Δώστε παντεσπάνι στο λαό!

Το Bridgerton και άλλες δημοφιλείς σειρές εποχής “προσγειώνονται” στο δικό μας σήμερα και η Λίλα Παπαπάσχου ψάχνει πίσω από τις ιστορικές ανακρίβειες, την Άρλεκιν αισθητική και την αφέλεια των διαλόγων, τους λόγους για τους οποίους έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη ένα ιλουστρασιόν παραμύθι

Σε μια εποχή όπως η δική μας, όπου κάθε γεγονός γίνεται αστραπιαία old news, όσο σοβαρό ή αποτρόπαιο κι αν είναι, πολλές έννοιες έχουν σχετικοποιηθεί. Η φρίκη ας πούμε, βρίσκει διαρκώς νέους τρόπους να εισβάλει στη ζωή μας, από κάθε γωνιά του πλανήτη, αποκτώντας τη δική της κανονικότητα.

Την ώρα που απολαμβάνουμε τον καφέ μας, κάνοντας ηλιοθεραπεία, ένα απλό σκρολάρισμα είναι αρκετό για να φέρει την επικαιρότητα στην…ξαπλώστρα μας. Σοκ και δέος στιγμιαία και μετά…μπλουμ κι όλα στο βυθό μαζί με τα κοράλλια και τα ψάρια.

Σιγά μη χαλαστούμε που έχει καεί η μισή – και βάλε! – Ελλάδα. Σιγά μη χαλαστούμε που η βία σε κάθε μορφή της, αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Σιγά μη χαλαστούμε που η ακρίβεια καθιστά μία βόλτα μέχρι το σούπερ μάρκετ…πολυτέλεια. Σιγά μη χαλαστούμε…τελεία. Άντε να κάνουμε κανένα ποστ έμπλεο κοινωνικής ευαισθησίας για τους ήρωες πυροσβέστες. Αντίστοιχα, κάποιο σχόλιο γεμάτο μίσος για τους ανάλγητους πολιτικούς που «ξεπουλάνε με ευκολία την πατρίδα μας» (που λέει και το άσμα). Το κάναμε το καθήκον μας και η τοξικότητα εκτονώνεται…διαδικτυακώς!

Η φτώχια θέλει…γκλαμουριά!

Κάπως έτσι συμπεριφέρονται και οι ήρωες παρόμοιων σειρών, οι οποίοι ενώ και ο δικός τους κόσμος «καίγεται», κάνουν συνεχώς χορούς και κοσμικές εκδηλώσεις με αφορμή την αποκατάσταση των εκάστοτε…ντεμπιντάντ, την πανσέληνο, την καλή σοδειά, το Halloween (ποιητική αδεία ντε!). Μη γελάτε, γίνονται συνεχώς τέτοιοι χοροί στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας.

Συνοικέσια πολυτελείας για την ένωση περιουσιών και τίτλων, φιλανθρωπικά γκαλά για την επίδειξη πλούτου και δύναμης (συγγνώμη για την ανακούφιση των πτωχών εννοούσα)  και λαμπερά πάρτι ως αντίδοτο στην ανία του να τα έχεις όλα. Παραμένοντας θνητός παρόλα αυτά…γιατί ο θάνατος είναι -μαζί με τον έρωτα – ο μόνος πραγματικός δημοκράτης (και επαναστάτης!).

Κι αν αυτό σας φαίνεται εξωφρενικό για την εποχή μας, ρίξτε μία ματιά στα ειδικά βασιλικά ρεπορτάζ (ναι, ναι υπάρχουν τέτοια). Εκτενή αφιερώματα σε πάσης φύσεως γαλαζοαίματους, μπορείτε να βρείτε, πέρα από το διαδίκτυο, σε πολλά έντυπα που κυκλοφορούν ευρέως. Μόνα τους ή ως ένθετα ελληνικών εφημερίδων, καθόλα…λαοφιλών. Πουλάει το στέμμα και το βασιλικό πρωτόκολλο κι ας μην έχεις να πας για μια βουτιά, ούτε μέχρι τα Καμένα Βούρλα. Άλλωστε, σε πολλές χώρες της Ευρώπης (και όχι μόνο!) η μοναρχία ζει και…βασιλεύει (στην κυριολεξία).

Βridgerton και ξερό…παντεσπάνι

Σε αυτό το σημείο, με κίνδυνο να εκτεθώ ανεπανόρθωτα, καθώς από τα παραπάνω δεν προκύπτει ότι επικροτώ την ακόρεστη περιέργεια πολλών συνανθρώπων μου για τα έργα και τις ημέρες των απανταχού προνομιούχων, θα σας εξομολογηθώ το εξής. Πριν από κάποιες ημέρες ξεκίνησα να παρακολουθώ το περιλάλητο Bridgerton, το οποίο προβάλλεται με τεράστια επιτυχία διεθνώς.

