Ο Χρήστος Σούτος γράφει για την ιστορική νίκη της Εθνικής επί της Αγγλίας με 2-1 μέσα στο Γουέμπλεϊ και τον…12ο παίκτη που βοήθησε από «ψηλά» τους διεθνείς
Αγγλία. Λονδίνο. Γήπεδο Γουέμπλεϊ ή αλλιώς ο ναός του ποδοσφαίρου. Λίγο πριν φύγει η μέρα, με βάση την ελληνική ώρα για να μην ξεχνιόμαστε, λήγει ένα παιχνίδι μεταξύ δύο χωρών με σημαντική απόσταση στον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Από τη μία η γηπεδούχος Αγγλία, τα τρία λιοντάρια, φιναλίστ των δύο τελευταίων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων και η χώρα με το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη, για να μην πούμε σε ολόκληρη την υφήλιο.
Από την άλλη η Ελλάδα, η γαλανόλευκη, που απέχει από τις μεγάλες διοργανώσεις για περισσότερα από δέκα χρόνια. Αναμετρήθηκαν για τα «μάτια» του Nations League της σχετικά νέας διοργάνωσης της UEFA στο ντέρμπι του ομίλου. Το αποτέλεσμα λίγη σημασία έχει ή μήπως όχι;
Ένα ιστορικό από κάθε άποψη ματς
Το ματς λήγει και η Εθνική μας έχει νικήσει! Έχει επικρατήσει του φαβορί και μάλιστα εκτός έδρας. Έχει σκοράρει για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο γήπεδο, όχι μία αλλά δύο φορές συν τρεις που δεν μέτρησαν. Έχει νικήσει για πρώτη φορά τους Άγγλους εκτός έδρας και έχει ξεκινήσει τη διοργάνωση με ένα εκπληκτικό τρία στα τρία φιγουράροντας στην κορυφή του ομίλου. Εδώ κάπου τελειώνει το αθλητικό μέρος, που έχει και τη μικρότερη αξία όσο και αν αυτό ακούγεται περίεργο.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση το χθεσινό αποτέλεσμα θα είχε ως βάση σχολιασμού το μαεστρικό κοουτσάρισμα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, την απαράμιλλη τεχνική κατάρτιση των παικτών, τη ψυχραιμία της αμυντικής και μεσαίας γραμμής μας και την εκτελεστική δεινότητα του Παυλίδη. Χθες, τα δεδομένα ήταν άλλα.
Η τραγική και κυρίως ξαφνική απώλεια του Τζόρτζ Μπάλντοκ παραμονές του αγώνα, έφερε τους διεθνείς και την αποστολή της Εθνικής μας σε κατάσταση έντονης συναισθηματικής φόρτισης. Άυπνοι, με δάκρυα στα μάτια για το θάνατο του φίλου, του συμπαίκτη τους, παρατάχθηκαν στο χορτάρι του Γουέμπλεϊ με ένα στόχο. Να τιμήσουν την μνήμη του. Όχι απαραίτητα να κερδίσουν, αλλά να τα δώσουν όλα για να του στείλουν με το μόνο τρόπο που αυτοί ξέρουν μία ευχή για καλό ταξίδι…
Ο 12ος παίκτης που μάρκαρε και έτρεχε από ψηλά…
Για όσους γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα στο ποδόσφαιρο, το χθεσινό παιχνίδι είχε ένα μεγάλο φαβορί πριν την έναρξη του. Οι γηπεδούχοι, παρά το ότι μετρούσαν απώλειες με τους Γκρίλις και Κέιν να είναι οι σημαντικότερες, βρίσκονται δεδομένα σε άλλο επίπεδο.
Οι δικοί μας διεθνείς έπρεπε να υπερβάλλουν εαυτόν αν ήθελαν να φύγουν με κάτι από την Αγγλία. Τελικά όχι μόνο πήραν κάτι, αλλά έκαναν κανονικό ριφιφί ρίχνοντας στο καναβάτσο τους πολυδιαφημισμένους συναδέλφους τους.
Ώρες – ώρες έμοιαζαν να είναι περισσότεροι μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Λες και μαζί τους έτρεχε και ο …Γιώργος, όπως ήθελε να τον λένε. Λες και έβαζε πάλι τα πόδια του στη φωτιά, λες και θυσίαζε ξανά τη δική του ασφάλεια για το κοινό καλό, όπως είπε και στην ομιλία του στα αποδυτήρια ο αρχηγός Τάσος Μπακασέτας.
Η συγκυρία τραγική και ταυτόχρονα μοναδική. Οι δύο χώρες, η γενέτειρα από τη μία και ο τόπος καταγωγής της γιαγιάς του από την άλλη, η Εθνική ομάδα που τον αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Οι φίλαθλοι που τον είχαν θαυμάσει στην Αγγλία και τώρα τον έβλεπαν με τη φανέλα του Παναθηναϊκού στο ελληνικό πρωτάθλημα, ήταν όλοι εκεί.
Έλειπε ο ίδιος ή μήπως όχι; Ο Γιώργος των Ελλήνων, ο George των Άγγλων ήταν εκεί. Νοερά, στα matrix του γηπέδου και κυρίως στη ψυχή και στη καρδιά όλων μας. Πάλευε και αυτός. Σε κάθε φάση, έκανε τα τάκλιν του, εμψύχωνε τους συμπαίκτες του, προσπαθούσε για τη νίκη.
Η νίκη και η αφιέρωση στα ουράνια
Όσα εκτυλίχθηκαν στο χορτάρι μετά το σφύριγμα της λήξης θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη όλων όσων βρέθηκαν στο γήπεδο ή είδαν το ματς από την τηλεόραση.
Οι Έλληνες διεθνείς ένα κουβάρι να πανηγυρίζουν όχι μόνο τη νίκη, αλλά κυρίως ότι κατάφεραν να στείλουν στα ουράνια το μήνυμα που ήθελαν στον αδικοχαμένο συμπαίκτη και φίλο τους. Η φανέλα του Μπάλντοκ ψηλά, τα δάκρυα να κυλούν και όλοι να στρέφουν το βλέμμα εκεί που μπορεί να βρίσκεται ή να ταξιδεύει η ψυχή του.
Το σενάριο δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερο. Οι διεθνείς έκαναν το καθήκον τους. Νίκησαν για τον Γιώργο, νίκησαν για τους εαυτούς τους, νίκησαν για όλους εμάς. Το σοκ από το ξαφνικό θάνατο ενός νέου ανθρώπου δεν μπορεί να σβήσει έτσι απλά. Το σοκ και η οδύνη της γυναίκας του, των γονιών και των αδελφών του, των οικείων του, δεν μπορεί να εξαφανιστεί. Θα είναι πάντα εκεί ως πληγή, που θα αιμορραγεί.
Το ιστορικό αυτό ματς όμως θα είναι επίσης εκεί. Θα είναι εκεί για το αγοράκι του όταν μεγαλώσει για να καταλάβει πως ο πατέρας του ένωσε τους Έλληνες, ένωσε δύο έθνη που υπηρέτησε στην αθλητική του καριέρα.
Θα είναι εκεί για το αγοράκι του για να γνωρίσει μέσα από διηγήσεις και μνήμες άλλων τον πατέρα που δεν πρόλαβε να γνωρίσει. Θα είναι εκεί για το αγοράκι του, για να έχει να γιορτάζει τα γενέθλια του όχι την ίδια μέρα με το θάνατο του πατέρα του, αλλά την ίδια μέρα που ο πατέρας του πέτυχε όλα αυτά.
Καλό ταξίδι Γιώργο…
