Ο Αποστόλης Λάμπος γράφει για τους Έλληνες φιλάθλους που αγαπούν παθολογικά τη νίκη της ομάδας τους και όχι την ίδια την ομάδα τους, ζήτημα που κορυφώνεται όταν μιλάμε για την εθνική Ελλάδος – (Συγνώμη, αλλά δεν θα ήθελα να αναφερθώ στο «κορυφαίο» ντέρμπι του ελληνικού ποδοσφαίρου)

Είναι γεγονός ότι σαν λαός είμαστε ένθερμος, ότι είμαστε εγωιστές και νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα σε όλους τους τομείς ακόμα και σε αυτούς με τους οποίους δεν καταπιανόμαστε επί της ουσίας. Σε ότι έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, όσοι ασχολούμαστε, είμαστε καλύτεροι από αυτούς που παίζουν, φυσικά έχουμε γνώσεις προπονητικής και διαιτησίας, αισίως και ιατρικής, γνωρίζουμε τα οικονομικά της ομάδας μας και ποτέ μα ποτέ δεν αναγνωρίζουμε τις υποχρεώσεις μας ως φίλαθλοι.

Όλα αυτά πολλαπλασιάστε επί δέκα και έχετε μπροστά σας έναν «φίλαθλο» της εθνικής Ελλάδος. Τουλάχιστον εκεί ακόμα δεν πετάμε κροτίδες και ό,τι άλλο έχουμε στα χέρια μας. Η «γαλανόλευκη» είναι η ομάδα για την οποία μπορούμε να βγούμε στους δρόμους και να πανηγυρίσουμε μέχρι το πρωί όταν κάνει επιτυχία και είναι ακριβώς η ίδια ομάδα την οποία μπορούμε να «κράξουμε» μέχρις εσχάτων γιατί απλά μπορούμε.

Υποτιμητικοί χαρακτηρισμοί, εμετικά σχόλια από το πληκτρολόγιο, ακόμα και λεκτικές επιθέσεις σε παίκτες επειδή απλά έχασαν έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Φυσικά το άχτι μας δεν θα το βγάλουμε ποτέ στην Ποδοσφαιρική Ανώνυμη Εταιρία την οποία υποστηρίζουμε. Αλλά στην εθνική θα βγάλουμε τα απωθημένα μας.

Πραγματικά το έχουμε πάρει τελείως λάθος το πράγμα. Η εθνική ομάδα έπρεπε να είναι για όλους μας η ομάδα την οποία θα αγαπάμε άνευ όρων. Για την οποία θα γεμίζουμε το γήπεδο σε κάθε αγώνα, ακόμα και όταν δεν πηγαίνει καλά. Η ομάδα που στις χαρές θα την απογειώνουμε και στις λύπες θα τη στηρίζουμε. Εμείς τα κάνουμε όλα ανάποδα. Την βλέπουμε σαν «σάκο του μποξ», σαν οργανισμό για να βγάλουμε τα απωθημένα μας. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ μέσα μας γιατί; Μα γιατί είναι πανεύκολο, ανέξοδο και χωρίς καμία επίπτωση. Το Σαββατοκύριακο πάντα θα παίζει η ομάδα μας.

Φυσικά δεν λέω να μην κρίνουμε την απόδοση της ομάδας. Απλά εδώ δεν κρίνουμε. Εδώ αφορίζουμε. Στέλνουμε κατάρες. Λοιδορούμε. Αυτό δεν αξίζει σε κανέναν. Οτιδήποτε κι αν κάνει στη ζωή του. Όσα λάθη κι αν κάνει. Όσες φορές κι αν χάσει από τα Νησιά Φερόες. Κανείς στον αθλητισμό δεν υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία και τη νίκη.

Μήπως να το ξανασκεφτούμε το ζήτημα. Και το λέω αυτό ορμώμενος από πολλές εμπειρίες σε γήπεδα στο εξωτερικό. Απέναντι σε χώρες που δεν διεκδικούσαν τίποτα στον όμιλο. Που είχαν ήδη αποκλειστεί. Κι όμως το γήπεδο ήταν γεμάτο, ο κόσμος ενωμένος τραγούδαγε τον εθνικό ύμνο στην αρχή και στο τέλος χειροκροτούσε την ομάδα του ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Και αναφέρω τις εξής χώρες στις οποίες βρέθηκα και το έζησαν αυτό: Βόρειος Ιρλανδία, Ιρλανδία, Φινλανδία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Βοσνία, Ισραήλ, Λετονία, Γεωργία και πολλές ακόμα που βλέπουν το ποδόσφαιρο και την εθνική τους ομάδα ως διασκέδαση και όχι ως απωθημένο.

Μήπως λοιπόν με όσα (ξανα)ζούμε τις τελευταίες μέρες στο ελληνικό ποδόσφαιρο να στραφούμε με λίγο περισσότερη αγάπη προς την εθνική μας ομάδα; Λέω εγώ τώρα.