Σύμφωνα με τη δαιδαλώδη πλοκή, με επίκεντρο την βασίλισσα Καρλότtα και την αυλή της, στην Αγγλία των αρχών του 1800, δεκάδες νεαρές και νεαροί αριστοκράτες, αλλά και εκπρόσωποι της τότε ανερχόμενης αστικής τάξης, συμμετέχουν σε ένα γαϊτανάκι έρωτα, προδοσίας και ίντριγκας.

Υπό το άγρυπνο βλέμμα ή με τις ευλογίες των πρεσβυτέρων συγγενών τους και της αυτού Μεγαλειότητος, φυσικά. Κι όλα αυτά σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον. Σκηνογραφία και κοστούμια, άριστα δέκα. Ολάνθιστοι κήποι, χρυσοποίλκιτα παλάτια, πλουσιοπάροχοι μπουφέδες, εντυπωσιακά φορέματα, περίτεχνες κομμώσεις…Χαμός!

Η οικογένεια των Μπρίτζερτον, όπως προδίδει και ο τίτλος της σειράς, πρωταγωνιστεί (τουλάχιστον έως τον 3^ο κύκλο που έχω παρακολουθήσει) με τα μέλη της να συναγωνίζονται σε χάρη, γοητεία και σεξ απήλ αποτελώντας συχνά την…πέτρα του σκανδάλου. Γύρω τους άνθρωποι όλων των φυλών και των τάξεων, παλεύουν για το δικό τους μερίδιο ευτυχίας, ερωτικής αφύπνισης, κοινωνικής καταξίωσης ή έστω…επιβίωσης.

Η πολιτική ορθότητα πάνω απ’ όλα;

Πολλοί θα πουν, το έχουν πει ήδη δηλαδή, πως οι δημιουργοί της σειράς πέρα και πάνω απ’ όλα νοιάζονται για την πολιτική ορθότητα. Εναρμονίζοντας πλήρως το καστ της σειράς με τις επιταγές της παγκόσμιας woke ατζέντας, εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Πολλοί από τους επικριτές της σειράς αγνοούν βέβαια, ακόμα κι αυτές τις ίδιες τις δηλώσεις των δημιουργών του Bridgerton, πως πρόκειται περισσότερο για προϊόν μυθοπλασίας και όχι για ιστορικό ντοκουμέντο.

Έχοντας αναπόφευκτα δανειστεί κάποια στοιχεία από την εποχή που διαδραματίζεται η σειρά, o έμπειρος Chris Van Dusen και οι αδιαμφισβήτητα ταλαντούχοι συνεργάτες του κοιτούν με σύγχρονο τρόπο πρόσωπα και πράγματα. Ασκώντας μάλιστα συχνά κριτική, έστω και υπεραπλουστευμένη, αναφορικά με διαχρονικά ζητήματα όπως η θέση της γυναίκας, τα κοινωνικά πρέπει, τα διάφορα στερεότυπα, η απληστία της εξουσίας κ.α.

Αυτό που χρήζει κατά τη γνώμη μου σκέψης, είναι το γεγονός πως όσο περισσότερο εξαθλιωνόμαστε, τόσο πιο ελκυστικές μοιάζουν σειρές όπως η συγκεκριμένη. Όσο περισσότερο στερούμαστε ιδεολογίας, σκοπού και ελπίδας, τόσο περισσότερη ανάγκη έχουμε το όνειρο, έστω κι αν αυτό φιλοξενείται σε μία τηλεοπτική πλατφόρμα. Όσο το πνεύμα και η ψυχή μας μένουν νηστικά, τόσο μεγαλώνει η όρεξή μας για μια γλυκιά ουτοπία. Για μια χαραμάδα αισιοδοξίας και φωτός.

Παρακολουθώντας τη σειρά ευχάριστα – δεν ντρέπομαι καθόλου να το παραδεχτώ- μου ήρθε στο μυαλό ο εκπληκτικός στίχος του Φοίβου Δεληβοριά «μα εσύ, στ’ ΄άστρα βλέπεις μόνο ζώδια και της καρδιάς τα επεισόδια, προτιμάς να τα δεις στην T.V.». Πόσο δίκιο έχει ο αγαπημένος τραγουδοποιός. Έχω την αίσθηση πως όσο η καθημερινότητα μας «στεγνώνει», όσο η ζωή μας στριμώχνεται σε προθεσμίες, ωράρια και ματαιώσεις, τόσο θα διψάμε για λίγο ρομαντισμό. Έστω κι εγκιβωτισμένο σε μια οθόνη.