Η Πανδώρα Μαμελετζή είδε την παράσταση ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας και γράφει τις εντυπώσεις της για το σαιξπηρικό έργο σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού

Δικαιολογημένα θεωρείται ένα από τα σκοτεινότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ο Βασιλιάς Ληρ δεν δολοφονεί για να πάρει την εξουσία όπως ο Ριχάρδος Γ’ ή ο Μακμπέθ, όμως είναι ένα ηγεμόνας-τύραννος που ασκεί τις τυραννικές του συμπεριφορές ακόμα και πάνω στην οικογένειά του. Στόχος του Σαίξπηρ είναι να στηλιτεύσει τον τρόπο με τον οποίο ο νόμιμος βασιλιάς διαβρώνεται από την εξουσία, κάτι που τον οδηγεί στην έλλειψη λογικής και αυτογνωσίας.

Ο Στάθης Λιβαθινός, ορμώμενος ίσως από αντίστοιχες επιλογές όπως εκείνη της Γκλέντα Τζάκσον, εμπιστεύεται την Μπέττυ Αρβανίτη για να υποδυθεί έναν από τους πιο απαιτητικούς αντρικούς ρόλους και εκείνη ανταποκρίνεται με μια στιβαρή ερμηνεία που συγκλονίζει με την ένταση και την διάρκειά της. Φέρνει στην σκηνή έναν βασιλιά καταβεβλημένο από το γήρας και από την άνοια, παρουσιάζοντας την φθορά που δημιουργεί ο χρόνος και η εκάστοτε ψυχική ασθένεια.

Ο Βασιλιάς Ληρ βγάζει το στέμμα και βάζει την μάσκα οξυγόνου ξαπλωμένος στο κρεβάτι περιτριγυρισμένος από μόνιτορ νοσοκομείου -τα σκηνικά της Ελένης Μανωλοπούλου είναι λιτά και προσαρμοσμένα στην μικρή σκηνή του Θεάτρου Κεφαλληνίας, πάραυτα δημιουργούν μια υποβλητική ατμόσφαιρα που αγκαλιάζει το σαιξπηρικό δράμα. Οι θεατές είναι τόσο κοντά σε αυτό που διαδραματίζεται που παρακολουθούν χωρίς να μπορούν να πάρουν το βλέμμα τους από την σκηνή. Έξοχη και η ιδέα για τις κολώνες με τα κρεμασμένα καλώδια.

Η μετάφραση και η διασκευή του Στρατή Πασχάλη, δουλεμένη εδώ και αρκετά χρόνια, παραλείπει κάποια πρόσωπα του έργου όπως οι σύζυγοι των τριών αδερφών (ο Δούκας του Όλμπανι, ο Δούκας της Κορνουάλης και ο Βασιλιάς της Γαλλίας) ενώ συνενώνει δύο πρόσωπα σε ένα, ο Κεντ στην πορεία μεταμορφώνεται στον τρελό. Κάτι που εξυπηρετεί να γίνει η παράσταση μικρότερης διάρκειας (2 ώρες) και να διατηρηθεί ο έντονος ρυθμός.
Απλή απόδοση αλλά όχι απλοϊκή, με σεβασμό στο σαιξπηρικό κείμενο, κρατά τους θεατές ενεργούς στην πλοκή του έργου χωρίς να «χάνονται».

Ο Βασιλιάς Ληρ είναι σε βαθιά γεράματα και έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να μοιράσει το βασίλειό του και την εξουσία στις τρεις κόρες του. Πρώτα όμως ζητά από εκείνες να εκδηλώσουν την αγάπη τους προς το πρόσωπό του, κάτι που το πράττουν οι δύο, η Γκόνεριλ και η Ρέγκαν αλλά όχι η Κορντέλια η οποία αποκληρώνεται και εξορίζεται από την Αγγλία. Στη συνέχεια, έχοντας δώσει τα μερίδια στις δύο κόρες, ο Ληρ τους ανακοινώνει ότι θα μείνει μαζί τους αλλά εκείνες από υπάκουες κόρες μεταμορφώνονται σε εξουσιαστικές, σκληρές και απάνθρωπες γυναίκες. Ενώ στην αρχή στηρίζει η μία την άλλη, σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωπες για χάρη του Έντμοντ, η Γκόνεριλ θα καταλήξει να δηλητηριάσει την Ρέγκαν και μετά θα αυτοκτονήσει.

