Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για τα πέντε παιδιά που μήνυσαν 32 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, θέλοντας έτσι να προστατεύσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα από την κλιματική καταστροφή
Τα ονόματα «Καταρίνα, Μαρτίμ, Κλαούντια, Σοφία και Αντρέ», όπως και τα πρόσωπα στη φωτογραφία που δημοσιεύσαμε, ίσως να μην σας λένε κάτι. Κι όμως, είναι πέντε παιδιά -πολίτες τού κόσμου-, που δεν θέλησαν να αποδεχθούν τη μοίρα τους και να συζητούν για την κλιματική αλλαγή, ως ένα… καιρικό φαινόμενο.
Αυτά τα παιδιά, τα οποία ενδεχομένως είναι παιδιά τής διπλανής πόρτας, έκαναν κάτι που στον καθένα μας μοιάζει αδιανόητο: Μήνυσαν 32 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, θέλοντας έτσι να προστατεύσουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα από την κλιματική καταστροφή (κι όχι αλλαγή). Αυτά τα παιδιά δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα, γιατί απλά αποφάσισαν να κάνουν κάτι μεγαλύτερο από το μπόι τους.
Πολλοί από εσάς που διαβάζετε το κείμενο ήδη μπορεί να είπατε «… και τι θα πετύχουν; Χαμένος κόπος. Άσε που θα στιγματιστούν». Να το αναστρέψω; Περιμένετε να σωθεί ο πλανήτης, επειδή πίνετε τον καφέ σας με χάρτινο καλαμάκι, το οποίο μέχρι να τον πιείτε έχει γίνει λιώμα κι έχει αλλοιώσει τη γεύση, καταστρέφοντας την απόλαυσή σας. Την ώρα που εσείς… την παλεύετε με τα χάρτινα καλαμάκια, οι βιομηχανίες, οι ίδιες οι κυβερνήσεις, μολύνουν τον πλανήτη.
Ο… παλιός καλός Νιόνιος, πριν το… κούρεμα, είχε χαράξει τη ζωή μας (κι εμείς χαράζαμε θρανία, παγκάκια κι ό,τι άλλο), γράφοντας «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία». Τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι εκτός από τη ζωή αλλάζει και το κλίμα. Κι αυτό δεν θα αλλάξει, θα καταστρέψει τη ζωή μας.
Η καταγραφή λέει ότι ζήσαμε τον πιο ζεστό Νοέμβρη τής ιστορίας. Το λένε στις ειδήσεις. Κι όπως έγραφαν κι οι Magic De Spell «στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως». Αυτά τα πιτσιρίκια, λοιπόν, αποφάσισαν από το να τα βλέπουν, να τα διαβάζουν, να τα ακούν, να αντιδράσουν. Να κάνουν κάτι. Να αντιδράσουν, όχι αποδεχόμενοι το… χάρτινο καλαμάκι, αλλά χτυπώντας στην καρδιά τού προβλήματος, προσπαθώντας να αφυπνίσουν όλους εμάς, που κοιμόμαστε όρθιοι.
Δεν λέω όχι στο να γίνουμε η επανάσταση που θέλουμε. ΝΑΙ, καθένας από εμάς μπορεί να αλλάξει έστω μία συνήθειά του (ας διαλέξει καθένας όποια θέλει), προκειμένου να μειώσει το ατομικό του αποτύπωμα στην καταστροφή τού κλίματος και του πλανήτη. Δεν είναι κακό, όχι τόσο ως προς το αποτέλεσμα, αλλά ως προς την ευαισθητοποίηση. Είναι κάτι, αλλά αν θέλουμε να δούμε το πρόβλημα κατάματα, πρέπει να πάρουμε πιο δύσκολες αποφάσεις.
Να πιέσουμε τις κυβερνήσεις να πάρουν μέτρα, απέναντι σε μεγάλες εταιρίες, που συνειδητά -στον βωμό του κέρδους- καταστρέφουν τον πλανήτη. Από αυτές που διαλύουν τον φυσικό πνεύμονα της γης, τον Αμαζόνιο, μέχρι εκείνες που μειώνουν τα μέτρα, για να αυξήσουν τα έσοδα. Απέναντι σε αυτούς πρέπει να σταθούμε, για να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο για όλους μας.
Μην ξεχνάτε: Αυτόν τον πλανήτη τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας…
