Ο Χρήστος Σούτος γράφει σκέψεις και εντυπώσεις από το χθεσινό debate των έξι υποψηφίων για την Προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ

Τι ζήσαμε αλήθεια χθες στο debate των υποψηφίων Προέδρων του ΠΑ.ΣΟ.Κ! Ειδικά όσοι επιμένουμε να πιστεύουμε, ότι το Κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να ξαναγίνει αξιόπιστη κυβερνητική πρόταση απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Το απόλυτο χάος. Την απόλυτη παράνοια. Την εσωστρέφεια και την αγωνία της προσωπικής επιβίωσης στην πολιτική σκηνή. Και φυσικά όχι την αγωνία να γίνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ το αντίβαρο στη φιλελεύθερη λαίλαπα του κατ’ επίφαση και με καιροσκοπικό υπόβαθρο κεντρώου Πρωθυπουργού. Ο οποίος σίγουρα τώρα που μιλάμε κάθεται στο σπίτι του σε μία γωνιά και χαμογελάει σαρδόνια.

Είναι λογικό να είναι χαρούμενος, αφού βλέπει ότι η μόνη ορατή απειλή προέρχεται από το εσωτερικό της δικής του παράταξης. Η ευρύτερη κεντροαριστερά είναι σε περιδίνηση και δεν φαίνεται φως στο άμεσο μέλλον για τη δημιουργία μίας μεγάλης παράταξης. Με κυβερνητικές βλέψεις και κυρίως κοινωνική δυναμική ανατροπής.

Είδαμε έξι υποψηφίους Προέδρους, που κατέβηκαν σε μία συζήτηση για το παρόν και το μέλλον της παράταξης και της χώρας με μία ατζέντα γενικοτήτων, προσωπικών επιθέσεων, εσωτερικότητας. Σε καμία περίπτωση δε με το βλέμμα στο μέλλον.

Ακόμα και στην τελευταία ενότητα ερωτήσεων, έψαχνες να βρεις από που θα κρατηθείς για να δεις την επόμενη μέρα με αισιοδοξία. Για να δεις τις πιθανότητες το ΠΑ.ΣΟ.Κ να γίνει το πραγματικό αντίβαρο απέναντι στη δεξιά που βαφτίζει το ψάρι κρέας ή αλλιώς εαυτόν κεντρώο.

Νίκος Ανδρουλάκης: Πρόεδρος ενός κλειστού club

Ο νυν Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ πληρώνει εν πολλοίς τις επιλογές του. Μετέτρεψε σταδιακά το κόμμα σε ένα κλειστό club φίλων του και ανθρώπων που θα του έλεγαν εύκολα το μπράβο και το ναι.

Τελικά αυτοί είναι, που του τράβηξαν  και το χαλί τη κρίσιμη στιγμή. Ο Νίκος Ανδρουλάκης προσπάθησε, αλλά έμεινε στον αρχικό ενθουσιασμό που δημιούργησε η εκλογή του στο κόσμο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δυσκολεύομαι να δω τον τρόπο που θα αλλάξει τα δεδομένα για την παράταξη αν εκλεγεί. Σε περίπτωση νίκης του τεράστιο ζητούμενο η ενότητα την επόμενη κιόλας μέρα.

Στο debate ήταν στιβαρός, απάντησε σε όλα, ήταν ήρεμος, δεικτικός στις προσωπικές επιθέσεις που δέχθηκε και εμφανίστηκε περισσότερο ενωτικός από άλλους. Υπερασπίστηκε των επιλογών του, αλλά δεν εμφάνισε καμία διάθεση αυτοκριτικής.

Παύλος Γερουλάνος: Άχρωμος, άοσμος και άγευστος

Ίσως ο πιο συμπαθής από όλους τους υποψηφίους. Ο άνθρωπος, που θα ήθελες να βγεις για καφέ και να συζητήσεις, να τον ακούσεις σε μία διάλεξη, να αναλύσετε την πολιτική σκηνή. Θα τον εμπιστευόσουν όμως για να οδηγήσει μία παράταξη του μεγέθους του ΠΑ.ΣΟ.Κ σε βουλευτικές εκλογές με στόχο να αποτελέσει μία κυβερνητική επιλογή; Μάλλον όχι.

Μετράει ήδη μία ήττα σε εσωκομματικές εκλογές και δεν βλέπω πως θα κερδίσει σε αυτές. Δείχνει σαν να είναι η πιο «κουρασμένη» επιλογή.

Στο debate ήταν αξιοπρεπής, σχετικά διαβασμένος, αλλά ακόμα και στο τέλος όταν προσπάθησε να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο διεκδίκησης με ευθεία αντιπαράθεση με την Άννα Διαμαντοπούλου, απέδειξε ότι απλά δεν το έχει.

Είναι μία επιλογή ήττας για το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε επίπεδο εθνικών εκλογών.

