Ο αγαπημένος ηθοποιός σκηνοθετεί μια πολύ δυνατή παράσταση για την απώλεια, τον πόνο και τη συγχώρεση, στο θέατρο Σημείο. Γράφει η Άννα Ρούτση
Τον Γιώργο Καραμίχο τον γνωρίζουμε και τον αγαπάμε πολύ ως ηθοποιό. Πλέον τον γνωρίσαμε και ως σκηνοθέτη στο έργο «Ευγένιος» (πρωτ. τίτλος There Came a Gypsy Riding) του βραβευμένου Ιρλανδού συγγραφέα Frank McGuinness.
Μάλιστα, μεταφράζει και διασκευάζει το έργο του McGuinness, ο οποίος με τη σειρά του έχει αναγνωριστεί διεθνώς για τις μεταφράσεις αρχαίου ελληνικού δράματος, και ειδικότερα έργων του Σοφοκλή και του Ευριπίδη.
Το έργο καταπιάνεται και συνδιαλέγεται με τον υπέρτατο πόνο. Αυτόν της απώλειας ενός παιδιού. Και ακόμα χειρότερα, ενός παιδιού αυτόχειρα: Μια απώλεια που, πλέον του πόνου, γεμίζει και με αβάσταχτη, ατελείωτη ενοχή όσους μένουν πίσω.
Μια οικογένεια, οι γονείς, ο γιος και η κόρη, συγκεντρώνονται στο εξοχικό τους σπίτι δίπλα στη θάλασσα για να γιορτάσουν τα γενέθλια του τρίτου παιδιού της οικογένειας, του Ευγένιου, ο οποίος αυτοκτόνησε δύο χρόνια πριν. Θα γινόταν 21 χρονών, όμως τον βρήκαν νεκρό στην παραλία.
Τον βρήκε η μακρινή, εκκεντρική ξαδέλφη τους, που δεν έχει οικογένεια η ίδια και που προσέχει το εξοχικό τους. Ενόψει της συγκέντρωσης, εμφανίζεται για να τους καλωσορίσει με ένα αναπάντεχο δώρο, που τους το προσφέρει την κατάλληλη στιγμή.
Όπως η ίδια περιγράφει στα παιδιά, στον Σίμο και στη Λουίζα:
“Ξέρεις τι θα ήθελα να σερβίρουν στη δική µου κηδεία; Τούρτα βύσσινο.
Γιατί τη σιχαίνοµαι.
Κι εύχοµαι να τους κάτσει στο λαιµό.
Γιατί δηλαδή να διασκεδάζουν αυτοί ενώ εγώ θα κείτοµαι νεκρή;
Όποιος περάσει καλά στην κηδεία µου, σας το ορκίζοµαι ότι θα γυρίσω πίσω και θα τον στοιχειώσω.
Μπορούν, ξέρετε, να γυρίσουν πίσω – οι νεκροί. Αν το θέλουν.
Δεν µπορείς να τους φέρεις πίσω µόνο γιατί σου λείπουνε ή επειδή τους θέλεις πίσω εσύ, ή επειδήέχεις λεφτά.
Κανένα ποσό δεν µπορεί να φέρει πίσω τους νεκρούς, κανένα ποσό.”
Οι γονείς είναι πλέον φαντάσματα του εαυτού τους. Αποξενωμένοι, παλεύουν με τις εξαρτήσεις και τις απεξαρτήσεις τους, με αλληλοκατηγορίες και ειρωνείες. Με μια σχέση απολειφάδι, που πλέον έχει καταντήσει κακή απομίμηση από κάτι που κάποτε υπήρξε σχέση.
Και τα παιδιά έχουν χάσει τη νεανική τους ξενοιασιά. Χάθηκε μαζί με τον αδερφό τους, και μαζί του έχασαν ουσιαστικά και τους γονείς τους. Είναι στη σκιά, αόρατα, χτυπιούνται, αλλά δεν τους δίνει κανείς σημασία.
Πόσο αβυσσαλέα είναι η διαδικασία του πένθους; Πόσο δύσκολο να παραδεχθεί κανείς τον πόνο και την απώλεια και να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα από αυτά; Πώς να καταφέρει να συνδεθεί με τους άλλους ενώ τα τραύματα του παραμένουν ερμητικά αδιαχείριστα;
Θα λυτρωθούν οι ήρωες; Θα κοιτάξουν την κατάσταση κατάματα; Θα συγχωρέσουν ένας τον άλλον; Και πώς;
Ακολουθώντας τον στίχο του Σαίξπηρ να “δώσουμε στη λύπη λόγια”, ο McGuinness υφαίνει μοναδικά ένα οικογενειακό δράμα γεμάτο συναισθηματική ένταση, εξερευνώντας τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από την αγάπη, τη σιωπή, τον φόβο και την απώλεια, σε εκείνο το λεπτό σύνορο ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη.
