Ο Σωτήρης Γεωργίου «ρίχνει φως» σε ένα σοβαρό ζήτημα με αφορμή την Πανελλήνια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού
Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού («school bullying»). Ο όρος «εκφοβισμός και βία στο σχολείο» (school bullying) χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κατάσταση, κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου (περισσότερα για την συγκεκριμένη ημέρα θα βρείτε εδώ: https://www.sansimera.gr/worldays/345)
Εγώ όμως θα ήθελα να σταθώ στο πρόβλημα αυτό καθαυτό και στο γιατί πλέον έχει ξεφύγει εντελώς η κατάσταση. Τι συμβαίνει τελικά και ποια είναι τα βαθύτερα αίτια; Το bullying είναι ένα θέμα που παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις και οδηγεί σε ακραίες καταστάσεις και την ψυχολογική – και όχι μόνο – καταστροφή των παιδιών, καθώς έχουμε και πολλούς θανάτους ατόμων νεαρής ηλικίας, εξαιτίας του φαινομένου. Μπορούμε να ξεχάσουμε την υπόθεση Γιακουμάκη; Το πρόβλημα όμως πια εμφανίζεται και σε μικρότερες πολύ ηλικίες και αυτό το κάνει ακόμα χειρότερο. Έχουμε φτάσει στο σημείο περιστατικά σχολικού εκφοβισμού να υφίστανται ακόμα και καθηγητές από μαθητές!
Κι όλα αυτά, την ίδια στιγμή που αυξάνεται η εγκληματικότητα στους ανηλίκους. Σίγουρα θα πρέπει να αλλάξουν πολλά, για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του προβλήματος. Σχηματίστηκαν μεν κάποιες επιτροπές με πρωτοβουλία της κυβέρνησης αλλά αν μείνουμε στην καταγραφή και δεν προχωρήσουμε στη δράση, δεν θα αλλάξει τίποτα επί της ουσίας.
Οι παράγοντες που μας έφτασαν σε αυτό το σημείο είναι πολλοί. Σαφώς φταίνε τα λανθασμένα κοινωνικά πρότυπα και στερεότυπα που οδηγούν στην έξαρση του εγώ και της επιβολής κανόνων από τους – υποτιθέμενα – ισχυρούς στους – υποτίθεται – πιο ανίσχυρους που δεν ακολουθούν την αγέλη. Γι’ αυτό ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο. Με πρότυπα τους ψευτοτσαμπουκάδες και τα νταηλίκια στους φαινομενικά πιο αδύναμους, το ψέμα και την αποχαύνωση, είναι λογικό παρόμοιες βίαιες συμπεριφορές να οξύνωνται.
Τεράστια ευθύνη αναλογεί και στις οικογένειες. Πολλοί γονείς – και λόγω υποχρεώσεων- έχουν αποξενωθεί από τα παιδιά τους ή – σε κάποιες λιγότερες περιπτώσεις – μεγαλώνουν τα παιδιά τους με τη νοοτροπία «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Να τα λέμε και αυτά. Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι έντονες οικονομικές ανισότητες, αλλά πιστεύω πως ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση συμβάλλει καθοριστικά η ανατροφή και ο χαρακτήρας του κάθε παιδιού, στο πως θα διαχειριστεί μία κατάσταση.
Μεγάλο ποσοστό μάλιστα περιστατικών σχολικού εκφοβισμού δεν καταγράφεται, γιατί υπάρχει ο φόβος της περαιτέρω στοχοποίησης. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η χρήση της τεχνολογίας, έχει συμβάλλει στη δημιουργία νέων ειδών εκφοβισμού και βίας, ψηφιακής και εξ ‘ ορισμού ανεξέλεγκτης. καθώς στον χαώδη κόσμο του διαδικτύου ό,τι ανεβαίνει δύσκολα κατεβαίνει κι ακόμα κι αν κατέβει έγκαιρα, το κακό έχει γίνει.
Βίντεο και προσωπικές φωτογραφίες, υβριστικά σχόλια σε ποσταρίσματα, cyber bullying κτλ αποτελούν πλέον κομμάτι της καθημερινότητας πολλών νέων – και όχι μόνο – ανθρώπων. Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και το πιο τρομακτικό είναι ότι για πολλούς λόγους – μεταξύ των οποίων και νομοθετικούς- δεν μπορεί να κάνει τίποτα και η αστυνομία, η οποία ούτως ή άλλως θα έπρεπε να είναι η έσχατη λύση. Η πολιτεία θα πρέπει να ενισχύσει με κάθε τρόπο το κομμάτι της πρόληψης και της έγκαιρης και αποτελεσματικές αντιμετώπισης περιστατικών σχολικής βίας ενδυναμώνοντας γονείς και εκπαιδευτικούς, έχοντας πάντα ως προτεραιότητα την προστασία των παιδιών.
Χμ ναι….δυστυχώς δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος….
