Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την προσπάθεια που γίνεται από τους πολίτες να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών από ένα πολιτικό σύστημα που κρύβεται από τις ευθύνες του
Σήμερα η χώρα παραλύει κάτω από το βάρος των απεργιακών κινητοποιήσεων. Απεργίες και στάσεις εργασίας, που δεν αφορούν κάποια διεκδίκηση οικονομικής φύσεως. Απεργίες και στάσεις εργασίας, που δεν είναι μία απλή πράξη συμπαράστασης στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών. Απεργίες και στάσεις εργασίας, που αφορούν κάτι πολύ μεγαλύτερο, κάτι πολύ σημαντικότερο. Τι ακριβώς;
Αφορούν το δικαίωμα των πολιτών μίας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας να είναι όλοι ίσοι απέναντι στο νόμο. Αφορούν την προάσπιση ενός από τους βασικούς πυλώνες της κοινωνίας, τη δικαιοσύνη. Το θλιβερό είναι πως ο κόσμος νοιώθει ότι πρέπει να προστατεύσει το θεσμό της δικαιοσύνης, όχι από κάποιους εξωγενείς ανατρεπτικούς παράγοντες, αλλά από τους ίδιους τους λειτουργούς της. Το θλιβερό είναι πως ο πολίτης νοιώθει ότι πρέπει να προστατέψει το θεσμό της δικαιοσύνης, όχι από κάποια εξτρεμιστικά στοιχεία που επιβουλεύονται τη δημοκρατία, αλλά από το ίδιο το πολιτικό σύστημα που κρύβεται από τις σοβαρότατες ευθύνες του.
Ένας χρόνος και τα ερωτήματα παραμένουν
Οι οικογένειες που έχασαν τους ανθρώπους τους ακόμα περιμένουν να μάθουν. Έβαλαν δικούς τους πραγματογνώμονες για να αναζητήσουν τις απαντήσεις. Το επίσημο κράτος κινείται με τους δικούς του ρυθμούς ελπίζοντας ο χρόνος να οδηγήσει στη λήθη. Μήπως δεν έχει γίνει κάτι αντίστοιχο σε τόσα άλλα γεγονότα στο παρελθόν; Γιατί να μην ισχύσει και τώρα ο «κανόνας» και να ξεχαστεί το σκηνικό; Για κακή τους τύχη αυτή τη φορά μάλλον έχουμε την εξαίρεση. Ο κόσμος δεν παραιτείται και συνεχίζει να ψάχνει τις απαντήσεις. Οι συγγενείς, αρνούμενοι να ακούσουν τις προτροπές των λειτουργών της δικαιοσύνης για προσφυγή στην εκκλησία, φωνάζουν και ζητάνε δικαίωση. Οι ψυχές είναι εδώ και περιμένουν.
Τι μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία και είχαμε τόσο μεγάλη έκρηξη; Γιατί η περίφημη σύμβαση για τη φωτοσήμανση δεν είχε υπογραφεί και προχώρησε άρον άρον λίγο μετά το συμβάν; Ποιος ήταν αυτός που τοποθέτησε έναν ακατάλληλο υπάλληλο σε τόσο νευραλγικό πόστο; Ποιοι είναι αυτοί που συναινέσαν στο ξεπούλημα του σιδηροδρόμου χωρίς να εξασφαλίσουν έστω και το ελάχιστο επίπεδο επένδυσης σε δίκτυο, εξειδικευμένο προσωπικό, νέες τεχνολογίες και τρένα;
