τραυματίες που αντίκρυσαν τη φρίκη κατάματα, οι μάρτυρες της τραγωδίας που οι σκηνές της κόλασης θα τους μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη τους, ακόμα και οι διασώστες, που παρά τις εμπειρίες τους από τέτοια περιστατικά, δηλώναν ότι δεν έχουν συναντήσει ξανά κάτι παρόμοιο, θα μείνουν τελικά με την απορία. Πόσο τιμάτε η ανθρώπινη ζωή από το ελληνικό κράτος; Πόσο τιμάτε η ανθρώπινη ζωή από την ελληνική δικαιοσύνη; Κάπου στις 40.000 ευρώ ανά κατηγορούμενο αν κάνετε τις πράξεις.
Στο σημείο αυτό η λέξη ντροπή χάνει τη σημασία της. Στο σημείο αυτό οι συγγενείς και οι τραυματίες χάνουν την πίστη τους στην έννοια της δικαιοσύνης. Στο σημείο αυτό τα θύματα αναμένουν τη δικαίωση μόνο από το Θεό, αφού οι δικαστές αποφάσισαν ότι η θυσία τους δεν ήταν στο βωμό της αναλγησίας, της αδιαφορίας και του ωχαδερφισμού της ελληνικής πολιτείας, αλλά «ευθύνη» δική τους.
Ο ευτελισμός της έννοιας «Πολιτική Ευθύνη»
Κάθε φορά που έχουμε μία τραγωδία ακούμε αυτόματα σχεδόν, την έννοια «Πολιτική Ευθύνη». Οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί σπεύδουν να αναλάβουν το λεγόμενο πολιτικό κόστος και την πολιτική ευθύνη για το γεγονός στοχεύοντας κατά βάση στον κατευνασμό της κοινής γνώμης. Οι πυρκαγιές στην Ηλεία, η φονική φωτιά στο Μάτι, οι πλημμύρες στη Μάνδρα και τη Θεσσαλία, το δυστύχημα στα Τέμπη, είναι μόνο μερικές που έρχονται στο μυαλό. Κάθε φορά το έργο είναι το ίδιο. Αλλάζει μόνο ο «ένοχος».
Στην Ηλεία έφταιγε ο στρατηγός άνεμος, στο Μάτι, στη Μάνδρα και στη Θεσσαλία τα ακραία φαινόμενα, στα Τέμπη ο ανθρώπινος παράγοντας. Ακούτε πουθενά να φταίει το κράτος; Ακούτε πουθενά να λέει ένας πολιτικός παράγων ότι φταίω εγώ ή ότι είναι ανίκανος για τη θέση; Ακούτε πουθενά να λέει ένας πολιτικός παράγων ότι ήξερα, αλλά δεν έπραξα ή αδιαφόρησα;
Πότε και πουθενά. Μην περιμένετε δεν θα…..στείλει. Κρύβονται πίσω από την ανάληψη μίας έννοιας άδειας, μίας έννοιας χωρίς συνέπειες, ένα αδειανό πουκάμισο. Ποια είναι αυτή; Την πολιτική ευθύνη. Τα κόμματα από κοντά πετούν με τη σειρά τους τη μπάλα στο λαό. Ας αποφασίσει η λαϊκή κρίση λένε και διατυμπανίζουν τη καθαρότητα τους. Ο λαός δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε περίτρανα στην περίπτωση των Τεμπών, αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων και ρίχνει νερό στο μύλο της πολιτικής αδιαφάνειας, αλαζονείας και αδιαφορίας.
Μέχρι η δικαιοσύνη να επιτελέσει το ρόλο, μέχρι οι πολιτικοί να αποκτήσουν συνείδηση, εμείς ελπίζουμε μόνο στη Θεία Δίκη και τις Ερινύες.
