Ο Γιώργος Κογκαλίδης προτείνει έναν πιο οικολογικό προεκλογικό αγώνα και γράφει για το πως η σημειολογική αναφορά μιας κίνησης, έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια την κίνηση
Η ζωή διδάσκει, ενίοτε με τρόπους απίστευτα σκληρούς. Έτσι κι εμείς μάθαμε -με τον χειρότερο τρόπο, που μπορούσε να φανταστεί ανθρώπινος νους- ότι η… κυβέρνηση της πόλης είναι -ενίοτε- σημαντικότερη από την κεντρική εξουσία. Ο Δήμος, η Περιφέρεια, δεν είναι απλά ο πρώτος βαθμός δημοκρατίας, αλλά κι ο τρόπος για να ζήσουμε.
Το αίσθημα ασφάλειας έχει πληγεί, μετά τα τελευταία γεγονότα στη Θεσσαλία. Μπορεί τα φαινόμενα να ήταν ακραία, αλλά όσο περισσότερο επενδύουμε σε έργα υποδομών (αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά, κτλ.), τόσο μειώνουμε τη ζημιά. Ταυτόχρονα, όσο μειώνουμε το ενεργειακό μας αποτύπωμα, τόσο λιγότερες «φυσικές καταστροφές» θα έχουμε.
Όλοι μιλούν για την κλιματική αλλαγή. Είναι πρόδηλο ότι δεν είναι πανάκεια, ότι δεν φταίει για όλα κι εντέλει δεν μπορεί να ζούμε μια ζωή, περιμένοντας πότε θα έρθει η επόμενη αναπόφευκτη καταστροφή. Αλλά αυτά είναι γενικόλογα, πάμε στην ουσία.
Πολλές φίλες και φίλοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, μπαίνουν στη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών. Καθένας για τον δικό του λόγο, δεν με αφορά. Αντιθέτως, χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους διατεθειμένους να ασχοληθούν με τα κοινά. Καλύτερα ενεργοί πολίτες, ακόμα κι αν διαφωνούμε σε όλα, παρά αποχαυνωμένοι καταναλωτές διαφημίσεων.
Όλοι αυτοί, που θέλουν να γνωστοποιήσουν την κάθοδό τους στις εκλογές, ακολουθούν την πεπατημένη. Η χαρά των τυπογράφων και των ατελιέ. Από απλές κάρτες, μέχρι φυλλάδια, ακόμα κι αφίσες, είναι τα όπλα των ανθρώπων της διπλανής πόρτας, στο κυνήγι της ψήφου. Μπορεί κανείς να τους αδικήσει; Η απάντηση είναι όχι.
Υπάρχει, όμως, η άλλη όψη τού νομίσματος. Αν έχεις διάθεση να βοηθήσεις τον τόπο σου, αν θεωρείς ότι μπορείς να κάνεις κάτι, που δεν έκαναν οι άλλοι, πείσε με απευθείας. Γιατί, αλήθεια, να συμβάλλεις στη ρύπανση της πόλης σου, μια και τα περισσότερα από τα υλικά, τα οποία πλήρωσες ενίοτε κι από το υστέρημά σου, θα γίνουν σκουπίδια, αμέσως μετά το τέλος της εκλογικής διαδικασίας;
Γιατί, αλήθεια, να χρησιμοποιήσεις χαρτί, δείχνοντας έλλειψη οικολογικής συνείδησης; Ναι, θα συμφωνήσω, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν έχουν τόσο καλή επαφή με τα social media, αλλά -διάολε- έρχεσαι να προσφέρεις κάτι διαφορετικό κι όχι να γίνεις άλλο ένα τούβλο στον τοίχο, όπως έλεγε το τραγούδι των Pink Floyd, με το οποίο έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές.
«Ας γίνουμε εμείς η αλλαγή, που θέλουμε να δούμε στον κόσμο». Θαρρώ το είχε πει ο Γκάντι, αλλά σημασία δεν έχει το ποιος, το τι είπε. Πώς να αλλάξεις την πόλη, αν ακολουθείς την πεπατημένη; Γιατί θα διαφέρεις, αν ακολουθείς το κοπάδι; Κι αλήθεια, γιατί να μην κάνεις σημαία της διαφορετικότητας της συμμετοχής σου, την επιλογή της μη ρύπανσης.
Απ’ όποια γειτονιά κι αν περάσω βλέπω αφίσες ή πανό, για πολιτικές εκδηλώσεις που έγιναν προ καιρού. Η συγκέντρωση τέλειωσε, η ρύπανση έμεινε. Και ναι «τον θεό όλοι τον γνωρίζουν, αλλά ο παπάς χτυπά την καμπάνα», όμως μήπως πρέπει να σκεφτούμε λίγο για ποιους χτυπά η καμπάνα της κλιματικής κρίσης, απότοκο (και) της ανθρώπινης παρέμβασης;
Δεν είμαι παιδάκι. Ακόμα κι αν δεν χρησιμοποιήσουμε ξανά χαρτί, όσο τα εργοστάσια κι οι βιομηχανίες αδιαφορούν για το περιβάλλον, θυσιάζουν τα πάντα στον βωμό του κέρδους, θα είναι τόσο εύστοχη η προσπάθειά μας, όσο και με τα άθλια χάρτινα καλαμάκια, που απλά μείωσαν την απόλαυση του καφέ, αντί να βοηθήσουν στη μείωση του πλαστικού απορρίμματος.
Πολλές φορές η σημειολογική αναφορά μιας κίνησης, έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια την κίνηση. Κλείνω αυτές τις σκέψεις, σημειώνοντας κάτι, προς αποφυγή παρεξήγησης: Δεν σημαίνει ότι καταδικάζω όποιον επιλέγει συμβατικό τρόπο προβολής τής υποψηφιότητάς του, αλλά χειροκροτώ όποιον διαλέγει τον δρόμο της ελάχιστης ρύπανσης της πόλης.
