Ο Γιώργος Χελάκης γράφει για δήμαρχους και περιφερειάρχες που η υποδούλωσή τους στην κεντρική εξουσία τους οδήγησε μακριά από έργα υποδομής, για την προστασία των δημοτών τους.
Καλό είναι να μην ξεχνάμε. Να θυμόμαστε ότι τα επικοινωνιακά επιτελεία της κυβέρνησης πανηγύριζαν πως ολόκληρος ο αυτοδιοικητικός χάρτης ήταν μπλε. Πανηγύριζε γιατί οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες ήταν δικοί της. Ηταν άνθρωποι με του οποίους θα μπορούσε άνετα να συνεργαστεί, όπως δήλωσε πρόσφατα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Επί της ουσίας, ήταν άνθρωποι που δεν θα διεκδικούσαν αυτοτελείς πόρους για την Αυτοδιοίκηση ούτε θα διεκδικούσαν την επιστροφή των πόρων που έχουν παρακρατηθεί και ανήκουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Θα βολεύονταν με τη δημιουργία Γραφείων μέσα κι έξω από τους Δήμους και τις Περιφέρειες, με τα οποία θα διεκδικούσαν χρήματα αποκλειστικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο κρατικός προϋπολογισμός θα έμενε έτσι στο απυρόβλητο και δεν θα τον… ταλαιπωρούσαν δήμαρχοι και περιφερειάρχες με κονδύλια για έργα υποδομής και προστασίας των δημοτών τους.
Αυτοί ήταν που συγκρότησαν μια… ανεξάρτητη τοπική αυτοδιοίκηση. Ανεξάρτητη όμως από τα προβλήματα και τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών και δεσμευμένοι απόλυτα στις κυβερνητικές επιταγές. Τώρα οι περισσότεροι Δήμαρχοι και περιφερειάρχες αποδεικνύεται ότι άφησαν τις πόλεις και τις περιφέρειες χωρίς θωράκιση απέναντι στα φυσικά φαινόμενα.
Κάπως έτσι φτάσαμε να δούμε στη Βασιλίσσης Σοφίας και έξω από τον Ευαγγελισμό να κολυμπάνε άνθρωποι στα νερά και να κινδυνεύουν να πνίγουν. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Απλά μαρτυρά, ότι ο δήμαρχος Μπακογιάννης ζει αλλού και δεν είναι σε θέση να ιεραρχήσει τα σοβαρά προβλήματα της πόλης. Είναι φανερό ότι αυτός αλλού βγαίνει για να κάνει τον μεγάλο περίπατό του. Όταν πέσουν τα νερά θα αποκαλυφθεί το μέγεθός της τραγωδίας. Το ανεκδιήγητο κράτος όμως αγνοεί τον αριθμό των αγνοούμενων ή επιχειρεί, όσο μπορεί να τον κρύψει. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που σου δίνει την εντύπωση ότι αφήνει τις φωτιές να σβήσουν μόνες τους και τα νερά να… εξατμισθούν.
Ζούμε σε μια χώρα όπου τρένα συγκρούονται, βόμβες ανατινάζονται σε στρατόπεδα από μία πυρκαγιά, ολόκληρα οικοσυστήματα εξαφανίζονται από φωτιές που καίνε συνεχώς για δυο εβδομάδες. Νοσοκομεία εκκενώνονται λες και έχουμε πόλεμο, άνθρωποι παρασύρονται από τα νερά στο κέντρο της πρωτεύουσας σε μια καταιγίδα. Τα σούπερ μάρκετ τινάζουν στον αέρα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς δέκα μέρες πριν τελειώσει ο μήνας.
Τα πιο πολλά ΜΜΕ περιγράφουν τα προβλήματα αλλά δεν ανοίγουν τις συζήτηση για τις ευθύνες της κυβέρνησης. Οι τράπεζες ασυδοτούν και εκπλειστηριάζουν περιουσίες και τα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν φάρμακα για τις χημειοθεραπείες των καρκινοπαθών. Την ίδια ώρα υπάρχουν συμπατριώτες μας που πωλούν ένα μπουκαλάκι νερό στους εγκλωβισμένους από τις πλημμύρες προς πέντε ευρώ! Δεν πρέπει βέβαια να μας κάνουν εντύπωση οι καταγγελίες για αισχροκέρδεια σε βάρος εγκλωβισμένων από την κακοκαιρία. Η χώρα έχει μεγάλη παράδοση στους μαυραγορίτες από την περίοδο της κατοχής. Άλλωστε, απόγονοι μαυραγοριτών πλαισίωναν (σχεδόν) όλες τις μετακατοχικές κυβερνήσεις…