Άννα Διαμαντοπούλου: Η δεξιά επιλογή

Ιδανική επιλογή για όσους έχουν κρίση ταυτότητας στο χώρο. Είναι η δεξιά επιλογή των εκλογών, λογικά θα την προτιμήσουν όσοι έρθουν να ψηφίσουν και έχουν τις καταβολές τους στο φιλελευθερισμό.

Στα δικά μου τα μάτια μοιάζει κωμικό να πιστεύει κανείς ότι με την Άννα Διαμαντοπούλου στο τιμόνι το ΠΑ.ΣΟ.Κ θα αρθρώσει λόγο κεντροαριστεράς παράταξης.

Κατάλοιπο της εποχής Σημίτη, όταν και το κίνημα «έσκισε» το κοινωνικό του συμβόλαιο με τον πολίτη και αφοσιώθηκε στην ικανοποίηση του κεφαλαίου. Αν κερδίσει είναι ο λόγος για να αποχωρήσεις από το κόμμα.

Στο debate δέχθηκε τις πιο πολλές επιθέσεις για το παρελθόν της, τη συμπάθεια και στήριξη της στον Κυριάκο Μητσοτάκη και την αποχή από τα του ΠΑ.ΣΟ.Κ σε δύσκολες περιόδους. Νομίζω ότι είναι η επιλογή που θα έκανε ο ίδιος ο Κυριάκος αν ψήφιζε στις εκλογές.

Είναι γεγονός ότι «σπρώχνεται» από συγκεκριμένα κέντρα ως επιλογή για να βυθίσει το κόμμα στην πλήρη ανυποληψία και να στερήσει από τους πολίτες μία προσπάθεια για τη δημιουργία ενός διαφορετικού πόλου κυβερνητικής πρότασης.

Χάρης Δούκας: Αδιάβαστος και αλαζόνας

Η μεγάλη απογοήτευση για πολλούς. Ο νυν Δήμαρχος Αθηναίων και υποψήφιος Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ μοιάζει να ζει σε ένα δικό του παράλληλο σύμπαν. Αντιμετωπίζει την προοπτική να ηγηθεί του κινήματος ως μία ακόμα μέρα στη δουλειά. Στην καλύτερη περίπτωση ή ως πάρεργο στη χειρότερη.

Δεν καταλαβαίνει τη σοβαρότητα που απαιτεί η θέση του Προέδρου, αλλά δυστυχώς και για την Αθήνα, ούτε η θέση του Δημάρχου. Λόγος γεμάτος τσιτάτα, φληναφήματα και υπεκφυγές.

Υπήρχαν ερωτήσεις, που απλά δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να απαντήσει. Επέδειξε αλαζονεία, όταν η κουβέντα έφθασε στη νίκη του στις δημοτικές εκλογές. Αλλά αυτό είναι κάτι που το περιμένεις από έναν άνθρωπο και κυρίως πολιτικό  με τα χαρακτηριστικά του Χάρη Δούκα. Πραγματικά δεν μπορώ να κατανοήσω την πεποίθηση του, ότι μπορεί να είναι ταυτόχρονα Δήμαρχος και Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ

Στο debate φαινόταν ότι δυσκολεύεται από τη γλώσσα του σώματος και τις αντιδράσεις του. Έκδηλη η αγωνία του να αποδείξει την πολιτική του ταυτότητα και το μέγεθος του ενάντια στον ανταγωνισμό. Φανερή η αλληλοεπίδραση του με τη Νάντια Γιαννακοπούλου και η κόντρα του με το Νίκο Ανδρουλάκη.

Νομίζω ότι το «αφήγημα» Δούκα για τους σκεπτόμενους ψηφοφόρους το τελείωσε ο Μιχάλης Κατρίνης. Τραγική η εικόνα του στο τέλος να διαβάζει για να μην ξεχάσει να πει τα ξύλινα λόγια του.

Νάντια Γιαννακοπούλου: Σαν ηθοποιός cult ταινίας

Ότι χειρότερο έχω δει στη ζωή μου σε τηλεμαχία. Ψεύτικο στυλ, επιτηδευμένο λεξιλόγιο χωρίς προφανή αιτία, συνεχείς αυτοαναφορές. Διαρκείς επιθέσεις κυρίως προς τον Νίκο Ανδρουλάκη και μία εικόνα που παρέπεμπε περισσότερο σε βιντεοταινία κακής ποιότητας παρά σε άρθρωση πολιτικής πρότασης.

Ήταν τέτοιος ο εκνευρισμός που μου προκαλούσε, που ήθελα να χαμηλώσω τη φωνή όταν έπαιρνε το λόγο. Γνωρίζει φυσικά, ότι δεν πρόκειται να καταγράψει κάτι στη μάχη, αλλά ταυτόχρονα αγωνιά για την επόμενη μέρα έχοντας, από ότι φάνηκε, επενδύσει  στην εκλογή Χάρη Δούκα.

Στο debate διαρκείς οι αβάντες της στο Δήμαρχο Αθηναίων και η ολομέτωπη επίθεση στο Νίκο Ανδρουλάκη. Εμφανής στρατηγική, αφού για το επιτελείο του Χάρη Δούκα ο αντίπαλος είναι ο νυν Πρόεδρος.

