Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει τις εντυπώσεις του για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι
Αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει (πλέον) στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πέρα από ρεκόρ και μετάλλια, είναι η Τελετή Έναρξης. Σχεδόν πάντα σηκώνει σκόνη, άλλοτε με πολύ θετικά σχόλια (όπως συνέβη με τους Αγώνες στην Αθήνα το 2004), άλλοτε με όχι και τόσο θετικά (όπως συνέβη στην Ατλάντα το 1996). Περί ορέξεως ο λόγος, καθένας έχει διαφορετική αισθητική, όμως ας δούμε μέσα από την Τελετή Έναρξης τι είναι πραγματικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες σήμερα…
Δεν κρύβω ότι δεν μου άρεσε η Τελετή Έναρξης στο Παρίσι. Κυριάρχησε το «κιτς», μπερδεύτηκα αν παρακολουθούσα Ολυμπιακούς Αγώνες ή Eurovision. Εξ ορισμού τάσσομαι υπέρ της συμπερίληψης, όμως κάποια στιγμή πρέπει να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Ενίοτε στον βωμό της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, διαπράττονται ατοπήματα. Γιατί οι άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό πρέπει να μοιάζουν με πολύχρωμα, χαρούμενα φατσάκια, στα όρια του «καλτ». Γιατί αλήθεια δεν είναι απλοί άνθρωποι, που ζητούν να αντιμετωπίζονται ισότιμα, να μην κρίνονται από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, να έχουν ίδιες ευκαιρίες με όλους μας;
Παρότι είναι σε θετική κατεύθυνση (για μένα) η αναφορά αποδοχή προς τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, θαρρώ ότι ο τρόπος που προβλήθηκε αυτή δεν προσφέρει υπηρεσίες. Θα ήταν εντελώς διαφορετική η προσέγγιση, αν στην Τελετή μετείχε η Λία Τόμας (τρανς κολυμβήτρια, που πάλεψε να πάρει μέρος στους Αγώνες, έφτασε όσο ψηλά μπορούσε δικαστικά κι εντέλει δεν δικαιώθηκε), παρά αυτό το υποκατάστατο του pride.
Δεν είμαι βέβαιος ότι οι Αγώνες έχουν αξία όταν μετέχει η αποστολή του Ισραήλ, τη στιγμή που οι Ρώσοι βαφτίζονται Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, για να πάρουν μέρος. Δύο μέτρα, δύο σταθμά, κανένας πόλεμος δεν σταματά για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το νόημα έχει προ πολλού χαθεί.
Είναι θετικό να βλέπεις, για παράδειγμα, τον Γιάννη να κρατά την ελληνική σημαία. Είναι απογοητευτικό το 2024 να μας απασχολούν αυτού του είδους τα θέματα. Όπως και να ‘χει, για κάθε ρατσιστή που στράβωσε, ένα χαμόγελο απ’ όλους εμάς, σαν το λαμπερό χαμόγελο του Γιάννη.
Σκόρπιες σκέψεις, αλλά σκόρπια ήταν κι η Τελετή Έναρξης. Κόσμος που έβλεπε λίγα πράγματα, τηλεοπτικό σόου χωρίς συνοχή και το χειρότερο όλων, ασέβεια προς τους αθλητές, να είναι βρεγμένοι και να περιμένουν καρτερικά να έρθει η ώρα για τη… βαρκάδα στον Σηκουάνα. Θαρρώ μπορούσαν πολύ καλύτερα οι διοργανωτές.
