Ο Σωτήρης Γεωργίου γράφει για το τέλος των πανελλαδικών εξετάσεων και δίνει συμβουλές σε όσους πέτυχαν και όσους… απέτυχαν
Η μεγάλη στιγμή έφτασε για δεκάδες χιλιάδες μαθητές με την διεξαγωγή των Πανελλαδικών Εξετάσεων και τα αποτελέσματά τους. Και ως είθισται στα περισσότερα σπίτια είχαμε το άγχος και το στρες αλλά και την ένταση τόσο καιρό για το τι θα γίνει. Τώρα που βγήκαν τα αποτελέσματα ανοίγουν σαμπάνιες ή πέφτει…κατάθλιψη. Δεν είναι σωστό όμως τίποτα από τα δύο.
Ασφαλώς πρέπει να χαρούν και αξίζουν συγχαρητήρια σε όσα παιδιά πέρασαν στις σχολές, αλλά και σε όλα προσπάθησαν και δεν πέρασαν. Μην ξεχνάμε ότι έχουμε ξεχάσει να επιβραβεύουμε την προσπάθεια. Η προσπάθεια είναι η αρχή του παντός. Άλλωστε μετά από καμιά δεκαριά και λιγότερο ίσως χρόνια, μπορεί να διαπρέπουν παιδιά που απέτυχαν φέτος, αλλά ξαναπροσπάθησαν και δικαιώθηκα. Από την άλλη μπορεί οι σημερινοί επιτυχόντες να μην έχουν πάρει καν πτυχίο! ‘Ή μπορεί παιδιά που απέτυχαν να έχουν βρει ένα πολύ καλό επάγγελμα οικονομικά και να είναι και καλύτερα με κάτι πχ χειρωνακτικό!
Η ζωή κρύβει πάντα εκπλήξεις αλλά όποιος προσπαθεί και μάλιστα με υπομονή και επιμονή, συνήθως δικαιώνεται. Γι’ αυτό και είπα στην αρχή, ναι στην χαρά της στιγμής γιατί είναι μια δικαίωση για τους κόπους της χρονιάς, αλλά για τα παιδιά που πέρασαν τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η πραγματική ζωή του ενήλικα που λέμε. Το πέρασμα στη σχολή που ήθελες, δεν σου δίνει τίποτα στα χέρια για την ζωή σου. Έχεις ακόμα δρόμο και μάλιστα μεγάλο να διαβείς. Μπαίνεις στο mood αυτό μετά από μια μέρα χαράς. Δεν μένεις όμως μόνο στο τώρα, γιατί κινδυνεύεις να χάσεις τον προσανατολισμό σου. Τα παιδιά που πέτυχαν σήμερα έχουν πολύ διάβασμα και κόπο μπροστά τους στον στίβο της πραγματικής ζωής.
Κακός σύμβουλος η απογοήτευση
Για τα παιδιά που δεν πέρασαν, που δεν πέτυχαν τον στόχο τους, καμία απογοήτευση. Κακός σύμβουλος η απογοήτευση. Ο χειρότερος! Άλλωστε πολλές φορές η ίδια η ζωή μας δοκιμάζει όπως λέμε. Υπάρχει η δεύτερη και …τρίτη ευκαιρία αλλά και άλλες ιδιωτικές επιλογές. Συνεπώς δεν χάθηκε τίποτα και πολλοί μεγάλοι επιστήμονες δεν πέτυχαν όχι με την πρώτη αλλά ούτε και με την…τέταρτη! Εκτός αυτού έρχονται και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Οι γονείς πρέπει να αγκαλιάσουν τα παιδιά τους και να τα εμψυχώσουν. Γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια ψυχική δύναμη.
