Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για το χαρτί που ξοδεύουν οι υποψήφιοι για την προεκλογική τους εκστρατεία, την ώρα που γίνεται τεράστια προσπάθεια για να σωθεί ο πλανήτης με… χάρτινα καλαμάκια
Την περασμένη Κυριακή πήγα, όπως λίγοι συμπολίτες μας (το 1/3 περίπου, αν μιλάμε για την πρωτεύουσα) να ψηφίσω για τον πρώτο βαθμό δημοκρατίας. Μοιάζει δυστοπικό να γυρίζει την πλάτη ο πολίτης, στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, καθώς από εκεί εξαρτάται (αν μη τι άλλο) αν θα έχουν μαζευτεί τα σκουπίδια έξω από την πόρτα του, αν θα έχει αναμμένο φως στον δρόμο, αν θα μπορεί να διαβεί άφοβα το πεζοδρόμιο.
Αν αφήνεις σε άλλους την τύχη σου, δεν έχεις τύχη. Η επωδός «όλοι ίδιοι είναι», ή χειρότερα «δεν αλλάζει τίποτα» είναι παθητική στάση. Στην ουσία αρνείσαι του μοναδικού δικαιώματος / όπλου, που διαθέτεις. Αν είναι όλοι ίδιοι, μπες κι εσύ στη μάχη, άλλωστε λίγοι ήμασταν που πήγαμε να ψηφίσουμε, χωρίς ταυτόχρονα να ζητούμε ως υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι την ψήφο των συμπολιτών μας (δεν είναι απαραίτητα κακό).
Η αλήθεια είναι πως από τη μια χάρηκα, γιατί δεν υπήρχε ψυχή ζώσα στο εκλογικό τμήμα, άρα τέλειωσα νωρίς, από την άλλη τρόμαξα από την αδιαφορία του κόσμου. Όμως, η μεγάλη τρομάρα ήρθε όταν πήρα τα ψηφοδέλτια στα χέρια μου.
Θυμάμαι ακόμα τον πατέρα μου, διαχειριστή στην πολυκατοικία, αλλά κι άνθρωπο με οικολογική συνείδηση, να μαζεύει τα ψηφοδέλτια και να γράφει τα κοινόχρηστα πίσω από αυτά, κάνοντας τις απαραίτητες πράξεις, πριν βγει να τα μοιράσει. Αν ζούσε σήμερα θα ήταν ιδιαιτέρως χαρούμενος, καθώς θα είχε χαρτί για… μήνες.
Αλήθεια τώρα; Ξοδεύουν τόσο χαρτί, για να κάνουμε εκλογές και την ίδια στιγμή προσπαθούν (τάχα μου) να… σώσουν τον πλανήτη με χάρτινα καλαμάκια, αποστερώντας μας τη χαρά του καφέ, αφού σε χρόνο dt έχει παπαριάσει το… πουρφάν, που λένε και στη Θεσσαλία;
«Τι να κάνουμε, ρε μεγάλε, αφού είχε τόσους υποψήφιους» ετοιμάζονται να πουν κάποιοι. Μήπως να είχαμε τα μισά (και λιγότερα ψηφοδέλτια), δίνοντας παράλληλα τη δυνατότητα σε νεότερους ανθρώπους, εξοικειωμένους με την τεχνολογία, να ψηφίσουν στα ίδια εκλογικά τμήματα, αλλά μέσω touch screen οθόνης;
Το να έχω την ταυτότητα ή το δίπλωμα στο κινητό είναι σίγουρα πρόοδος. Δεν βοηθά στη μείωση κατανάλωσης του χαρτιού, αλλά είναι σημαντική πρόοδος. Γιατί να μην μπορώ να ψηφίσω ηλεκτρονικά δια ζώσης. Γιατί επιμένω στο «δια ζώσης»;
Θεωρώ εξ ορισμού ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ κι απολύτως αναξιόπιστες τις ηλεκτρονικού τύπου εκλογές, γιατί μπορεί εύκολα να εξαγοραστεί ο… κωδικός και να ψηφίζει άλλος αντί άλλου. Δια ζώσης παρουσία, αλλά κι οθόνες, που θα μπορούσαν να δέχονται αποτελέσματα. Αφήστε που έτσι θα μειώνονταν κι η δουλειά των επιφορτισμένων με το καθήκον να βγάλουν τα αποτελέσματα.
Είναι πιο ασφαλές το χάρτινο ποτήρι από το χάρτινο καλαμάκι. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Αν το χαρτί, που ξοδεύουμε για τις εκλογές, μειώνονταν κατά 40-45% θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Ακόμα κι η εφορευτική επιτροπή θα μπορούσε (αυτό ήταν ακόμα πιο εύκολο), αντί για χοντρά τετράδια / καταλόγους να έχει τάμπλετ και να τσεκάρει εκείνους που ψήφισαν.
Είναι λογικό να επικαλούμαστε την κλιματική αλλαγή, αλλά πρέπει να δείξουμε στην πράξη ότι ενδιαφερόμαστε να μειώσουμε το αποτύπωμά μας, να καταναλώσουμε λιγότερη ενέργεια, από μη ανανεώσιμες πηγές. Αν δεν υπάρξει κεντρική κατεύθυνση, δεν μπορούμε να αφεθούμε στα οικολογικά συναισθήματα ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα τη σημασία της ψήφου.
Για τους τόνους (κυριολεκτικά) πεταμένου χαρτιού, με κάρτες και προσπέκτους, που σε τεράστιες ποσότητες κατανάλωσαν και πλήρωσαν οι υποψήφιοι, καλύτερα να μην γράψω…
