Poor Things, Σέρρες & Σώσε Με….στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε

Η Λίλα Παπαπάσχου γράφει στο EcoGreenNet.gr για την ψηφιακή μας – και γενικότερη – αμετροέπεια και την διαχρονική μας τάση προς την…πόλωση

Μετά το χαμό που δημιουργήθηκε στο λαϊκό δικαστήριο των social media, με αφορμή τη νέα, ήδη βραβευμένη, ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Poor Things» και τα αμέτρητα «σεντόνια» των απανταχού αυτόκλητων κριτικών κινηματογράφου, σειρά έχουν οι ελληνικές σειρές που μπήκαν πρόσφατα στο Netflix.

Σύμφωνα με τη νέα τάξη πραγμάτων δεν χρειάζεται καν να έχεις δει την ταινία/σειρά για να εκφέρεις γνώμη. Μπορείς κάλλιστα να την αξιολογήσεις…αυθαίρετα. Δηλαδή, με βάση αν συμπαθείς ή δεν συμπαθείς τον σκηνοθέτη (και ως προσωπικότητα εννοώ γιατί όσο να πεις πρέπει να είναι και καλό και ηθικό παιδί για να σκηνοθετεί, αλλιώς που πας ρε Καραμήτρο), αν σου άρεσαν προηγούμενες δουλειές του, αν συμφωνείς με το καστ, αν ο Ερμής δεν είναι ανάδρομος και για πολλούς ακόμη λόγους, κυριολεκτικούς ή μεταφυσικούς.

Έχοντας λοιπόν «αποδομήσει» ή αντίθετα «αποθεώσει» το φαινόμενο Γιώργος Λάνθιμος (ζηλεύοντας παράφορα την επιτυχία του, γιατί αυτό είναι που μας τρώει στ’ αλήθεια τα σωθικά) και αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις άλλες υπέροχες ταινίες που βρέθηκαν συνυποψήφιες στις Κάννες ή σε λοιπά Φεστιβάλ, διεκδικώντας ενδεχομένως πολλά περισσότερα βραβεία απ’ ότι αυτή του Έλληνα auteur, περάσαμε στις Σέρρες και στο Σώσε Με.

Δύο, υποκειμενικά μιλώντας, αξιόλογες ελληνικές σειρές που προβλήθηκαν με επιτυχία και η καθεμία με τον δικό της τρόπο ανέδειξε επίκαιρα θέματα και χρόνιες παθογένειες της ελληνικής επαρχίας – και όχι μόνο – μπαίνουν στο μικροσκόπιο ξανά, τώρα που τις καταδέχτηκε και το all mighty Netflix. Άραγε δεν είχαν την ίδια αξία όταν προβάλλονταν από τα αντίστοιχα ελληνικά τηλεοπτικά δίκτυα. Προφανώς, αλλά σιγά μην ασχοληθεί ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής με «παπούτσι από τον τόπο του», αν αυτό δεν έχει όσο να πεις μία διεθνή…ακτινοβολία.  

Χαμός στα κοινωνικά δίκτυα! Οι συγκρίσεις πέφτουν βροχή. Πλέον το τηλεοπτικό βαρόμετρο, ερήμην του ο άνθρωπος είμαι σίγουρη – είναι ο Σωτήρης Τσαφούλιας και το Έτερος Εγώ (το οποίο ενώ σαφώς και το άξιζε δεν μπήκε στην γνωστή τηλεοπτική πλατφόρμα λόγω τεχνικών προδιαγραφών). Τώρα που άρχισαν και οι «17 Κλωστές» θα αρχίσουν φαντάζομαι και οι συγκρίσεις Τσαφούλιας Vs Τσαφούλια, γιατί μη νομίζεις κύριε Σωτήρη μας ότι είσαι και στο απυρόβλητο. Το νου σου….

Για να επανέλθουμε όμως στο προκείμενο, διαβάζω π.χ. για το Σώσε Με, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Δημήτρη Σίμου (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο) «δεν είναι Έτερος Εγώ, αλλά βλέπεται» ή αφορισμούς τύπου «χάλια όλα, ερμηνείες, ήχος, σκηνοθεσία». Για να είμαι δίκαιη διαβάζω και διθυραμβικά σχόλια ανάλογης υπερβολής. Έχοντας παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη σειρά όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, θεωρώ πως οι συντελεστές της έκαναν μία τίμια προσπάθεια να αφηγηθούν μια σκληρή και δυστυχώς άκρως επίκαιρη ιστορία.

