Ο Χρήστος Σούτος γράφει για τον πόλεμο στο Ισραήλ και την… ευκαιρία που δίνει στον ISIS για να δημιουργήσει την επόμενη γενιά τρομοκρατών που θα σπείρει τον πανικό
Ο πόλεμος που μαίνεται στη λωρίδα της Γάζας έχει αλλάξει τις διεθνείς ισορροπίες. Η «ξαφνική» επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ, κάτω από τη μύτη της καλύτερα οργανωμένης μυστικής υπηρεσίας του πλανήτη, θύμισε σε όλους ότι το παλαιστινιακό ζήτημα δεν έχει τελειώσει. Αλήθεια και πως να τελειώσει; Όταν η διεθνής κοινότητα εδώ και χρόνια απλά εθελοτυφλεί και επιλέγει να μην ασχολείται με το διαρκές έγκλημα που συντελείται στην περιοχή, τι ακριβώς περιμένετε;
Οι εικόνες, που έρχονται από τη λωρίδα της Γάζας και τα ισραηλινά εδάφη σοκάρουν. Δεν σοκάρουν απλώς ως σκηνές πολέμου με θύματα αμάχους. Σοκάρουν ως σκηνές άσβεστου μίσους. Η ανθρώπινη ζωή έχει παντού και πάντα την ίδια αξία. Η απώλεια αμάχων από έναν βομβαρδισμό ή μία πολεμική σύρραξη είναι έτσι κι αλλιώς βάρβαρη εικόνα. Στην περίπτωση, όμως, που συζητάμε οι ακρότητες έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Οι αντιμαχόμενες πλευρές δεν σκοτώνουν μόνο. Επιλέγουν να αφανίσουν πληθυσμούς πράττοντας με όρους γενοκτονίας. Βρέφη, μικρά παιδιά, ηλικιωμένοι, γυναίκες, δεν είναι πολεμική απειλή. Είναι για τους εγκεφάλους, λέμε τώρα, των δύο αντιμαχόμενων πλευρών εθνική απειλή.
Μπαίνει, λοιπόν, το ερώτημα. Τι μέλλει γενέσθαι; Κανείς δεν ξέρει. Ορατός είναι ο κίνδυνος εμπλοκής και άλλων χωρών. Σε ένα τέτοιο σενάριο όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Η Τουρκία, που μας ενδιαφέρει, επιχειρεί να αναλάβει ρόλο διαμεσολαβητή για την ειρήνη. Προσπαθεί να μπει ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές, ως διαπραγματευτής για τη τύχη των ομήρων. Με απλά λόγια επιδιώκει να αναλάβει ρόλο ηγέτη στην περιοχή. Εμείς επιλέγουμε να συνταχθούμε με το Ισραήλ, ξεχνώντας τους δεσμούς μας με τον παλαιστινιακό λαό και το διαχρονικό μας ρόλο ως ειρηνευτική δύναμη και χώρα που υπηρετεί το διεθνές δίκαιο. Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ψάχνουν να βρουν τον τρόπο εμπλοκής τους. Ο φόβος είναι διάχυτος για τη θέση του Ιράν.
Μέχρι τότε βέβαια το πρόβλημα θα μεγαλώνει, όπως και ο φόβος πάνω από την Ευρώπη. Το χθεσινό περιστατικό στο Βέλγιο, με τον ένοπλο που σκότωσε τους δύο Σουηδούς φιλάθλους, ήρθε να προστεθεί σε αυτό της Γαλλίας με τη δολοφονία ενός εκπαιδευτικού λίγο καιρό πριν. Κοινή συνισταμένη και στις δύο περιπτώσεις η επανεμφάνιση του ISIS. Οι φανατικοί ισλαμιστές, που στο παρελθόν έβαψαν με αίμα πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, φαίνεται να επιστρέφουν. Η Ευρώπη μετά τον κορονοϊό που έκλεισε το κόσμο στα σπίτια του, το τελευταίο που χρειάζεται είναι η επιστροφή του φόβου και οι επιθέσεις στο όνομα μίας θρησκείας. Για να είμαστε ακριβείς, στο όνομα μίας διαστρεβλωμένης αντίληψης για το Κοράνι. Μοιάζει όμως και να μην έχει μάθει το μάθημα της από τα προηγούμενα αντίστοιχα συμβάντα.
Οι άνθρωποι που κάνουν αυτές τις επιθέσεις προέρχονται από την ίδια την Ευρώπη. Είναι μεγαλωμένοι εδώ, είναι μαθητές και φοιτητές σε σχολεία και πανεπιστήμια της Ευρώπης, έχουν μάθει να ζουν με βάση το δυτικό τρόπο ζωής. Είναι με απλά λόγια σάρκα από τη σάρκα της. Τι είναι αυτό που τους αλλάζει και τους μετατρέπει σε πειθήνια όργανα ικανά να σκορπίσουν το θάνατο; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες, αλλά μπορούν να αναζητηθούν στη δομή των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών. Τι σημαίνει αυτό;
Πρακτικά σημαίνει ότι οι άνθρωποι αυτοί ουδέποτε ένοιωσαν μέλη αυτών των κοινωνιών. Βρέθηκαν, είτε προσωπικά, είτε οικογενειακά, στο περιθώριο, γκετοποιήθηκαν, απομονώθηκαν και έτσι έγιναν εύκολος στόχος για να αναπτύξουν τις ιδέες τους οι πάσης φύσεως φονταμενταλιστές.
Μην σας εκπλήσσει αυτό. Πρέπει, επομένως, οι χώρες της Ευρώπης να αλλάξουν αντιμετώπιση στους πληθυσμούς αυτούς και να φροντίσουν να τους εντάξουν στο κοινωνικό σύνολο. Σε κάθε άλλη περίπτωση, όποτε θα γίνεται κάτι όπως η σύρραξη στη λωρίδα της Γάζας, ο ISIS θα βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσει την επόμενη γενιά τρομοκρατών και η Ευρώπη θα μετράει θύματα και θα βυθίζεται στο φόβο και τον πανικό.
