Tου Χρήστου Σούτου
Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου ανέδειξαν πολλά ζητήματα προς συζήτηση για την επόμενη μέρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα.
Το πρώτο, η τεράστια σε έκταση νίκη του κυβερνώντος κόμματος μετά από μία τετραετία που αντί να του δημιουργήσει φθορά, το εδραίωσε στην εξουσία. Το δεύτερο, ο καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που φαίνεται να πληρώνει την αδυναμία ουσιαστικής μετάβασής του, από ένα κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εξουσίας. Το τρίτο, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ που αντιμετωπίστηκε από τα στελέχη του ως σημάδι επιστροφής, αλλά η αλήθεια είναι ότι απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί έτσι. Το τέταρτο, η άνοδος του ΚΚΕ, που σταθερό στις θέσεις του και τις “σκουριασμένες” ιδέες του παλεύει κόντρα σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο καπιταλιστικό “τέρας”.
Κάπου εδώ τελειώνει η πολιτική λογική. Ό,τι έγινε από εκεί και πέρα για να προκύψει η σύνθεση της νέας Βουλής σηκώνει μεγάλη συζήτηση κι ακόμα περισσότερο προβληματισμό. Για πρώτη φορά στα χρονικά τρία κόμματα τα οποία κινούνται ιδεολογικά στις παρυφές ή στην καρδιά της ακροδεξιάς, βρίσκονται στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η είσοδος των Σπαρτιατών, κυρίως, αλλά και της Νίκης βάζει τέλος στη θεωρία των “παραπλανημέων ψηφοφόρων” που δεν γνώριζαν τι στηρίζουν, όταν ψήφιζαν Χρυσή Αυγή, που έλεγαν ότι “εγώ δεν είμαι φασίστας και ναζιστής, αλλά…..”.
Όχι κύριοι, εσείς που τώρα ψηφίσατε το κόμμα που ο υπόδικος Ηλίας Κασιδιάρης στηρίζει, που στα γραφεία κορυφαίων στελεχών του υπάρχουν μανιφέστα του ναζισμού και του φασισμού είστε φασίστες και ναζιστές και δεν έχετε πλέον καμία δικαιολογία και άλλοθι. Σε μία κοινωνία χωρίς παιδεία, χωρίς ιστορική μνήμη, χωρίς όραμα, βρίσκεται πάντα ένα “αυγό του φιδιού” για να θυμίζει , γιατί η δημοκρατία επιβάλλεται να είναι αμείλικτη με τους εχθρούς της και να τους “εξοντώνει” πολιτικά και ηθικά προβάλλοντας τις αξίες και τα ιδανικά της.
Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα του 2023 νοσεί βαριά και δεν δείχνει ικανό να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που γέννησαν οι προηγούμενες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. Το βασικότερο του πρόβλημα παραμένει η κάθαρση. Για να είμαστε ακριβείς η παντελής έλλειψη διάθεσής για κάθαρση. Με εξαίρεση το ΚΚΕ, σε όλα τα άλλα κόμματα υπάρχουν στελέχη που αποτελούν το πρόβλημα και την πρόταση λύσης μαζί. Πρακτικά δηλαδή, αυτός που μου παίρνει το σπίτι, που μου κόβει τη σύνταξη, που μου στερεί την αξιοπρέπεια στην περίθαλψη και στην υγεία, που διώχνει τη νεολαία στο εξωτερικό, που απαγορεύει στα νέα ζευγάρια να κάνουν παιδιά, είναι αυτός που μου δείχνει με το δάχτυλο ποια λύση πρέπει να ακολουθήσω για να σωθώ από την πολιτική του.
Μετά απ’ όλα αυτά περιμένατε να μην γεννηθεί το επόμενο “αυγό της έχιδνας”; Μετά απ’ όλα αυτά περιμένατε να μην μπουν στη Βουλή οι αλοιφές και οι επιστολές του Ιησού; Μετά απ’ όλα αυτά περιμένατε να μην μπουν στη Βουλή οι επικλήσεις για πολιτικά θαύματα με προσευχές; Μετά απ’ όλα αυτά περιμένατε να μην μπει η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή ως άλλη Σάντρα Μπούλοκ στο έργο “Δύο εβδομάδες προθεσμία”, όταν διαμαρτυρόταν μπροστά στον εκσκαφέα;
Καλώς ήρθατε στο νέο reality Vouli Brother!