Μερικά μόνο από τα ερωτήματα που μπορεί κάποιος να διατυπώσει. Μερικές μόνο σκέψεις που θα έκανε κάθε άνθρωπος ακόμα και χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις του αντικειμένου. Γιατί δεν εισακούστηκαν οι κραυγές αγωνίας των εργαζόμενων και οι επιστολές που μιλούσαν για «βεβαιότητα» τραγικού συμβάντος με το τρόπο που γίνονταν οι διελεύσεις των τρένων; Απλά γιατί οι χαρτογιακάδες επικρατούν. Απλά γιατί οι πολιτικοί προϊστάμενοι προτιμούν τους κόλακες από τους χρήσιμους. Απλά γιατί κανείς δεν νοιάστηκε. Μήπως με τα μέσα μεταφοράς μετακινούνται αυτοί ή τα δικά τους πρόσωπα;
Εξεταστική επιτροπή και δικαιοσύνη της ντροπής
Κάποιος έλεγε πως αν θες να μείνει άλυτο ένα πρόβλημα και κυρίως να αποδοθούν ευθύνες, φτιάξε μία επιτροπή. Στη Βουλή, όποτε ζορίζουν τα πράγματα και πρέπει να δοθούν απαντήσεις, δημιουργούνται συχνά τέτοιες επιτροπές. Τις βαφτίζουν εξεταστικές, για να δώσουν τη βαρύτητα που απαιτείται, μιλούν για τομές και μαχαίρια στα κόκκαλα, αλλά επί της ουσίας επιδιώκουν να μείνουν κρυπτόμενοι πίσω από το νόμο της ντροπής περί ευθύνης Υπουργών και άλλες αντίστοιχες διατάξεις.
Θα μου πει κανείς από τους πολιτικούς τι να περιμένεις. Σωστά. Έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν. Μην ξεχνάτε ότι ο υπεύθυνος Υπουργός για το συμβάν τιμήθηκε σχεδόν καθολικά από τους συμπολίτες του για την προσφορά και το έργο του στην πατρίδα. Το θέμα είναι αλλού.
Είναι δυνατόν να βρίσκεται ακόμα στη θέση της η λειτουργός της δικαιοσύνης, που πρότρεψε μία χαροκαμένη μάνα να πάει στην εκκλησία για παρηγοριά αντί για τη δικαιοσύνη για απαντήσεις; Είναι δυνατόν ο κλάδος της να την προστατεύει και να μην την έχει ήδη καλέσει για εξηγήσεις; Αρνούμαι να πιστέψω πως οι δικαστές και το δικαστικό σώμα στο σύνολο του υπάρχουν μόνο για να κατοχυρώνουν τα δικά τους δικαιώματα, τα οποία είναι σε άμεση συνάρτηση με αυτά του πολιτικού συστήματος. Αρνούμαι να πιστέψω πως οι δικαστές και το δικαστικό σώμα υπάρχουν μόνο για να νομιμοποιούν τα επαχθή μέτρα των κυβερνήσεων απέναντι στους πολίτες τους. Εάν το πιστέψω αυτό σημαίνει πως η κοινωνία έπιασε πάτο και δεν έχει γυρισμό.
Τα Τέμπη αποτελούν μοναδική ευκαιρία για επανεκκίνηση
Οι άνθρωποι που χάθηκαν δυστυχώς δεν γυρίζουν πίσω. Οι οικογένειες τους θα μείνουν πάντα με πένθος και την απώλεια συντροφιά. Σήμερα μετά τις κινητοποιήσεις, εμεί; Θα πάμε σπίτι, βόλτα ίσως και για καφέ ή φαγητό. Οι συγγενείς, όμως, θα γυρίσουν σε ένα άδειο σπίτι. Θα επιστρέψουν σε μία πραγματικότητα χωρίς τα παιδιά, τους γονείς, τις συντρόφους, τους φίλους τους. Είναι καθήκον όλων μας να παλέψουμε για την απονομή δικαιοσύνης, να αγωνιστούμε για την απόδοση ευθυνών. Τέρμα τα ωραία παχιά λόγια. Τέρμα οι κούφιες υποσχέσεις για την αλήθεια. Η αλήθεια σας δεν είναι ίδια με τη δική μας. Η ζωή μας έχει την ίδια αξία με τη δική σας. Θα είμαστε εδώ μέχρι να αποφασίσετε να αλλάξετε ρότα. Δεν υπάρχει γυρισμός…
