Ο Γιώργος Κογκαλίδης στέκεται στο πως η «πελατειακή» σχέση ανάμεσα σε μία ομάδα και τους φίλους της μπορεί να γίνει πραγματικός «δεσμός» και πως μία Ανώνυμη Εταιρία έχει τη δυνατότητα να γίνει πραγματικό κομμάτι της κοινωνίας.
Κάποιοι λένε -με προφανή δόση υπερβολής– ότι κόμμα και σύζυγο αλλάζεις, ομάδα όχι. Θέλουν με αυτόν τον τρόπο να αναδείξουν τη σχέση… ζωής, που υπάρχει με το σωματείο, το οποίο επιλέξαμε. Αλήθεια, ακόμα κι αν είναι σχέση ζωής, είναι αμφίδρομη;
Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει αυτός ο άρρηκτος δεσμός να… ξοδεύεται μόνο μια – δύο μέρες την εβδομάδα, για περιορισμένο χρονικό διάστημα, ήτοι όσο διαρκούν οι αγωνιστικές εκδηλώσεις του εκάστοτε σωματείου; Γιατί, αλήθεια, η τόσο στενή επαφή να περιορίζεται μόνο στην εξέδρα, ή (για τους απολύτως φανατικούς) και σε κάποιες προπονήσεις;
Αν μιλάμε για το ποδόσφαιρο, γιατί το μόνο πράσινο που θα μας «δένει» με την αγαπημένη μας ομάδα να είναι το γρασίδι; Κι εδώ έρχομαι και λέω πως κάθε φίλαθλος, οπαδός, πιστός, ή ό,τι άλλο θέλετε (προδήλως ισχύει και για τις γυναίκες, για οικονομία χώρου και να μην σας τρελάνω με τα «ος/η»), έχει παραπάνω από έναν τρόπους να δείξει την πίστη και την αφοσίωση στην ομάδα. Το σωματείο;
Η αρχή και το τέλος είναι το γήπεδο, όμως θα ήθελα τις ΠΑΕ, ΚΑΕ, τα ερασιτεχνικά σωματεία, να γίνονται κομμάτι της καθημερινότητας. Δεν είναι μόνο η φανέλα, που σε άλλες ανεπτυγμένες χώρες, θα μπορούσε να φορέσει κάποιος και να κυκλοφορήσει στον δρόμο, δεν είναι τα γκολ, ή τα καλάθια, οι νίκες, οι φωτογραφίες με τους αθλητές και τους προπονητές, η αδρεναλίνη των αγώνων.
Μπείτε στον κόπο μας
Πόσο δύσκολο είναι για τις ομάδες, με τόσους πιστούς οπαδούς, να οργανώσουν αναδάσωση σε καμένες εκτάσεις; Είναι μια πράξη, που δένει ακόμα περισσότερο τον κόσμο με την ομάδα, που έχει απτό αποτέλεσμα, που δείχνει ότι δεν είναι «πελατειακή» η σχέση, αλλά «δεσμός», που εντάσσει το σωματείο (Ανώνυμη Εταιρία, επί της ουσίας) στον κοινωνικό ιστό.
Φανταστείτε την εικόνα με παίκτες του αγαπημένου σας σωματείου, φιλάθλους με τα παιδιά και τις οικογένειές τους, να κάνουν αναδάσωση. Πόσο δυνατά θα έπαιζε το θέμα στα media (για τα social δεν το συζητάω καν, θα γέμιζε η οθόνη μας), πόσο μεγάλη αξία, από μια μικρή πράξη, θα έπαιρνε το σωματείο.
Βεβαίως, σε αυτή την άγονη (από φαιά ουσία των κατοίκων) πλευρά του πλανήτη, είμαστε ικανοί οι μεν να φύτευαν πράσινο, οι άλλοι δένδρα με κόκκινα λουλούδια, με κίτρινα, μαύρα (υπάρχουν;) και πάει λέγοντας. Αλλά ας μην χαλαστούμε.
Το σωματείο οφείλει να αλλάξει την προσέγγισή του και να γίνει κομμάτι της κοινωνίας. Διαφορετικά θα μνημονεύεται για τις νίκες και τις ήττες, θα είναι έρμαιο του αποτελέσματος, αλλά και της όποιας βίαιης κι αντικοινωνικής συμπεριφοράς των οπαδών. Αλήθεια, υπάρχει πρωτοετής της σχολής μάρκετινγκ, που θα συμφωνούσε με αυτό; Θαρρώ πως όχι.
Με τις φωτιές που κατασπαράζουν ό,τι πράσινο έχει απομείνει στη χώρα, τέτοια δράση κι ενδεχομένως άλλες πολλές, που δεν είναι δική μου αρμοδιότητα να βρω, θα είχαν μόνο οφέλη για την ομάδα.
Αντί επιλόγου: Γνωρίζω ότι οι πρόεδροι των μεγάλων ΚΑΕ έχουν κατά καιρούς προσφέρει χρήματα, έχουν χτίσει σχολεία, σε περιοχές που χτυπήθηκαν από φαινόμενα της φύσης (σεισμούς, κτλ.). Εδώ, όμως, μιλάμε για συνέργεια, για δράση από κοινού, για «δέσιμο». Δεν είναι ζήτημα ποιος θα αγοράσει τα δενδρύλλια (είναι κι αυτό), αλλά να τα φυτέψουμε παρέα, να νιώσουμε τη συντροφικότητα που απορρέει από την ομαδικότητα.
