Ο Γιώργος Χελάκης γράφει -με τη δύναμη του παραδείγματος- για τη διαφθορά και την διαπλοκή, που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους πολίτες στο έλεος των φυσικών φαινομένων.
Aς μιλήσουμε καλύτερα συγκεκριμένα και με τη δύναμη του παραδείγματος. Στο χωριό μου τη Σελιάνα, στην ορεινή Αχαΐα, για πρώτη φορά άνοιξε δρόμος για να πηγαίνουν αυτοκίνητα το μακρινό 1953. Ηταν και παραμένει η…περίφημη 17η επαρχιακή οδός. Ενας δρόμος που τον άνοιξαν με φτυάρια και αξίνες οι Σελιανίτες και οι χωριανοί των άλλων χωριών. Μόλις δέκα εφτά χιλιόμετρα από την παλαιά Εθνική οδό Αθήνας Πάτρας.
Από τη δεκαετία του εβδομήντα άρχισε η συζήτηση για την ασφαλτόστρωση του δρόμου. Φωνές στους τοπικούς βουλευτές και στη Νομαρχία Αχαΐας. Το αίτημα «ικανοποιήθηκε» στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα. Ο εργολάβος με δυο μηχανήματα έφτασε μέχρι το χωριό και…ασφαλτόστρωνε. Τρόπος του λέγειν δηλαδή, διότι οι Σελιανίτες μετρήσαμε και διαπιστώσαμε ότι η άσφαλτος ήταν πάχους μόλις δυόμιση εκατοστών. Επρόκειτο για καραμπινάτη κοροϊδία. Δυόμιση εκατοστά πάχος ασφάλτου σημαίνει. ότι με τις βροχές και τα χιόνια του πρώτου χειμώνα δεν θα έμενε τίποτα. Όπως και δεν έμεινε. Φωνές, διαμαρτυρίες αλλά ποιος να ακούσει. Φτάσαμε στην Επιτροπή Επίβλεψης Εκτελουμένων Έργων. Αρνήθηκαν ακόμα και να μας δεχτούν.
Καταλάβαμε αυτό που ξέραμε και που καταλάβατε κι εσείς φίλοι αναγνώστες. Εργολάβος και υπεύθυνοι της Επιτροπής στη Νομαρχία είχαν…συνεργαστεί. Κάπως έτσι χτίστηκαν πολιτικές και άλλες καριέρες στην Αχαΐα. Επειδή πλησιάζουν και πάλι Αυτοδιοικητικές εκλογές επιτρέψτε μου να γίνω συγκεκριμένος στο χωρίο μου. Ορισμένοι από τους κυρίους που πρωταγωνίστησαν τότε ζητούν την ψήφο μας. Για καλό δικό τους ας μην έρθουν μέχρι τη Σελιάνα. Τέλος πάντων, αν έρθετε τώρα στη 17η επαρχιακή οδό θα δείτε ότι το ένα ασφάλτινο μπάλωμα είναι πάνω στο άλλο.. Ο δρόμος είναι απαράδεκτος και τα μεγάλα λεωφορεία και φορτηγά αδυνατούν να φτάσουν στα πιο ορεινά χωριά. Δεν πρόκειται για κακοδαιμονία και για παθογένειες.
Η αιτία για ό,τι ονομάζουνε με αυτές τις λέξεις είναι η ακόρεστη δίψα για χρήμα που έχουν όσοι το διαχειρίζονται. Σε αυτούς που αναθέτουν έργα και σε αυτούς που τα αναλαμβάνουν. Σε αυτούς που χειρίζονται δημόσιους πόρους και ευρωπαϊκά κονδύλια. Το πάθος για κέρδος και συσσώρευση χρήματος είναι η αιτία για τις κακοτεχνίες στις κατασκευές, στα αντιπλημμυρικά έργα, στους δρόμους, στους σιδηρόδρομους. Η – με κάθε τρόπο – επιδίωξη για ατομικό πλουτισμό. Από τα νοσοκομεία μέχρι τα σχολεία, μία κινητήρια δύναμη βασιλεύει. Το χρήμα και το κέρδος. Η διαφθορά είναι καθεστώς.
Προφανώς υπάρχουν λαμπρές εξαιρέσεις και άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Το καθεστώς αυτό συντηρεί η ατιμωρησία. Η διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που αναπαράγονται αλληλοτροφοδορούμενες. Οι εθνικοί εργολάβοι είναι που δίνουν τον τόνο. Οι εθνικοί εργολάβοι και οι εθνικοί προμηθευτές. Και η διαφθορά απλώνεται προς τα κάτω. Και φτάνει να ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για όσα θλιβερά συνέβησαν φέτος το καλοκαίρι και εμπέδωσαν την αντίληψη ότι ο πολίτης είναι ανυπεράσπιστος απέναντι στα καιρικά φαινόμενα…
.