Με σύγχρονη ματιά, εντυπωσιακά εξωτερικά γυρίσματα και την υπέροχη Κομοτηνή να σαγηνεύει με τις αντιθέσεις και την πολυπολιτισμική ομορφιά της, η σειρά επιχειρεί να πει πικρές αλήθειες για την κοινωνική υποκρισία και τη βία, που μαστίζουν κάθε εποχή και κοινωνία. Εξίσου αξιόλογες και οι ερμηνείες των γνωστών ηθοποιών που πρωταγωνιστούν στη σειρά, οι οποίοι αντίθετα με τους ξένους συναδέλφους τους, δεν έχουν συχνά την ευκαιρία ή την παιδεία να ανταπεξέλθουν σε σκηνές καταδίωξης ή χορογραφήμενων σκηνών βίας. Στο ίδιο επίπεδο με μια χολιγουντιανή παραγωγή ας πούμε. Θα γίνει κι αυτό πιστεύω κάποια στιγμή, γιατί και το ταλέντο υπάρχει και η θέληση, ευελπιστώ πως πλέον υπάρχει και η τεχνογνωσία.

Στον αντίποδα του ψυχολογικού θρίλερ Σώσε Με, οι τρυφερές, χιουμοριστικές και συγκινητικές Σέρρες του Γιώργου Καπουτζίδη, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη, επιχειρούν – και κατά τη γνώμη μου το πετυχαίνουν – να μιλήσουν για τη διαφορετικότητα με τρόπο βιωματικό και βαθιά ανθρώπινο. Χωρίς παρωπίδες και αγιοποιήσεις  ένθεν και…ένθεν. Τι δεν διάβασα μέσα στα τόσα θετικά σχόλια; Πόση χολή και μίσος; Χωρίς καν να έχει δει κάποιος τη σειρά, διαβάζει την πλοκή και εξαπολύει μύδρους, εν μέσω διεκδικήσεων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας και κρίσιμων πολιτικών διαβουλεύσεων.

Δεν θέλω ειλικρινά να πιστέψω πως όσα τερατώδη γράφονται με τόση ευκολία στα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν τον καθρέφτη της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Βέβαια, η τρέχουσα επικαιρότητα και η ολοένα κλιμακούμενη βία στην καθημερινότητά μας, μάλλον αυτό καταδεικνύουν. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι η νέα αιματοβαμμένη αρένα και το πληκτρολόγια ο νέος αντίχειρας που ανεβοκατεβαίνει χαρίζοντας ή όχι τη ζωή στους…«μελλοθάνατους».

Οκ παιδιά, πάω πάσο, γιατί κι εγώ μέσα σε αυτά έχω “στριμώξει” τον εαυτό μου, τη δουλειά μου, τις προσωπικές μου στιγμές. Μόνο προσέξτε μην βρεθείτε αίφνης από τις κερκίδες στην πλατεία (είναι πολύ πιο εύκολο απ’ ότι νομίζετε), έχοντας στραμμένους πάνω σας τους προβολείς της δημοσιότητας, γιατί τότε όσο κι αν παρακαλέσετε για έλεος….μάχαιρα δώσατε μάχαιρα θα λάβετε.

Όσο για τις ελληνικές σειρές, αξίζουν σίγουρα το χρόνο μας. Οι Έλληνες δημιουργοί κόντρα σε πολλές αντιξοότητες συνεχίζουν να μας εκπλήσσουν ευχάριστα, προσπαθώντας να ανταγωνιστούν εταιρείες παραγωγής μεγαθήρια και συναδέλφους τους στο εξωτερικό που αμείβονται αδρά και έχουν από πίσω τους στρατιές ανθρώπων να φροντίζουν για τη σωστή προετοιμασία του εκάστοτε ρόλου τους. Να τα λέμε κι αυτά, πριν σηκώσουμε το δάχτυλο και όποιον πάρουν τα σόσιαλ….