Το μόνο που της πιστώνεται είναι ότι αναφέρθηκε πολλές φορές στη λειτουργία του κόμματος, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ξέραμε, ότι ο Πρόεδρος το έχει κάνει ένα κλειστό προσωπικό club.

Μιχάλης Κατρίνης: Η πιο «πασοκική» υποψηφιότητα, αλλά χωρίς γκελ

Ο μόνος άνθρωπος που μίλαγε καθαρά και χωρίς ακρότητες ή αυξομειώσεις στην ένταση του. Ο μόνος που μίλησε με βάση τη σύνδεση του σήμερα, του αύριο με το παρελθόν του ΠΑ.ΣΟ.Κ και τις αξίες που αυτό έφερε στην πολιτική ζωή του τόπου.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη επιλογή πολλών. Δεν θα περάσει στο δεύτερο γύρο, αλλά τουλάχιστον θα ακούσουμε μία φωνή λογικής την επόμενη μέρα. Δεν έχει αυτό που λέμε star quality για να πείσει τη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου. Σίγουρα όχι επαρκές για να αποτελέσει τον ηγέτη της νέας εποχής του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι όμως ένα στέλεχος ικανό να βοηθήσει αποφασιστικά στην αναγέννηση του κινήματος.

Στο debate έδειξε ικανότητες και αρετές διαχείρισης καταστάσεων και στρίμωξε το Χάρη Δούκα δείχνοντας στο κόσμο την ωμή πραγματικότητα.

Συμπεράσματα

Έξι υποψήφιοι χωρίς ουσιαστικά προγραμματικές δηλώσεις. Έξι υποψήφιοι χωρίς την αύρα του νικητή εθνικών εκλογών. Έξι υποψήφιοι χωρίς λάμψη, χωρίς πειθώ, πολιτικό ανάστημα και πάθος. Έξι υποψήφιοι που αρνούνται πεισματικά την αλήθεια και βλέπουν μόνο το δικό τους παραμορφωτικό καθρέπτη.

Ο κόσμος στις εθνικές εκλογές ψηφίζει για Πρωθυπουργό. Εσείς είδατε κάποιον ή κάποια από τους έξι που να μπορούν να πείσουν ότι είναι πιο ικανοί από τον Κυριάκο και να ανατρέψουν τη κατάσταση; Δεν το νομίζω.

Άρα τι κάνουμε; Η επιλογή είναι δική σας, Προσωπικά το μόνο που θέλω είναι να μην κερδίσει η Άννα Διαμαντοπούλου ή ο Χάρης Δούκας. Φυσικά εκτός συζήτησης είναι και η Γιαννακοπούλου, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτή θα καταγράψει μονοψήφιο και ιδιαίτερα χαμηλό ποσοστό.

Για να γυρίσει το ΠΑ.ΣΟ.Κ σε τροχιά εξουσίας θέλει ο αρχηγός του να καταλάβει ποιου κόμματος ηγείται. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι πάνω απ’ όλα κίνημα. Άλλαξε την Ελλάδα, δημιούργησε ουσιαστικά τη μεσαία τάξη, έκανε πράξη την εθνική συμφιλίωση και το κοινωνικό κράτος.

Έκανε λάθη; Πολλά και σημαντικά. Άλλωστε όποιος εργάζεται κάνει λάθη. Ο νέος αρχηγός πρέπει να συμφιλιωθεί με τα λάθη του παρελθόντος, να θυμηθεί και κυρίως να θυμίσει στο λαό τι έκανε το ΠΑ.ΣΟ.Κ για τον Έλληνα και την Ελληνίδα και κυρίως να κάνει μία γενναία αυτοκριτική και κάθαρση.

Επιβάλλεται, όμως, να κάνει και πράξη την πραγματική απόδοση ευθυνών για τα πεπραγμένα της μεταπολίτευσης. Δεν μπορεί να περνάει άβρεχτη η Νέα Δημοκρατία, όταν παρέδωσε ένα διαλυμένο και απόλυτα αποδιοργανωμένο κράτος στη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Το βασικότερο όμως είναι να αφουγκραστεί τη κοινωνία.

Τι ζητάει ο πολίτης στην Ελλάδα του σήμερα; Δικαιοσύνη, δωρεάν επί της ουσίας υγεία και παιδεία, έλεγχο της αγοράς και καταπολέμηση της ακρίβειας.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Ανδρέα παρέλαβε μία Ελλάδα των ολίγων και τη μετέτρεψε σε μία Ελλάδα των μαζών, του λαού, της ισότητας και της ανάπτυξης. Τα ίδια ζητά ο πολίτης και σήμερα. Γι’ αυτό αποτύχατε. Γιατί ο λαός ζητάει αυτά που ζητούσε και πριν από σαράντα και χρόνια.

Μέχρι τότε υπομονή…