Η Πανδώρα Μαμελετζή γράφει τις εντυπώσεις της για την ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡΟ ΟΥΙ που παίζεται στο θέατρο ΑΡΚ για δεύτερο χρόνο και θεωρείται και φέτος μία από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς
Όταν επιλέγεις να παρακολουθήσεις έργο σκηνοθετημένο από τον Άρη Μπινιάρη, λίγο πολύ είσαι προϊδεασμένος για το τι έπεται. Συνήθως δε, εκείνοι που προσέρχονται στο φουαγιέ του θεάτρου είναι αυτοί που αδημονούν να παρακολουθήσουν το καινούριο πόνημα του Έλληνα σκηνοθέτη που έγινε γνωστός με ΤΟ ΘΕΙΟ ΤΡΑΓΙ και το ΎΨΩΜΑ 731 και δημιούργησε πιστούς ακόλουθους λόγω της αισθητικής των έργων ΗΛΕΚΤΡΑ και ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΔΕΣΜΩΤΗΣ. Αισθητική που δίνει έμφαση στον ήχο, τη μουσική και τον ρυθμό.
Στην ΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥΡΟ ΟΥΙ η σκηνή είναι στο κέντρο του θεάτρου, συμβολίζοντας μια αποβάθρα στο Σικάγο της εποχής της μεγάλης οικονομικής ύφεσης που ακολούθησε το Κραχ του 1929. Εκεί εκτυλίσσονται γκανγκστερικές ιστορίες με πρωταγωνιστή τον Αρτούρο Ούι, έναν εγκληματία που με την βοήθεια της συμμορίας του διεκδικεί το μονοπώλιο του κουνουπιδιού (ναι, αυτό το ιδιαίτερο λαχανικό που μοιάζει με ανθρώπινο εγκέφαλο), εκμεταλλευόμενος τον φόβο, την μηδαμινή αντίδραση του περιβάλλοντος κόσμου που καταλήγει σε σιωπηλή συναίνεση.
«Η ειρήνη κοστίζει, τζάμπα είναι μόνο ο θάνατος»
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε αυτό το αλληγορικό έργο το 1941στη Φινλανδία, θέλοντας να εξηγήσει την άνοδο και την εξάπλωση του φασισμού. Έτσι, παρομοίασε τους γκάνγκστερς με τους ναζιστές, τους δημόσιους λειτουργούς της πόλης με τα πολιτικά πρόσωπα που στήριξαν τον Χίτλερ και τους μεγαλέμπορους λαχανικών με τους επιχειρηματίες που εξυπηρετώντας τα προσωπικά τους συμφέροντα, δεν τόλμησαν να αντισταθούν στον φασισμό.
«Η μάζα είναι γένους θηλυκού και ακολουθεί τον αρχηγό»
Είναι σχεδόν τρομακτικό πόσο επίκαιρο είναι το έργο του Μπρεχτ καθώς η άνθιση του φασισμού όπως και κάθε άλλου πολιτικού ή κοινωνικού συστήματος δεν δημιουργείται φυσικά ή τυχαία αλλά από τις συνθήκες και τους μηχανισμούς που αναπτύσσονται και εκτρέφονται από την ίδια την κοινωνία. Και η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται.
Ο Άρης Μπινιάρης σκηνοθετεί ένα καλοκουρδισμένο θίασο που κινείται στο ίδιο ερμηνευτικό επίπεδο και εναλλάσσει τους ρόλους κατακλυσμιαία, δίνοντας ένα καταιγιστικό ρυθμό.
«Θα μπεις και εσύ στο πετσί το δικό μας»
Οι χορογραφημένες κινήσεις -σπουδαία δουλεμένες από την Χαρά Κοτσάλη- έχουν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Η συμμορία του Αρτούρο κάποιες φορές θυμίζει αγέλη λύκων και κάποιες φορές τον τρόπο με τον οποίο κινούνται τα ζόμπι. Οι φωνές τους μιμούνται αναλόγως.
Τα σκηνικά -η κινούμενη σαν τρένο αποβάθρα και οι καταπακτές -καθώς και τα κουστούμια του Πάρι Μέξη μοιάζουν να έχουν βγει από το σύμπαν του Μπάτμαν στο Γκόθαμ Σίτι.
Εξαιρετικός ο Γιώργος Χρυσοστόμου ως Αρτούρο, δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του μετά το «Mistero Buffo». Πολύ ωραίο το εύρημα με την στάση του σώματός του, στην αρχή παίζει σκυμμένος ως απαταιώνας, και στη συνέχεια στέκεται όρθιος ενώ μεταμορφώνεται σε δικτάτορα. Καταβάλλει τεράστια προσπάθεια κι όμως κάνει τους θεατές να πιστεύουν ότι είναι αβίαστη και φυσική κίνηση.
Εκτός του Γ. Χρυσοστόμου ξεχώρισε και ο Γιάννης Αναστασάκης ως Ντόγκσμπορου, που με την πληθωρική του ερμηνεία μας θύμισε την -ίδιας έντασης-περσινή παράσταση «Σπιρτόκουτο- The Musical».
Με λίγα λόγια
Να την δείτε: Αν σας ενδιαφέρουν οι παραστάσεις με ένταση.
Να μην την δείτε: Αν σας κουράζει το στυλ του Μπινιάρη, η έντονη μουσική και ο δυνατός ήχος.
