Ο Σωτήρης Γεωργίου εστιάζει σε μια τραγωδία, βλέποντας πίσω από την επιφανειακή αντίληψη των πραγμάτων, την εικόνα της ζωής μας σήμερα
Προ ημερών είχαμε τον θάνατο ενός μόλις 31 χρόνων αστυνομικού που έχασε τη ζωή του πηγαίνοντας για ένα άλλο μεροκάματο, της οικοδομής αυτή την φορά. Πάνω στο θέμα αυτό ακολούθησε μια ολόκληρη συζήτηση. Γεννήθηκαν πολλές σκέψεις, που στο βάθος κρύβουν κι άλλες σκέψεις.
Ο αστυνομικός είναι δημόσιος υπάλληλος. Με τη λογική αυτή θα πει κανείς δεν επιτρέπεται να εργάζεται αλλού. Μεγάλο θέμα κι αυτό καθώς απ’ όσο θυμάμαι από σχετικές συζητήσεις, στο εξωτερικό ο αστυνομικός μπορεί να εργάζεται και για έναν ιδιώτη. Στην Ελλάδα κανονικά όχι. Αυτό είναι ένα θέμα. Καθώς καταδεικνύει ένα σοβαρό πρόβλημα που έχει θέσει πολλές φορές και η ίδια η συνδικαλιστική Ένωση των αστυνομικών υπαλλήλων.
Πώς να ζήσει ένας αστυνομικός σήμερα στην Αθήνα ή σε ένα ακριβό νησί, μ’ ένα χιλιάρικο πάνω κάτω; Πως να νοικιάσει σπίτι αν είναι μόνος και να σιτιστεί; Να σας πω εγώ; Θα φυτοζωεί και θα αισθάνεται έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του καθώς θα αναγκάζεται να ρισκάρει και την ζωή του καθημερινά σε πολλές θέσεις της ΕΛ.ΑΣ. Στο τέλος δε, να τα ακούει κιόλας. Κάπου εκεί αρχίζουν σε κάποιους οι άλλες σκέψεις και επιλογές. Κάπως έτσι ακούμε για την διαφθορά στην Ελληνική Αστυνομία. Κάτι που όμως συμβαίνει σε πολλούς κλάδους.
Μήπως πάνω κάτω τα ίδια χρήματα δεν παίρνει ένας νέος γιατρός στην Ελλάδα; Και γι’ αυτό όλοι φεύγουν έξω; Κάπου εκεί οι τίμιοι αστυνομικοί ,η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή αρχίζουν τη μάχη της επιβίωσης. Με ένα μεροκάματο ασφαλείας σε ένα πρόσωπο που χρειάζεται φρουρά, με ένα νυχτοκάματο σε δουλειά του ποδαριού που λέμε, ακόμα και στην οικοδομή. Από το να κάνεις ένα μικρό σου όνειρο πραγματικότητα με το κάτι έξτρα, μέχρι να συντηρήσεις την οικογένειά σου. Γιατί δεν έχουν σε όλα τα ζευγάρια, δουλειά και οι δύο.
Ο χαμός του Αγαθάγγελου ανέδειξε με το χειρότερο τρόπο την οικονομική εξαθλίωση των Αστυνομικών της Αττικής, αναφέρει χαρακτηριστικά η Ένωση Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών. Ακόμα πιο ενδεικτικά αναφέρεται «Με βαθιά θλίψη βιώνουμε το χαμό ενός ακόμα συναδέλφου μας ο οποίος δεν έχασε τη ζωή του στο βωμό του καθήκοντος, αλλά κατά την άσκηση συμπληρωματικής εργασίας προκειμένου να εξασφαλίσει τα προς το ζην, ώστε να μπορέσει να σταθεί αξιοπρεπώς στις δυσβάσταχτες οικονομικές απαιτήσεις της καθημερινότητας της Αττικής».
Αξίζει να διαβάστε όλη την ανακοίνωση (https://easya.gr/2024/04/17/o-chamos-tou-agathangelou-anedeixe-me-to-cheirotero-tropo-tin-oikonomiki-exathliosi/) που φέρνει στο φως το πρόβλημα των χαμηλά αμειβόμενων δημοσίων υπαλλήλων σε θέσεις υπευθυνότητας και κινδύνου.
Είναι ένα τεράστιο πρόβλημα αναξιοκρατίας κατ’ εμέ που έχω αναδείξει πολλάκις, για πολλά επαγγέλματα που έχουν να κάνουν και με την δημόσια υγεία. Ταυτόχρονα όμως δείχνει, ειδικά στην Αττική, το μέγιστο πρόβλημα επιβίωσης αν δεν τα έχεις βρει έτοιμα, αν δεν έχεις κληρονομήσει σπίτι κα αν δεν είσαι παντρεμένος. Κοινωνικό πρόβλημα ειδικά με την στέγαση πια στην Αθήνα και όχι μόνο ,που χτυπάει πολλές κοινωνικές τάξεις και εκτοξεύει και την κατάθλιψη και τα προβλήματα υγείας, στρέφοντας ανθρώπους στην διαφθορά και την παρανομία. Ακόμα και στη διακινδύνευση της σωματικής του ακεραιότητας, όπως του άτυχου αστυνομικού που πήγε τίμια και όχι παράνομα να αυξήσει τα μικρά του εισοδήματα και χάθηκε.
Ναι θα πει κανείς μα δούλευε παράνομα. Αυτό φανερώνει το ακόμα πιο μεγάλο μέγεθος του προβλήματος, που αν και δεν είμαι του κλάδου φυσικά, μου είχε κάνει εντύπωση. Γιατί να τρέμει ένας αστυνομικός κακά αμειβόμενος, στον ελεύθερο χρόνο του να κάνει και μια άλλη εργασία για να ζει αξιοπρεπώς. Ένα πάρεργο που λέμε Να κινδυνεύει και να πεθαίνει στο τέλος. Μέγιστο πρόβλημα η αξιοπρεπής επιβίωση για πολύ κόσμο πια και μάλλον δεν απασχολεί καν τους κυβερνώντες διαχρονικά…
