Ο Γιώργος Χελάκης με αφορμή τη δολοφονία του άτυχου Αντώνη, θέτει το κρίσιμο ερώτημα που εν τέλει μας αφορά όλους…
Μέλη του πληρώματος του πλοίου “Blue Horizon” έριξαν στη θάλασσα 36χρονο που έτρεξε να επιβιβαστεί την ώρα που ήταν έτοιμο να αποπλεύσει για το Ηράκλειο, με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να χάσει τη ζωή του. Mπορεί να φαίνεται αδιανόητο, αλλά δεν είναι. Ο εκφασισμός της ελληνικής κοινωνίας προχωράει πολύ γρήγορα. Αρχίσαμε να το καταλαβαίνουμε, να γίνεται ορατό στα χρόνια της κρίσης. Η αποκτήνωσή μας έχει πια καθημερινές εκφάνσεις, να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Πάνω από πεντακόσιοι συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους ανοικτά της Πύλου σε ένα τρομερό ναυάγιο. Σχεδόν καθημερινά χάνονται άνθρωποι στα ανοικτά της Μεσογείου, αλλά και του Αιγαίου. Ξέρουμε πως, ξέρουμε γιατί.
Ας το δούμε τώρα από μια άλλη σκοπιά. Ας το δούμε όπως το είδε ένας συνάνθρωπός μας, ο Κάρλος Στόικα που επέζησε από το Αουσβιτς και είπε τα παρακάτω λόγια: “Δεν ήταν ο Χίτλερ ή ο Χίμλερ που με απήγαγε, με χτύπησε, με πυροβόλησε. Ήταν ο τσαγκάρης, ο γαλατάς, ο γείτονας, που πήρε μια στολή και πίστεψε πως είναι η κυρίαρχη φυλή”. Κι αυτοί που σκότωσαν τον Ζακ Κωστόπουλο άνθρωποι της διπλανής πόρτας ήταν. Κι ο αστυνομικός που σηκώνει το όπλο του και σημαδεύει άοπλους, της διπλανής πόρτας είναι. Προσέξτε τώρα μια δήλωση που ακούστηκε από δημοσιογράφο (Ιωάννα Μάνδρου) το βράδυ μετά τη δολοφονία του άτυχου Αντώνη. “Ας τον έσπρωχναν μέσα, ας τον πλάκωναν στις κλωτσιές, ας τον παρέδιδαν στο λιμεναρχείο, ας του έβαζαν πρόστιμο, ας του ασκούσαν δίωξη στον εισαγγελέα, όλα επιτρέπονται. Αλλά όχι να τον σκοτώσουν”. Πρόκειται για σκατανθρωπιά του αίσχιστου είδους.
Διαβάστε τώρα και την δήλωση που έκανε ο αρμόδιος υπουργός ναυτιλίας Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης: “Θρηνούμε το θάνατο ενός ανθρώπου, αλλά θρηνούν και οι οικογένειες των ανθρώπων που πήγαν για το μεροκάματο και βρέθηκαν κατηγορούμενοι για φόνο”… Αυτές οι δηλώσεις είναι ενδεικτικές του κλίματος που έχει διαμορφωθεί σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεν ενδιαφέρει αν έχει γίνει πλειοψηφικό αλλά υπάρχει. Δεν νιώθει συντριβή για το αποτρόπαιο γεγονός. Αντί για αυτό δικαιολογεί ή υποβαθμίζει αποτρόπαιες συμπεριφορές και επιχειρεί γελοίους συμψηφισμούς. Ο Υπουργός Ναυτιλίας αντί να απολογηθεί, διότι δεν υπήρχε στην αποβάθρα το Λιμενικό για να επέμβει άμεσα, λέει μισανθρωπιές που κανονικά θα έπρεπε να του στοιχίσουν την καρέκλα. Πετάνε έναν άνθρωπο στη θάλασσα, τον κοιτάνε να πνίγεται, χωρίς να κάνουν καμία προσπάθεια για να τον βοηθήσουν. Το πλοίο ξεκινάει κανονικά το ταξίδι του σαν να μην τρέχει τίποτα. Στη συνέχεια λένε ψέματα, ότι έπεσε ενώ πήγαινε να ανέβει στον καταπέλτη. Σε αυτό το ψέμα θα πιστεύαμε όλοι, αν δεν υπήρχε το βίντεο.
Η δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη από μέλη του προσωπικού των Blue Star Ferries έρχεται ως κρίκος μιας αλυσίδας περιστατικών που έχουν συμβεί το τελευταίο διάστημα. Όταν ένας άνθρωπος πετιέται εν ψυχρώ στη θάλασσα, αφήνεται να πνιγεί και οι δολοφόνοι συνεχίζουν σαν να μην τρέχει τίποτα, βρισκόμαστε κοντά στο σημείο μηδέν για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Πλησιάζουμε κοντά στο όριο το οποίο αν το περάσει μια κοινωνία βυθίζεται στον εκφασισμό και τη βαρβαρότητα.
Το κρίσιμο ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι ως κοινωνία να ανεχόμαστε την βαρβαρότητα. Διότι το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους αχρείους που έσπρωξαν στο θάνατο τον Αντώνη. Επεκτείνεται όλες και όλους εμάς, που ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές και ως ένα σημείο τις δικαιολογούμε.
