Η Λένα Καραλή γράφει στο Ecogreennet.gr για τα a la carte “ζητήματα τιμής” της ελληνικής αστυνομίας
Πάνω από 50 συλλήψεις έχουν γίνει στο ανελέητο κυνήγι των δολοφόνων του αστυνομικού των ΜΑΤ, Γιώργου Λυγγερίδη, ενώ έχουν βγει εντάλματα για άλλους 60 και στο σύνολο θα είναι πάνω από 150 εκείνοι που με τον έναν ή άλλον τρόπο εμπλέκονται. Αυτό λέει το ρεπορτάζ.
Είναι συγκλονιστικά παρήγορο να βλέπεις την αστυνομία να δρα τόσο μεθοδικά. Άλλωστε από την αρχή είπαν ότι είναι «ζήτημα τιμής» να βρεθούν εκείνοι που όπλισαν το χέρι του άφρονα, οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας. Είναι στιγμές που απορείς αν πρόκειται για την αναποτελεσματική ΕΛ.ΑΣ, ή αν ήρθε κλιμάκιο του CSI, έμπειροι σύμβουλοι του FBI, αν οι σκληροί άφησαν το Μαϊάμι και κατοικοεδρεύουν στη χώρα μας.
ΝΑΙ, χωρίς «αλλά», χωρίς αστερίσκους, να πληρώσουν όσοι ευθύνονται για τον θάνατο του Γιώργου. Μακάρι να συνέβαινε το ίδιο και με τους δολοφόνους του άλλου Γιώργου, του Καραϊβάζ. Είχε και αυτός ανθρώπους, που θέλουν να νιώσουν δικαίωση, που θέλουν να… αναπαυτεί η ψυχούλα του.
Αν η αστυνομία λειτουργούσε τόσο υποδειγματικά, σήμερα κάπου στα Άνω Λιόσια η Κυριακή θα χαμογελούσε. Δεν θα ήταν η μόνη. Πολλοί και (κυρίως) πολλές που χάθηκαν ίσως να ήταν ανάμεσά μας, είτε γιατί η αστυνομία θα προλάβαινε τους δολοφόνους, είτε γιατί θα έκανε το παν να τους οδηγήσει στη δικαιοσύνη, οπότε θα το σκέφτονταν δύο και τρεις φορές ο… επόμενος.
Η δικαίωση ενός νεκρού είναι όντως ζήτημα τιμής. Όσο όμως οι αστυνομικοί λειτουργούν ως μια κλειστή κάστα, που ασχολείται με πάθος αν πειράξουν κάποιο από τα μέλη της, τόσο θα είναι ο Γιώργος τους κι όχι ο Γιώργος μας. Προσωπικά νιώθω το ίδιο σφίξιμο για τον Γιώργο και την Κυριακή, αλλά και τον Γιώργο Καραϊβάζ. Δεν νιώθω μεγαλύτερο για τον συνάδελφο, αν με καταλαβαίνετε.
«Ζήτημα τιμής» δεν μπορεί να τίθεται οσάκις πλήττεται ένστολος. Σκεφτείτε να κάνουν το ίδιο οι γιατροί και να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον όταν στο τραπέζι τους βρίσκεται συνάδελφος, ή συγγενής ιατρού, αδιαφορώντας αν έχει την ανάγκη του κάποιος άλλος, αστυνομικός για παράδειγμα.
Μια κοινωνία που ζει με αυτή την αντίληψη δεν έχει προοπτική, δεν έχει τύχη. Δεν λέμε να μην δουλέψουν, όσο πιο σκληρά γίνεται, για να εξαρθρωθεί η εγκληματική οργάνωση. Λέμε να το κάνουν για όλους, με την ίδια θέρμη, με το ίδιο πάθος και την ίδια αποτελεσματικότητα.
Μπορεί να σκέφτομαι λάθος, αλλά αν η Κυριακή ήταν αστυνομικός και ζητούσε βοήθεια στο Α.Τ., ίσως να ζούσε ακόμα. Ίσως τότε να έτρεχαν όλοι, να βρίσκονταν περιπολικό, να έδειχναν καλύτερα αντανακλαστικά οι αστυνομικοί που μίλησαν μαζί της.
Ο Γιώργος Λυγγερίδης πρέπει να δικαιωθεί. Όχι μόνο για να ησυχάσουν οι δικοί του, αλλά για να περιοριστεί η δράση ανθρώπων, οι οποίοι ενδεχομένως είναι έτοιμοι να το ξανακάνουν. Κανείς μας δεν έχει αμφιβολία ότι θα δικαιωθεί. Ας φροντίσουν οι έχοντες την ευθύνη για την επιβολή τού νόμου και την τήρηση της τάξης να υπάρχει αντίστοιχη δικαίωση για όλους. Όχι για το δικό μας καλό, αλλά για το δικό τους. Για να είναι κομμάτι της κοινωνίας μας. Για να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Για να έχουν τον σεβασμό μας.
Ο αδικοχαμένος Γιώργος σκοτώθηκε σε ένα σκοτεινό απόμερο σοκάκι, δίχως κάμερες, δίχως φώτα. Βρέθηκαν τα πάντα και οι πάντες. Όταν άνθρωποι χάνονται σε κεντρικούς δρόμους, έξω από αστυνομικά τμήματα, με φώτα, με κάμερες, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να μην βρίσκουν τίποτα.
