Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει για την αποχαύνωση της κοινωνίας, την απάθεια και την αδιαφορία, που αν συνεχιστούν θα έχουν ολέθριες συνέπειες
Ο νέος κόσμος που ζούμε από τη μια φαίνεται καλύτερος, αλλά είναι μάλλον χειρότερος. Αποκτούμε περισσότερη γνώση καθημερινά, όμως δεν γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Ίσως γιατί η ανθρωπιά δεν διδάσκεται! Από τη μια γινόμαστε σύγχρονοι και ανοιχτόμυαλοι, αλλά ταυτόχρονα απαθείς για τον γείτονά μας και την ίδια την Γη. Παλαιότερα σε ένα χωριό όλοι βοηθούσαν στο να χτιστεί ένα νέο σπίτι για ένα νέο γείτονα, ώστε να εξελιχθεί το χωριό και η κοινωνία. Σήμερα μάλλον στο γκρεμίζουν κιόλας!
Παλαιότερα έλεγαν το ρητό αν καεί το σπίτι του διπλανού σου τρέξε να βοηθήσεις, γιατί θα καεί και το δικό σου. Σήμερα μάλλον πήγαμε στο άλλο άκρο. Ο θάνατός σου η ζωή μου σε πολλές περιπτώσεις, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Εάν καεί το σπίτι του γείτονα καλύτερα, γιατί θα έχω μόνο εγώ! Έτσι όμως όχι δεν εξελίσσονται απλά οι κοινωνίες, αλλά καταστρέφονται!
Έγιναν οι τραγωδίες συνήθειά μας!
Στην εθνική τραγωδία στο Μάτι με παραπάνω από 100 νεκρούς και χθες στην καταστροφή της Αττικής, έκαναν οι έξω απ’ χορό κανονικά ποσταρίσματα σε παραλίες, σέξι φώτος, ποτάρες και χλιδές. Ξεσπάθωσαν και μερικοί επώνυμοι, απορρώντας για το φαινόμενο. Μα γιατί ; Αυτός είναι ο νέος κόσμος. Της απάθειας, του εθισμού πια στο κακό, ότι έτσι είναι ο κόσμος σήμερα και τα πράγματα και αφού εμείς είμαστε καλά, δεν τρέχει τίποτα.
Πρόσφατα δεν είχαμε και την τραυματισμένη από τροχαίο με εγκατάλειψη νεαρή, σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, όπου δεν σταμάταγε κανείς να τη βοηθήσει; Βέβαια αν ήταν κάποιος δικός τους θα έβριζαν τους πάντες, που δεν έσπευσαν σε βοήθεια. Ληστεία γίνεται δίπλα σου, μια γυναίκα την χτυπάνε και οι περισσότεροι κοιτάζουν αδιάφορα. Καμία βοήθεια. Πολλοί λένε που να μπλέξω. Και άλλοι ούτε καν νοιάζονται. Αφού χάθηκε η ανθρωπιά τι ψάχνετε;
Ζούμε σε έναν εγωκεντρικό κόσμο, όπου ο καθένας κοιτάει τον εαυτό του και όχι το κοινό καλό. Θα πει κανείς από την κορυφή δεν φαίνεται αυτό; Όταν οι πολιτικοί κοιτάνε την πάρτη τους και το κόμμα τους και όχι την κοινωνία; Αυτός είναι ο νέος κόσμος. Καίγονται τα πάντα δίπλα σου και λες έλα μωρέ, καλά είμαι εγώ, πάμε για την παρτάρα μας. Σαφώς υπάρχουν και οι χρυσές εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα δυστυχώς. Αυτοί οι εθελοντές πχ στις φωτιές που πάνε και με δικά τους έξοδα, κινδυνεύουν, κουράζονται, αναπνέουν καπνό και σώζουν ζωές, ζωάκια ,ανθρώπινες περιουσίες. Κανένα ευχαριστώ και θα τους χλευάσουν κιόλας, λέγοντας όπως έχει τύχει να ακούσω “καλά ρε αυτοί δεν έχουν τίποτα να κάνουν στην ζωή τους”; Βέβαια όταν βρεθούν σε κίνδυνο οι συγκεκριμένοι συμπολίτες μας θα λένε “μα που πάει αυτή η κοινωνία; Κανείς δεν ήρθε να με βοηθήσει”!
Οι σύγχρονες “παγίδες” που μας αποσυνδέουν από τον συνάνθρωπο
Μια σύγχρονη παγίδα για την αποχαύνωση της κοινωνίας είναι να σου λένε μην κοιτάς τι κάνει ο δίπλα σου και να μιλάμε μόνο για θετικά πράγματα. Κάπως έτσι κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου και είμαστε σε ένα λήθαργο οδηγούμενοι με ασφάλεια στον…γκρεμό.
Ασφαλώς και πρέπει ως μέλη της κοινωνίας να παρατηρούμε τα πάντα, να καυτηριάζουμε τα αρνητικά, αλλά να παραμένουμε και αισιόδοξοι. Ένας κόσμος όμως που δεν νοιάζεται για το τι συμβαίνει δίπλα του, δεν τον ενδιαφέρει η Γη που κατοικεί και από αυτήν ζει και αναπνέει, που δεν τον ενδιαφέρει η κοινωνία που είναι μέλος της, τι ακριβώς περιμένει; Τι ακριβώς προσδοκά; Δεν βλέπει τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι του;
Ας μην έχουμε απορίες μετά. Η κοινωνία της απάθειας και της αδιαφορίας που φτιάχνουμε εμείς, γιατί εμείς είμαστε η κοινωνία, η κοινωνία του παρτακισμού, θα έχει ολέθριες συνέπειες για όλους μας… Αλλάξτε όσο ακόμα είναι καιρός. Η απάθεια στην καταστροφή δίπλα μας φέρνει την δυστοπία.
Ας το δούμε αλλιώς…