Θλίβομαι όταν βλέπω οικογένειες να κατηγορούν τα παιδιά τους ότι απέτυχαν, ενώ έδωσαν τόσα λεφτά για μαθήματα, ιδιαίτερα, βιβλία κτλ. Έτσι κάνεις κακό στο παιδί σου, του αφήνεις βαθιά ψυχολογικά προβλήματα και το γεμίζεις στρες και άγχος με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία του, αλλά και για τις καθημερινές επιλογές του. Σε μια πολύ εύθραυστη ηλικία. Έχουμε δει παιδιά-μάλαμα, μετά από μια τέτοια αποτυχία να δέχονται τις οικογενειακές επικρίσεις και να αλλάζουν εντελώς πορεία, Να μπλέκουν σε άσχημα πράγματα ως αντίδραση. Συνεπώς είναι πολύ σημαντική η σωστή συμβολή της οικογένειας στα παιδιά που δεν πέρασαν αυτές τις μέρες. Κανείς δεν τους έκοψε το μέλλον.
Υπάρχει και άλλος δρόμος
Μην ξεχνάμε επίσης, ότι μπορεί να ζούμε επίσης σε μια εποχή που ακούμε όλο για πτυχία, αλλά αυτά δεν είναι πανάκεια. Καθώς και πολλοί μεγάλοι επιχειρηματίες μεγαλούργησαν χωρίς να έχουν καν αποφοιτήσει από τα διάσημα κολλέγια! Στη δε Ελλάδα μας, πολύ καλύτερες αποδοχές έχει ο μέσος τεχνίτης, παρά ο μέσος πτυχιούχος. Το να ακολουθήσει κάποιος ένα τεχνικό επάγγελμα δεν τον κάνει, όπως άφηναν να εννοηθεί παλαιότερα κάποιες οικογένειες, κατώτερο μέλος της κοινωνίας. Στην ουσία σήμερα περιζήτητο!
Ας μην ξεχνάμε πόσο δύσκολο είναι σήμερα να βρεις ένα τεχνίτη που θα ακριβοπληρώσεις. Εδώ γίνεται άλλο ένα σημαντικό λάθος των οικογενειών, αυτών που πιέζουν το παιδί να μάθει γράμματα. Αν δεν θέλει, αν δεν μπορεί, υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι. Ίσως και πιο ασφαλείς οικονομικά όπως μια τέχνη. Πιο εύκολα πας μάλιστα σαν τεχνίτης στο εξωτερικό, παρά με ένα κοινό πτυχίο. Το ανησυχητικό είναι να μην θέλει ένα παιδί τίποτα από τα δύο. Τότε και μόνο τότε, υπάρχει πρόβλημα.
Μην τα παρατάς, η ζωή συνεχίζεται
Τέλος κανένα παιδί δεν πρέπει να το βάλει κάτω αν δεν μπήκε στην σχολή που ήθελε ή και πουθενά. Καμιά φορά μας βγαίνει σε καλύτερο μια άλλη σχολή που δεν ήταν η βασική μας επιλογή. Αρκεί να το σκεφτούμε πρώτα και να μην έχουμε αντιπάθεια στο αντικείμενό της. Να το δούμε και από ένα άλλο πρίσμα. Ακόμα και στα ερωτικά μας συνήθως, ο πραγματικός έρωτας δεν ήταν αυτός με την πρώτη ματιά!
Οι αποτυχίες μας δυναμώνουν πολλές φορές. Μας κάνουν σοφότερους, πιο ώριμους, πιο αποφασιστικούς και μας δίνουν κίνητρο για να πετύχουμε. Έχοντας μάθει να διαχειριζόμαστε ήδη μια κακιά στιγμή, μια αστοχία, μια καθυστέρηση στα όνειρά μας. Που δεν τα πήρε κανείς μακριά μας. Κάτι ακόμα. Δεν ζούμε για τους άλλους, για την κοινωνία, καλά καλά ούτε για την οικογένεια και τι μπορεί να θέλουν για εμάς οι γονείς μας. Ζούμε για εμάς, για τα δικά μας θέλω. Αρκεί να έχουμε στόχο, όνειρα, θέληση, υπομονή και επιμονή! Τέλος συμφωνώ με κάποιους ακαδημαϊκούς που υποστηρίζουν ότι το σύστημα αξιολόγησης πρέπει να αλλάξει!
