Ο Γιώργος Κογκαλίδης γράφει για το νέο… πολιτικό φρούτο, τον Στέφανο Κασσελάκη και τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ

Όποιος θεωρεί εαυτόν «πολιτικό ον», δηλαδή ασχολείται με την πολιτική, έχει πολιτική άποψη και σκέψη, και μπήκε στον κόπο να παρακολουθήσει έστω κι αποσπασματικά τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει σ’ ένα συμπέρασμα: Αυτό το μόρφωμα δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Αριστερά.

Όχι τόσο γιατί αποχώρησαν οι «Ομπρελίστας», όχι τόσο γιατί έγινε αρχηγικό κόμμα, όχι τόσο γιατί εδώ και καιρό προσπαθεί να μεταλλαχθεί σε κάτι, που πολιτικά είναι απροσδιόριστο. Κινείται με οπορτουνιστική λογική, ψαρεύει σε θολά νερά, επιχειρεί να καλύψει έναν κεντροαριστερό χώρο (θα μιλήσουμε γι’ αυτό), που δεν υπάρχει. Αυτά μπορεί κανείς να τα… προσπεράσει.

Αυτό που δεν ξεπερνιέται είναι η απολιτίκ εμφάνιση του νέου -κατά δήλωσή του- αριστερού ηγέτη, του Στέφανου Κασσελάκη. Δεν ορκίζομαι ότι ο άνθρωπος δήλωσε «αριστερός» και θα ήμουν ο τελευταίος, που θα ζητούσα «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», αλλά -διάολε- ηγείται ενός χώρου, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός.

Εκφράσεις του τύπου «ψηφοφόροι ούφο», «θέλω λύσεις τώρα», «το αριστερόμετρο του 3%», τσιτάτα, κοφτές κενού περιεχομένου πολιτικές εκφράσεις, τοποθετήσεις στα όρια της υστερίας, μικρόφωνα που δεινοπαθούν και «μπουκώνουν» από τις κραυγές του. Σας θυμίζει αυτή η εικόνα αριστερό πολιτικό, πόσο μάλλον ηγέτη;

Τοποθετήσεις του τύπου «εγώ είμαι 35 κι έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου», «είστε η 5η φάλαγγα της ΝΔ», σταυρωμένα χέρια (είναι κι η στάση τού κόμματος) στις αποδοκιμασίες κι αφ’ υψηλού παρατήρηση του ακροατηρίου, δεν συνάδουν με τη θέση, που κατέχει. Βεβαίως, ο τελευταίος που φταίει γι’ αυτό είναι ο Κασσελάκης.

Ένας άνθρωπος, που δεν έχει καταγράψει χιλιόμετρα στους δρόμους τής Αριστεράς, με χαμόγελο διαφήμισης, αλλά μοναδική σύνδεση με τον χώρο «φτιαγμένα» προεκλογικά βίντεο στη Μακρόνησο (ντροπή), ανέβηκε με το ασανσέρ στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό ευθύνονται όλοι, εκτός από τον Κασσελάκη και κυρίως οι αριστεροί «σύντροφοι», οι οποίοι στον βωμό της παραμονής τους στην ηγετική βαθμίδα, πούλησαν την πολιτική ψυχή τους στον διάολο, καταστρατηγώντας αρχές κι αξίες.

Η Αριστερά έχει μακρά παράδοση το λέω -εκ βιωματικής εμπειρίας- σκληρών εσωκομματικών τριβών, συντροφικών μαχαιρωμάτων, εμφυλίων. Αρκεί κανείς να σκεφτεί πώς θα ήταν σήμερα το ΚΚΕ, που καθημερινά κερδίζει την εκτίμηση περισσότερων ψηφοφόρων κι επιβεβαιώνει τη θέση του στον ηγετικό ρόλο στον χώρο, αν ο Δραγασάκης είχε κερδίσει στην ψηφοφορία την Αλέκα Παπαρήγα. Ανατριχίλα…

Δεν μ’ ενοχλεί ο Κασσελάκης, καθώς είναι στο όριο του καλτ πολιτικού. Με πολιτικούς όρους, ο Βασίλης Λεβέντης δεν έχει να ζηλέψει κάτι από τον νέο πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Με ενοχλεί ότι σοβαροί άνθρωποι, γυναίκες κι άντρες με ιστορία στον χώρο, με αγώνες, με διώξεις, με προσβλητικές σε βάρος τους συμπεριφορές (λόγω του ότι υπηρετούσαν αρχές, ιδέες κι αξίες), σύρονται πίσω από τον νέο πρόεδρο, προκειμένου να μην βγουν από το μαντρί κι απειληθούν από τον λύκο. Οι ίδιοι, κινούμενοι φοβικά, έβαλαν τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Μπορεί με ηγέτη τον Κασσελάκη, ο ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει… κόμμα εξουσίας. Αριστερό κόμμα δεν μπορεί να δηλώνει. Γιατί στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, αλλά η Αριστερά είναι άλλο έργο. Κουβαλά αγώνες, αίμα, κακουχίες. Μέσα από τους χιλιάδες νεκρούς, κατέκτησε το… ηθικό πλεονέκτημα να μην άγεται και φέρεται από τις διαθέσεις του εκάστοτε πεφωτισμένου ουρανοκατέβατου «ηγέτη». Αυτό το πλεονέκτημα το απωλέσατε σύντροφοι, όσοι παραμένετε βουβοί και φοβισμένοι.