Παράλληλα οι μηχανορραφίες του Έντμοντ, του νόθου γιου του Γκλώστερ, δεν σταματούν. Στρέφει τον πατέρα του εναντίον του άλλου γιου του Έντγκαρ και μετά συνεχίζει τις δολοπλοκίες με τις αδελφές Γκόνεριλ και Ρέγκαν. Ο Γκλώστερ θα προσπαθήσει να βοηθήσει τον Ληρ, θα τυφλωθεί από τις δύο κόρες του, θα βρει τον εξόριστο γιο του Έντγκαρ που ζούσε ως «Φτωχός Τομ» στην ύπαιθρο και τότε θα καταλάβει το μοιραίο λάθος του.

Το έργο πραγματεύεται μια αλληγορική έννοια της τύφλωσης, από την μία έχουμε την μεταφορική τυφλή ματιά του ηγεμόνα Ληρ που δεν μπορεί να δει καθαρά λόγω της εξουσίας του και από την άλλη έχουμε την κυριολεκτική τύφλωση του Γκλώστερ που θα λειτουργήσει καταλυτικά στο να ανακαλύψει την πραγματική αλήθεια για τα παιδιά του.

Από τον υπόλοιπο θίασο ξεχωρίσαμε το Νίκο Αλεξίου, τον Νέστορα Κοψιδά και την Εύα Σιμάτου. Ο πρώτος, επιτελεί στο έπακρο τον διπλό ρόλο του Κεντ και του τρελού και είναι σταθερά η φωνή της λογικής ανάμεσα στην παράνοια που σπέρνει ο Ληρ και οι υπόλοιποι χαρακτήρες.

Ο Νέστορας Κοψιδάς ως Γκλώστερ κινείται στο ίδιο ερμηνευτικό επίπεδο και συγκινεί ιδιαιτέρως στην κορύφωση της τελευταίας πράξης.

Η Εύα Σιμάτου ως Ρέγκαν είναι τόσο δυναμική και εξωστρεφής που δεν μπορεί παρά να μας θυμίσει ευχάριστα τον ρόλο της κρατούμενης Χατζίδου στις τηλεοπτικές Άγριες Μέλισσες, ενώ η Βιργινία Ταμπαροπούλου πείθει ως Γκόνεριλ- στην αρχή υπάκουη και στην συνέχεια σατανική. Η Ερατώ Πίσση ως Κορντέλια εξωτερικεύει μια ευαισθησία και ανιδιοτελή αγάπη: «Μεγαλειότατε, σε αγαπώ όπως μου πρέπει ως θυγατέρα, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο». Και τέλος, ο Γκαλ Ρομπισά- Έντμοντ και ο Αντώνης Γιαννακός- Έντγκαρ εντυπωσιάζουν με τις μάχες τους και την εκρηκτικότητά τους.

Ταυτότητα της παράστασης:
Απόδοση-διασκευή : Στρατής Πασχάλης
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνικά-κοστούμια : Ελένη Μανωλοπούλου
Μουσική: Τηλέμαχος Μουσάς
Σχεδιασμός φώτων: Αλέκος Αναστασίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Κατσίλα
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Έμιλυ Κουκουτσάκη
Στην παράσταση παίζουν (με αλφαβητική σειρά) οι :
Μπέτυ Αρβανίτη, Nίκος Αλεξίου, Αντώνης Γιαννακός, Νέστορας Κοψιδάς, Ερατώ Πίσση, Γκαλ Ρομπίσα, Εύα Σιμάτου, Βιργινία Ταμπαροπούλου
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Κυριακή στις 20.00
Τετάρτη στις 20.00
Πέμπτη, Παρασκευή Σάββατο στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη/ Πέμπτη/ Παρασκευή : Κανονικό : 17 ευρώ – Άνω των
65/Φοιτητικό/ΑΜΕΑ:13 ευρώ
Σάββατο/Κυριακή : Κανονικό 20 ευρώ – Ανω των 65/Φοιτητικό/ ΑΜΕΑ: 15
ευρώ
Διάρκεια παράστασης: 115 λεπτά
Η παράσταση δεν έχει διάλειμμα.