Πρόκειται για ένα δυνατό έργο, με την αφοπλιστική δύναμη των λέξεων και τη συναισθηματική φόρτιση που χαρακτηρίζει το έργο του Ιρλανδού συγγραφέα. Ο Γ. Καραμίχος πετυχαίνει να ισορροπήσει στη σκηνοθεσία του την ένταση, τη συγκίνηση αλλά και το χιούμορ. Να χρησιμοποιήσει συμβολισμούς, όπως ο ομφάλιος λώρος, και να δανειστεί στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας για να αποδώσει δραματουργικά μια σύγχρονη οικογενειακή τραγωδία.
Το σκηνικό είναι μίνιμαλ και με τη συνδρομή του φωτισμού υπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δραματουργία της παράστασης. Στο φόντο η θάλασσα, το όνειρο, το χάος, το παρελθόν και το μέλλον, το σκοτάδι και το φως. Οι ηθοποιοί είναι διαρκώς επάνω στη σκηνή, ακόμα κι αν δεν παίζουν σε κάθε σκηνή του έργου. Παρόντες απόντες, όπως άλλωστε και οι ήρωες.
Πολύ καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών της παράστασης, ειδικά του Βαγγέλη Ρόκου ως πατέρα, που ισορροπεί απολαυστικά και με μεγάλη άνεση ανάμεσα στην τραγικότητα και το χιούμορ. Η Εβελίνα Αραπίδη ως μητέρα, αποδίδει εξαιρετικά αυτό το αρκετά αινιγματικό πρόσωπο που μοιάζει να είναι αλλού, κι αλλού να ήταν πάντα – καταστροφικό, αδιάφορο, τραγικό, απόμακρο, τρυφερό και σκληρό μαζί.
Ο Χάρης Ηλιάδης ως γιος έχει μια μεστή παρουσία, ενώ ως κόρη η Μαρλέν Σαΐτη θα θέλαμε να είναι κάπως λιγότερο νευρική στην εκφορά του λόγου της. Η Εύρη Σωφρονιάδου ως ξαδέρφη έχει πολύ καλές, αλλά και λιγότερο καλές στιγμές, ειδικά στο ξεκίνημα της παράστασης αποδίδοντας την εκκεντρικότητα μιας μόνης, ματαιωμένης ηρωίδας.
Συντελεστές
Συγγραφέας : Frank McGuinness
Σκηνοθεσία-Μετάφραση-Διασκευή: Γιώργος Καραμίχος
Συνεργασία στη Δραματουργία: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Βαγγέλης Δελιβασίλης
Σκηνικά/Video Art: Κώστας Γκαραμέτσης
Κουστούμια: Γιώργος Ελευθεριάδης
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Στεφανακίδης
Στίχοι: Γιώργος Καραμίχος, Γιώργος Στεφανακίδης
Κίνηση: Μαρία Τράκα
Βοηθός Σκηνοθέτης: Βιργινία Δρακοπούλου
Βοηθός Σκηνογράφος: Ελπίδα Δαλιάνη
Διεύθυνση παραγωγής: Λαμπρίνα Καραγιαννίδου
Επικοινωνία – Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη
Social Media – Διαφήμιση: Renegade Media, Βασίλης Ζαρκαδούλας
Παραγωγή: ΤΕΧΝΗΧΩΡΟΣ
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Ξαδέλφη Βαλεντίνη : Εύρη Σωφρονιάδου
Μαργαρίτα : Εβελίνα Αραπίδη
Λεό : Βαγγέλης Ρόκκος
Λουίζα: Μαρλέν Σαΐτη
Σίμος : Χάρης Ηλιάδης
INFO
Θέατρο Σημείο
Χαριλάου Τρικούπη 4, Καλλιθέα
Μέρες & Ώρες παραστάσεων
Παρασκευή: 21.00
Σάββατο: 21:00
Κυριακή: 20.00
Διάρκεια: 90 λεπτά
Τιμές Εισιτηρίων:
18 & 20 ευρώ
Προπώληση:
https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/o-eugenios-se-skinothesia-giorgou-karamixou
