Η Πανδώρα Μαμελετζή γράφει τις εντυπώσεις της για την παράσταση ΑΟΥΣΤΡΑΣ ή Η ΑΓΡΙΑΔΑ της Λένας Κιτσοπούλου σε σκηνοθεσία της Στεφανίας Σαμαρά που παίζεται στο θέατρο 104 κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9μμ
Ένα κείμενο της Λένας Κιτσοπούλου, της πλέον αμφιλεγόμενης δημιουργού της εποχής μας, είναι κλασικά μια γροθιά στο στομάχι. Το έργο που ανέβηκε στο Εθνικό Θέατρο για πρώτη φορά το 2012, με σκοπό να προσεγγίσει την έννοια του «ξένου», είναι συγχρόνως εξαιρετικά επίκαιρο. Κι αυτό γιατί «χτυπάει το καμπανάκι» για την καθημερινή βία που βιώνουμε στο άκουσμα και μόνο των ειδήσεων.
Μια παράσταση για τη βία, γύρω μας και….μέσα μας!
Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Μια παρέα νέων – η Κατερίνα, η Αγγελική και ο Βαγγέλης- γνωρίζει έναν τουρίστα στο κέντρο της Αθήνας και τον καλεί μετά στο σπίτι. Η επίσκεψη του ξένου που κάνει τις διακοπές του στην Ελλάδα, δημιουργεί ένταση και οδηγεί σε απρόσμενες καταστάσεις. Ο βορειοευρωπαίος Σελάν θα πρέπει να αναγνωρίσει την υπεροχή της Ελλάδας και ταυτόχρονα να προφέρει ελληνικές λέξεις σαν Έλληνας υπό την καθοδήγηση Ελλήνων που στερούνται βασικές ιστορικές γνώσεις.
Στην αρχή η παρέα επιδίδεται σε άσκοπες συζητήσεις παρουσιάζοντας το πόσο ανιαρή είναι η ζωή τους. The calm before the storm… Στη συνέχεια όμως ο φανατισμός και ο ρατσισμός κάνουν την εμφάνισή τους και το τέλος αφήνουν άφωνο το κοινό.
Ο τίτλος «Άουστρας ή η Αγριάδα» υποδηλώνει την συνύπαρξη των 2 λέξεων με την ίδια σημασία -χόρτο- ενώ παράλληλα παρακολουθώντας το έργο συνειδητοποιούμε ότι η συνύπαρξη δύο λαών με δύο διαφορετικές κουλτούρες κάθε άλλο παρά εύκολη είναι.
Με όπλο την αιχμηρή γλώσσα και την τολμηρή ιδεολογική της θέση, η Λ. Κιτσοπούλου κάνει ένα εξαιρετικό σχόλιο για τη στρέβλωση και τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας εξαιτίας της έντονης μετανάστευσης που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια.
Η Στεφανία Σαμαρά στο διπλό ρόλο του σκηνοθέτη και ηθοποιού, στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα, καταπιάνεται με ένα δύσκολο εγχείρημα. Να μπει σε ένα χιουμοριστικό περιβάλλον, να μετατρέψει το χιούμορ σε μανιφέστο και να κλιμακωθεί αυτό σε ρητορική μίσους, μπροστά στους θεατές. Η Σ. Σαμαρά συντονίζεται με την υπόλοιπη ομάδα ηθοποιών και όλοι μαζί βγάζουν πάνω στο σανίδι την εκρηκτική χημεία που έχουν.
Τα σκηνικά της Ηλέκτρας Σταμπούλου, ένα αστικό σαλόνι που ξεχειλίζει από σεμεδάκια, δημιουργούν την αίσθηση ότι ξεχειλίζουν και οι απαρχαιωμένες απόψεις, που κουβαλάει η μία γενιά σαν κληρονομιά από την προηγούμενη.
Η μουσική του Inner D – με τα τραγούδια και τα ρεμπέτικα- χτίζει ένα πλαίσιο για την παράσταση με κλιμακούμενο ρυθμό και μια αμεσότητα με το κοινό που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ακόμα και η απαγγελία των ηθοποιών – σαν να είναι μέρος του Χορού μιας τραγωδίας – οδηγεί σε μια κορύφωση χωρίς όμως να προμηνύει το μέγεθος της τραγωδίας.
Η ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Στεφανία Σαμαρά
Επεξεργασία, Προσαρμογή κειμένου: Μαρία – Στέλλα Μπινίκου
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Μουσική: Inner D.
Σκηνογράφος, Επιμέλεια ενδυματολογίας: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Σχεδιασμός Φωτισμού: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Φαίη Μινωπέτρου Κασιμάτη
Φωτογραφίες: Κώστας Γκιόκας
Γραφίστρια, Βίντεο: Άννα Καλοζούμη
Παίζουν:
Βαγγέλης: Διαμαντής Αδαμαντίδης
Αγγελική: Θαλασσινή Βοσταντζόγλου
Κατερίνα: Στεφανία Σαμαρά
Ξένος: Βίκτωρ Μπενουζίλιο
*Στις παραστάσεις 2 & 9/04 τη Θαλασσινή Βοσταντζόγλου αντικατέστησε η Φαίη Μινωπέτρου Κασιμάτη
