Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για τον ντόρο που έχει σηκώσει το θέμα με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών την ώρα που υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα να απασχολούν την κοινωνία
Το να γράψει κανείς ότι «αυτά δεν γίνονται πουθενά» εμπεριέχει ένα σημαντικό ρίσκο κι ενδεχόμενη υπερβολή ακυρώνει όλο το αφήγημα. Ακόμα κι αν… συμβαίνουν και σε καλύτερα σπίτια από το δικό μας, είμαστε υπέροχοι τύποι. Όπως έλεγε κι ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος «… σήμερα δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».
Συζητάμε εν έτη 2024 αν πρέπει άνθρωποι διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού να έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στον νόμο. Σοβαρά τώρα; Δηλαδή, αύριο μπορούμε να βάλουμε στο τραπέζι αν πρέπει να έχουν ίδια δικαιώματα οι κρεατοφάγοι με τους βίγκαν; Οι λάτρεις της πεζοπορίας με τους εραστές του αυτοκινήτου; Οι… καλοκαιράκηδες με τους… χειμωνάκηδες; Αλήθεια τώρα;
Όσο ο Λάκης Γαβαλάς στρέφεται κατά της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια, τόσο αποθεώνεται από τους… μπρουτάλ, ως ο πιο straight απ’ όλους. Από τον «Άγγελο» του Γιώργου Κατακουζηνού, ο οποίος το 1982 τόλμησε να καταπιαστεί με θέμα ταμπού για την κοινωνία, πέσαμε στον «έκπτωτο άγγελο» (βλέπε Νίκο Οικονομόπουλο), που δυστυχώς δεν είναι «μονάχος», όπως τον ήθελε ο Νίκος Γρίτσης, αλλά απηχεί την άποψη πολλών.
Σκεφτείτε ότι είμαστε «μια ωραία ατμόσφαιρα» κι ακόμα δεν έχει τοποθετηθεί ο Γιώργος Πετρόχειλος, που αρχικά ζήτησε ματαίως -σε cult ταινίες του ’80- την αλήθεια στους Sex Pistols κι εντέλει τη βρήκε στον Κασιδιάρη.
Η ηγεσία τής εκκλησίας κι αρκετοί υπερήλικες (στην πλειοψηφία) ιεράρχες, αφού νίκησαν με αγιασμό τον covid, στέλνουν στο πυρ το εξώτερο τους «άρρωστους», κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε αν αυτή η θρησκεία έχει σχέση με τον Χριστό, ο οποίο το μόνο που έκανε ήταν να κηρύττει την αγάπη, δίχως αποκλεισμούς, δίχως αντάλλαγμα. Οι ίδιοι «πνευματικοί ηγέτες», που δεν έχουν βρει μια λέξη να πουν για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, που σφυρίζουν αδιάφορα για τα προβλήματα του ποιμνίου τους, που δεν τους απασχολούν οι αυξανόμενες γυναικοκτονίες, αφρίζουν στην ιδέα του πολιτικού γάμου των ομόφυλων.
Οι βουλευτές μετρούν «κέρδη και ζημιές», άγονται και φέρονται από τους ψηφοφόρους, αναδεικνύοντας ότι η αρρωστημένη σχέση αιτίου κι αιτιατού παράγει αρνητικό αποτέλεσμα. Θα πείτε, εδώ ο Αλέξης πρώτα ορκίστηκε στην τιμή του και μετά δεν άφησε χέρι ιερωμένου αφίλητο, σε μια απίστευτη μίξη αμοραλισμού κι οπορτουνισμού. Ο ραγιαδισμός όταν έρχεται από τα αριστερά είναι δυο φορές ραγιαδισμός.
Η πλάκα είναι πως ό,τι κι αν ψηφιστεί, ουδεμία αξία έχει. Σε μια κοινωνία όπου ο δήμαρχος της πρωτεύουσας στοχοποιείται επειδή το κοριτσάκι δεν είναι τυπικό δείγμα ελληνικού κάλλους (ξέρετε «κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα, ποιος ρήγα γιος θε να την πιει σ’ ένα ποτήρι»), η επίσημη αναγνώριση θα ακυρωθεί στην πράξη από τους φονταμενταλιστές του Ιράν της Ευρώπης.
Αντί επιλόγου, για ένα κείμενο που το διαβάζω και με πιάνει θλίψη, δυο ατάκες από τον Στέφαν Σταυριανό:
«Ούτε κατάλαβες πως έγινες φασίστας, να σέρνεσαι στις αγορές και στα σοκάκια, με κάρβουνο να σβήνεις νούμερα μιας λίστας.
Νομίζεις πως νικάς, τρομάζοντας παιδάκια, το μίσος στην ζωή σου έκανες πανάκεια…»