Ο Γιώργος Κογκαλίδης με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του 36χρονου από μέλη του πληρώματος του Blue Horizon γράφει για την… αξία που έχει μια ζωή
Άλλα ήθελα να γράψω, αλλά όταν βλέπεις αυτό το βίντεο, που πρέπει να είσαι άνιωθος για να μην σε στοιχειώσει, με έναν άνθρωπο να δολοφονείται εν ψυχρώ, δεν μπορείς να ασχοληθείς με οτιδήποτε άλλο.
Έγινε κάτι ιδιαίτερο στον Πειραιά; Έγινε κάτι που δεν έχει γίνει αλλού; Μήπως έχει διαφορά από τον θάνατο του τουρίστα στη Μύκονο, από χτυπήματα μπράβων; Μήπως έχει διαφορά από αυτό που εδώ και χρόνια γινόμαστε; Μια κοινωνία ανάλγητη, κατ’ ευφημισμό «ανθρώπων», που δίνουν υπεραξία στους στίχους του Κώστα Καρυωτάκη
«… Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Κάηκαν άνθρωποι στο δάσος. Ήταν «λαθρομετανάστες». Σαν αυτούς που πνίγηκαν στα νερά του Αιγαίου. Προσπαθούμε χρόνια να εξηγήσουμε ότι ΔΕΝ υπάρχει λαθραίος άνθρωπος. Δεν είναι κορεκτίλα, δεν είναι φιλοσοφική αναζήτηση αν πρέπει να λέμε «history» ή «herstory».
Όταν θεωρείς έναν άνθρωπο λαθραίο, αυτόματα μειώνεις την αξία της ζωής του. Αντίστοιχα, μειώνεις και του περιθωριακού, οπότε δεν τρέχει τίποτα που ο Ζακ δολοφονήθηκε δίχως λόγο.
Ο κυρ Παντελής βγαίνει από μέσα σου κι αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά σου. Είναι θέμα χρόνου να δολοφονηθεί άνθρωπος, επειδή δεν είχε εισιτήριο στο λεωφορείο, ή επειδή άργησε να ανεβεί στο πλοίο. Δεν είναι δα κι η Μενεγάκη, για να έχει αυτό το προνόμιο.
Η ζωή χάνει την αξία της και δεν χρειάζονταν η δολοφονία του 36χρονου για να το καταλάβουμε. Κάποτε πηγαίναμε στη συναυλία να ακούσουμε τον καλλιτέχνη, τώρα πάμε να ανεβάσουμε βίντεο. Κι εγώ το έχω κάνει. Βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα κι αντί να αγκαλιάσουμε τον άνθρωπό μας, τραβάμε φωτογραφίες, για να εντυπωσιάσουμε τους ανθρώπους, που μας ακολουθούν στα social media.
Υπάρχει ένα νήμα, που δένει τον Ζακ, τον μετανάστη που πνίγηκε ή κάηκε, την κοπελίτσα που της διέλυσαν το περίπτερο στην Κύπρο, τον Κρητικό που δολοφονήθηκε στο λιμάνι, την κοπέλα που περπατούσε και κάποιος θεώρησε φυσιολογικό να της εκχύσει ενέσιμο σπέρμα.
Απ’ όποια πλευρά κι αν κοιτάξουμε τον καθρέφτη, θα δούμε το τέρας να μας χαμογελά. Το τέρας που γινόμαστε, αν δεν έχουμε γίνει ήδη. Κι αν θεωρείτε όλα αυτά υπερβολικά, σκεφτείτε τι θα γράφονταν τώρα αν αντί για Κρητικός ο δολοφονημένος ήταν από τη Συρία ή το Μπαγκλαντές…
