Ο Χρήστος Νομικός παρευρέθηκε στην επίσημη πρεμιέρα της παράστασης στο Θέατρο Τόπος Αλλού και είδε το εμβληματικό έργο του σπουδαίου Ρώσου δραματουργού να ζωντανεύει στη σκηνή από ένα εκλεκτό σύνολο ηθοποιών
Το να θέλει κανείς σε περίοδο Βlack Friday να παρευρεθεί σε πρεμιέρα θεατρικής παράστασης στην Αθήνα μοιάζει τολμηρό εγχείρημα.
Το μόνο που σε αποζημιώνει από το στρες για το εάν θα φτάσεις έγκαιρα στο θέατρο είναι το φωταγωγημένο κέντρο της Αθήνας, με όλο το στολισμό της εορταστικής περιόδου που πλησιάζει….ακάθεκτη!
Επίσης, το να προσεγγίζεις μία παράσταση του Άντον Τσέχωφ όπως είναι ο «Πλατόνωφ» που θεωρείται η αρχέγονη θεατρική δημιουργία του εν λόγω μεγάλου δημιουργού, επίσης είναι ένα «θέμα» ειδικά όταν έχεις να παρευρεθείς σε πρεμιέρα θεατρικής παράστασης αρκετό καιρό.
Ο κόσμος πολύς στο φουαγιέ αλλά και στον εξωτερικό χώρο πριν την παράσταση ,τα ονόματα γνωστά από τον θεατρικό και όχι μόνο χώρο και εμείς- εγώ και η σύντροφός μου- έτοιμοι να παρακολουθήσουμε μία παράσταση που πραγματικά είχε πολλές ιδιαιτερότητες και μας αποζημίωσε θετικά.
Αρχικά θα πρέπει να εστιάσουμε στην εισαγωγή της παράστασης που δεν έγινε με τα γνωστά κουδούνια αλλά με μία απλή αναγγελία, όπως επίσης και στους αρχικούς μονολόγους των γυναικών ηθοποιών αλλά και τη «θεατρική χορευτική κίνηση» που ακολούθησε κάτι σαν παντομίμα. Κίνηση ενός χορευτικού πλαισιωμένη όμορφα με μουσική υπόκρουση που δεν κούραζε αλλά έδινε ένα πρώτο στίγμα του ψυχαγωγικού μοντέλου που θα ακολουθούσε, προσομοιάζοντας με το «χορό» του αρχαίου δράματος.
Στο πρώτο διάστημα της παράστασης θα έλεγε κάνεις ότι τις εντυπώσεις κλέβουν οι γυναίκες ηθοποιοί του θιάσου. Αυτό είναι όμως μία έξυπνη ψευδαίσθηση. Όταν μπαίνει στη σκηνή ο κύριος πρωταγωνιστής τα «θεατρικά πράγματα» αρχίζουν και αλλάζουν σταδιακά και «ανεβαίνει» η ένταση και από τους άντρες ηθοποιούς.
Οι διάλογοι, στην εξέλιξη της παράστασης, αρχίζουν και γίνονται πιο έντονοι και περισσότερο ενδιαφέροντες, καθίστανται δε ιδιαίτερα επίκαιροι παρόλο που το έργο γράφτηκε πολλές δεκάδες χρόνια πίσω. Οι ερμηνείες γίνονται εντυπωσιακές και ιδιαίτερα δραματικές σε κάποιες στιγμές, αν και δεν λείπουν πολλές κωμικές πινελιές στο έργο.
Η πέτρα του σκανδάλου εδώ –παραδόξως- δεν είναι γυναίκα αλλά είναι το ανδρικό πρότυπο που ενσαρκώνει ο Μάξιμος Μουμούρης, ομολογουμένως με πάρα πολύ έξυπνη τοποθέτηση στη σκηνή και στους διαλόγους.
