Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, την εικόνα που παρουσίασαν τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την μεγάλη αλλαγή που έχει υποστεί το κόμμα της Αριστεράς

Αν και δεν ενδιαφέρει κανέναν, λόγω αριστερών (περισσότερο δεν γίνεται) καταβολών έχω παρακολουθήσει αρκετές ανοικτές διαδικασίες κομματικών οργάνων, στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Αυτό (για να μην πω… και αυτό) το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έχει τόση σχέση με την Αριστερά όσο οι ανεμογεννήτριες με την οικολογία.

Ας προσπεράσουμε τις συνθήκες εξέδρας γηπέδου με χούλιγκαν να αποδοκιμάζουν τον αντίπαλο. Στη θεωρία τού πράγματος πρόκειται για «συντρόφους», άρα δεν υπάρχουν αντίπαλοι, όμως στην πράξη οι αποδοκιμασίες, το κράξιμο, οι εν χορώ άναρθρες κραυγές, δείχνουν εμπράκτως πως ένα κόμμα αριστερού προσδιορισμού, έχει μεταλλαχθεί βίαια σε απολύτως αστικό σχηματισμό.

Ας προσπεράσουμε τις ατάκες «φέρτε μου αντίπαλο να τον νικήσω», που παραπέμπουν σε ντιμπέιτ ανάμεσα σε διεκδικητές της χρυσής ζώνης στο ρινγκ κι όχι σε συνέδρους, ή ακόμα χειρότερα διεκδικητές της ηγεσίας τού κόμματος.

Άκουσα όσο περισσότερες τοποθετήσεις μπορούσα, αλλά σε καμία δεν βρήκα… αριστερό λόγο. Ξέρετε, αυτόν τον πολλές φορές ακαταλαβίστικο, παλιάς κοπής, σκληρό λόγο, με συγκεκριμένες εκφράσεις, με σύνθετες λέξεις οικείες στο συγκεκριμένο ακροατήριο, κατά βάση αποτρεπτικές για τους απολιτίκ τύπους, που θέλουν δύο λεξικά για να τις αντιληφθούν.

Ο λόγος, ο τρόπος έκφρασης, ακόμα και το… ντύσιμο (αν και το τελευταίο είναι προσωπική επιλογή και λόγος δεν μας πέφτει) παραπέμπουν σε συνέδριο αστικού κόμματος. Ακόμα και για το ΠΑΣΟΚ θα ήταν… ξένο ρούχο. Όχι για το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρέα, με τα ζιβάγκο και τα αριστερά τσιτάτα, αλλά και το ΠΑΣΟΚ των επιγόνων. Ουσιαστικά μιλάμε για συνέδριο, που προσαρμόζει σε ανοικτή διαδικασία νεοδημοκρατικής προσέγγισης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την αριστερή του πυξίδα στην ψήφιση του πρώτου μνημονίου, στη μετατροπή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ», την εποχή που ο Αλέξης έβγαζε έρπη. Το κατάλαβαν πολλοί, κάποιοι αποχώρησαν, κάποιοι πίστεψαν ότι μπορούσαν εκ των έσω να επαναφέρουν το καράβι στη ρότα του, στην πορεία το σκάφος εγκαταλείφθηκε κι ο καπετάνιος πήδηξε για να σωθεί.

Προδήλως δεν χρειάζονταν το συνέδριο για να πιστοποιήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει σχέση με τον χώρο της Αριστεράς. Ο Στέφανος Κασελάκης δεν προσπάθησε καν να εκφέρει αριστερό λόγο, αρκείται να χρησιμοποιεί κατά καιρούς τη λέξη, για να θυμάται προς τα πού πηγαίνει. Πλέον το κόμμα είναι απολύτως αστικό, άρα αναγκαία αρχηγικό και βαθιά ιεραρχικό.

Όλο αυτό που περιγράφω, μπορεί να μην είναι του γούστου μου, αλλά δεν επιφέρει μομφή για τους μετέχοντες. Πολλοί εκ των νεόκοπων συνέδρων έχουν αστικές αντιλήψεις, ως εκ τούτου είναι στο φυσικό τους περιβάλλον. Αναρωτιέμαι πώς βολεύονται οι «σύντροφοι» των αγώνων, εκείνοι που έχουν γράψει χιλιόμετρα σε πορείες κι αγωνιστικές διεκδικήσεις, εκείνοι που κανείς δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμα να δηλώνουν συνειδητά αριστεροί. Αλήθεια, έτσι νιώθουν σήμερα;

Υπάρχει η παραφιλολογία περί απουσίας ανάγκης διαχωριστικών γραμμών και κατάργησης ιδεολογιών. Καταστάσεις όπως αυτή στα Τέμπη, ή στο Μάτι, επιλογές όπως αυτή των ιδιωτικών πανεπιστημίων, των απογευματινών επ’ αμοιβή χειρουργείων, αποφάσεις όπως η συμμετοχή των Ελλήνων φαντάρων σε πολέμους στους οποίους δεν έχει καμία δουλειά η χώρα μας, δείχνουν πως η απώλεια των ταξικών γυαλιών οδηγεί σε… τύφλωση.

Τώρα όσο ποτέ είναι αναγκαία η επιλογή: Με τα κέρδη, ή με τον λαό; Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ στο συνέδριο δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας, για την τελική επιλογή. Όχι τού αρχηγού, αυτό μου είναι αδιάφορο, αλλά της ταξικής επιλογής.