Ο Σωτήρης Γεωργίου καταπιάνεται με την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Πολυτεχνείο λοιπόν, η εξέγερση σαν σήμερα και πολλές οι σκέψεις μου. Άλλωστε ακούς τόσα που στο τέλος του …έργου λες τελικά τι είναι αλήθεια και τι ψέματα.
Ο καθένας, η κάθε ομάδα ανθρώπων, η κάθε κάστα, η κάθε ένωση κτλ. θέλει να χειραγωγεί για λογαριασμό της την μάζα και έτσι αλλοιώνει την ιστορία ή την αφορίζει..
Ασφαλώς όμως και η ιστορία που ακούμε έχει πολλές εκφράσεις της και ακριβώς δεν μπορεί να ξέρει ακριβώς κανείς τι είχε συμβεί σε οτιδήποτε. Και επίσης δεν μπορεί να ξέρει κανείς το παρασκήνιο που σχεδόν πάντα υπάρχει σε μεγάλες στιγμές της ιστορίας.
Μια τέτοια ιστορία γράφτηκε και στο Πολυτεχνείο το 1973 που ήταν η αρχή του τέλους της χούντας τότε. Θυμάμαι ακόμα και στις ραδιοφωνικές μου εκπομπές την ημέρα αυτή σαν σήμερα που έβγαιναν διάφοροι ακροατές και κατέθεταν και μια διαφορετική πλευρά της ιστορίας. Αληθινή ή μη δε το γνωρίζω.
Όπως και να έχει όμως και καθώς ακούμε τρομερά πράγματα στην προσπάθεια κάποιων να μας πείσουν ότι δεν έγινε και τίποτα απολύτως ή δεν έγιναν αυτά που διαβάζουμε, δεν δύναται να κάνουμε το άσπρο μαύρο και θα ήταν μέγιστη ασέβεια προς τους νεκρούς της φοιτητικής αυτής εξέγερσης. Και ο λαός που ξεχνά τους νεκρούς του δεν έχει μέλλον.
Βέβαια στην Ελλάδα αφορίσαμε και φυλακίσαμε τους εθνικούς μας ήρωες, αυτό θα μας μάρανε; Γι’ αυτό πάμε προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός. Γιατί είμαστε μια χώρα γεμάτη “εφιάλτες”. Συνεπώς εκείνη την εποχή υπήρχε μια χούντα και κάποιοι που βγήκαν μπροστά για να πέσει. Και ασφαλώς αν η κάθε χούντα ήθελε να λέει ότι κάνει το σωστό για την πατρίδα, πέραν τον δημοκρατικών εκλογών για να αναλάβεις, θα έπρεπε συνάμα έστω και με τον τρόπο που ανέλαβε, να μην κυνηγούσε με βιαιοπραγίες τους διαφωνούντες. Με τον τρόπο αυτό χάνεις κάθε δυνατότητα και δικαίωμα να λες ότι αγωνίζεσαι για το σωστό της πατρίδας και ότι ανήκεις στην σωστή πλευρά
Συνεπώς και καθώς η Δημοκρατία πρέπει να είναι πάνω από όλα, χωρίς ωστόσο στην σημερινή εποχή παγκοσμίως να έχουμε και την απόλυτη ή σωστή Δημοκρατία, οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ και ευγνωμοσύνη σε όσους έδωσαν την ζωή τους αλλά και τραυματίστηκαν ή υπέστησαν βασανιστήρια για να αποκατασταθεί στην Ελλάδα η Δημοκρατία. Και φυσικά σε όσους συμμετείχαν ή βοήθησαν με τον οιοδήποτε τρόπο. Και βασικά σε όσους δεν έγιναν ποτέ γνωστοί για την προσφορά τους αυτοί και ήταν οι περισσότεροι.
Γενικά άλλωστε σε μια ανατροπή μιας χούντας, είναι πραγματικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό όσοι έπαιξαν τον βασικό ρόλο πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, καθώς είθισται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις να καρπώνονται την ευκαιρία αυτοί που είχαν και κάποιες θέσεις ή καλές δημόσιες σχέσεις και όλα αυτά τα εξαργυρώνουν μετά ποικιλοτρόπως σε αντίθεση με τους πραγματικούς μαχητές και μαχήτριες.
Δεν ξεχνάμε λοιπόν ότι κάποιοι έδωσαν πολλά και ακόμα και την ίδια την ζωή τους για την ιδέα της ελευθερίας. Και για να είμαστε ελεύθεροι σήμερα. Και πρέπει να τους σεβόμαστε και να τους τιμούμε. Για τους νοσταλγούς της χούντας ας μάθουν πρώτα ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να βασανίζει ένα κίνημα που πήρε την εξουσία με τον τρόπο που την πήρε, όποιον διαφωνεί μαζί του και μετά να το ξανασυζητήσουμε.