Προσεγμένες ερμηνείες, ένταση που κλιμακώνεται σταδιακά και μία πρωτότυπη σκηνοθετική προσέγγιση είναι τα “συστατικά” που δίνουν στην παράσταση ξεχωριστό ενδιαφέρον
Η ουσία του έργου εστιάζεται στην παρακμή μιας κοινωνίας. Θα έλεγα της οποιασδήποτε κοινωνίας που πείθεται εύκολα από κούφια λόγια, που προσπαθεί να βιώσει ένα όνειρό που πεθαίνει καθώς εστιάζει στον υλικό πλούτο, τον οποίο έχει εναποθέσει σε έναν Εβραίο και σε ένα χωριάτη ο οποίος εξαγοράζει συναισθήματα και ηδονές! Μια κοινωνία που έχει ξεπέσει ηθικά.
Το έργο όπως είναι εύλογο παρουσιάζει πολλά στοιχεία αρχαίας τραγωδίας- Τσέχωφ είναι αυτός- καιι μοιραία στο τέλος έρχεται η κορύφωση, ιδιαίτερα συγκινητική και δραματική, καθώς ο ήρωας έχει διαμελίσει ψυχή και πνεύμα και αποζητά τη Νέμεση .
Η παράσταση κρατάει το θεατή καθώς ρέει αβίαστα και εδώ αξίζουν τα εύσημα στον σκηνοθέτη Νίκο Καμτσή, ο οποίος παίζει κι έναν ενδιαφέροντα ρόλο ως ηθοποιός
Παράσταση εξαιρετικά «δεμένη» η οποία παρόλο που το πρωτόλειο έργο ήταν σχεδιασμένο να παίζεται επτά ή οκτώ ώρες (!!!) -απ΄ όσο διάβασα- εν τούτοις παρουσιάστηκε σε μιάμιση ώρα και κατάφερε να συμπυκνώσει όλα τα απαραίτητα «μηνύματα» και συναισθήματα που ήθελε να «περάσει».
Εσείς που θα σπεύσετε να το δείτε, πράγμα το οποίο προτείνω, θα δυσκολευτείτε στην αρχή του έργου να καταλάβετε όλα αυτά τα οποία αναφέρω. Όταν το έργο όμως τελειώσει τότε να είστε σίγουρες και σίγουροι ότι τα μηνύματα τα οποία η εποχή μας καλείται να λάβει θα έχουν ειπωθεί στην παράσταση, μέσα από ένα δομημένο δράμα που ανοίγει την «κερκόπορτα» της καρδιάς και του πνεύματος και θέτει αμείλικτα διαχρονικά ερωτήματα, διαμέσου πολύ δυνατών ερμηνειών, από όλους τους ηθοποιούς της παράστασης.
Στη διαδρομή προς το σπίτι έβλεπα τα όμορφα λαμπιόνια της φωταγωγημένης Αθήνας και έχοντας τη σύντροφό μου δίπλα, σκέφτηκα ότι η ζωή μπορεί να είναι μία γιορτή όταν φυσικά εμείς επιλέξουμε κάτι τέτοιο.
Στο κατάμεστο θέατρο Τόπος Αλλού ο θίασος αποθεώνεται
Θέατρο Τόπος Αλλού
παράσταση «ΠΛΑΤΟΝΩΦ» του Αντον Παύλοβιτς Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή,
Σκηνοθεσία / Πρωτότυπη διασκευή κειμένου: Νίκος Καμτσής Σκηνικό : Μίκα Πανάγου – Νίκος Καμτσής, Κοστούμια : Μίκα Πανάγου Μουσική: Κώστας Χαριτάτος Επιμέλεια Κίνησης: Κάλλια Θεοδοσιάδη Σχεδιασμός Φωτισμών : Γιάννης Ζέρβας Βοηθός Σκηνοθέτη: Χρύσα Νταούλη Βοηθοί Ενδυματολόγοι: Μαρία Παπαμελετίου, Τζένη Μπρανίκα Επικοινωνία – δημόσιες σχέσεις: Αντώνης Κοκολάκης Social Media: Sunfollower, Ελένα Τσιροζίδου Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
Παραγωγή: Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μάξιμος Μουμούρης, Δημήτρης Φραγκιόγλου, Τζώρζίνα Παλαιοθοδώρου, Λαμπρινή Θάνου, Θοδωρής Ελευθεριάδης, Γιάννης Ζέρβας, Μαριάνθη Φωτάκη, Ιωάννα Μυλωνά, Νίκος Καμτσής
