Ο Σωτήρης Γεωργίου μας μεταφέρει τους προβληματισμούς μιας «παλιάς καραβάνας» της αθηναϊκής νύχτας, σχετικά με το χθες και το σήμερα της διασκέδασης

Σαββατοκύριακο λοιπόν και προβληματισμός! Γιατί θα πει κανείς; Προβληματισμός για εμάς τους παλιούς. Τις παλιές καραβάνες της νύχτας. Που πλέον δεν περνάμε σχεδόν πουθενά καλά! Καθώς πριν καμιά 30αριά χρόνια, άντε 20, ζούσαμε τις ωραίες εποχές,τα χρόνια τα ωραία, χρόνια πιο ανέμελα, πιο αγνά. Μια Ελλάδα που έμπαινε σε ακμή, λεφτά όχι δεν υπήρχαν πολλά όπως σου λένε κάποιοι για το τότε σήμερα, αλλά υπήρχε ένας κόσμος απελευθερωμένος αλλά σε καμία περίπτωση ξεδιάντροπα όπως σήμερα.

Δούλευες όλη την εβδομάδα περιμένοντας με χαρά να έρθει το ΠΣΚ! Να ζήσεις, να φλερτάρεις, να ερωτευθείς, να ταξιδέψεις, να γεμίσεις την ψυχή σου , να αποκτήσεις εμπειρίες. Αλλά με την καλή την έννοια.όχι του σήμερα. Και φτάνεις στο σήμερα που βιώσαμε και την κλεισούρα με την πανδημία αλλά και τώρα που άνοιξαν τα πάντα,πάλι οι παλιοί έχουν ένα συναίσθημα νοσταλγίας και δεν τους αρέσει πια το βραδινό έξω! Καθώς όποιος είχε ζήσει την μαγική 20ετία της Ελλάδας στην νύχτα όπως λέμε, δεν έχει και πολύ όρεξη να βγει σήμερα.

Η Ελλάδα από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι τα μέσα και προς το τέλος αυτής του ’00, αναδείχθηκε σε Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα της διασκέδασης. Μέχρι και ο Tiesto είχε έρθει να παίξει κάποια βράδια, στο περίφημο Venue της Βάρκιζας του Τσίλι! Πραγματικά όποιος έζησε εκείνες τις εποχές, εκείνα τα βράδια τα ατελείωτα, έχει τουλάχιστον αναμνήσεις να θυμάται…. Να διηγείται, έζησε στο έπακρον, αισθάνεται πλήρης στον τομέα αυτό. Και μην ακούσω το κάθε εποχή έχει τα δικά της. Ναι,αλήθεια είναι. Αλλά όχι ότι δεν γίνεται και σύγκριση! Ήμαρτον!

Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς….Το Σάββατο το βράδυ ήταν τότε μια ιεροτελεστία για όσους θυμούνται. Από που θα ξεκινήσεις για καφέ, που θα πας για φαγητό, για το πρώτο ποτό, για το κλαμπ, για το άφτερ, για το πρωινό σου… βραδινό φαγητό μετά τα ποτά στις 8-9 το πρωί! Τι να πρωτοθυμηθώ. Εποχές του ’90 όταν στην Φωκίωνος Νέγρη τα εκεί καφέ μάζευαν τα πιο ωραία απλά κορίτσια της πόλης και έσκαγε όλος ο καλός κόσμος της Αθήνας για τις γνωριμίες;  Ή στην Γλυφάδα στις εποχές Egomio και RIch που έπρεπε να έχεις κλείσει τραπέζι μέρες πριν και ήταν σαν να είσαι σε πασαρέλα στο Μιλάνο;

Το να ήσουν τότε μετρ ή πορτιέρης στην νύχτα ήταν σαν να έχεις τα κλειδιά της πόλης. Πάνω από πολιτικό,πάνω από όλους.  Ο θρυλικός Παντελής των Mercedes, Amfiteatro ήταν πιο περιζήτητος από τον εκάστοτε πρωθυπουργό! Μαζί του και ο Θοδωρής ο Καραγκούνης και πιο μετά ο επίσης αδελφός Αντώνης Κορωναίος αλλά και όλα τα άλλα παιδιά… Το να είχες τραπέζι στα πρωτοκλασάτα μαγαζιά, ήταν σαν να είσαι υπουργός και ήταν βέβαιο ότι θα είχες να κάνεις casting ποιες συνοδούς θα πρωτοέχεις… Κοινώς έβρισκες ουσιαστικά κοπέλα με το που είχες τραπέζι! Και όχι με της σημερινής εποχής την λογική που τα κορίτσια σε ανάλογες περιπτώσεις συνήθως κινδυνεύουν. Τότε ο καλός κόσμος σε συντριπτική πλειοψηφία ήταν

cool,σοβαρός,από καλές οικογένειες και όχι από την παρανομία που βλέπεις σήμερα πολλούς ψευτοχλιδάτους!

Θρυλικά βράδια…Δεκαετία ’90 τι να πρωτοθυμηθώ. Και όλες τις εποχές. Χειμώνα το υπόγειο της Πανεπιστημίου με το θρυλικό Wild Rose…. Aκόμα και αθλητές θυμάμαι με έπαιρναν τηλέφωνο για να τους βάλω μέσα γιατί η πόρτα ήταν θρυλική! Τα πρώτα λέιζερ και το Exterminate των Snap ο ύμνος… Τα μοντέλα από τα λίγα τότε πρακτορεία ξένων μοντέλων, του Ace ,του Agence και του Prestige ήταν μόνιμοι θαμώνες… Ο ωραιότερος κόσμος της Αθήνας και μετά καπάκι πιο άφτερ στο διπλανό Kalua της Αμερικής….Buzios με πιο Ελληνικά αλλά και ξένα στις στήλες Ολυμπίου Διός στην Μακρυγιάννη και απ’ έξω 500 άτομα κάθε βράδυ Παρασκευής και Σαββάτου και άλλα 2000 (!) στην “Νεράιδα ” στην καλοκαιρινή του βερσιόν! Με τον αδελφό Μάκη τον Θεοδοσόπουλο να δεσπόζει! Και με το μυστικό πορτάκι να σε μεταφέρει μετά τους Snap και τον Μητροπάνο (“σ αναζητώ στην Σαλονίκη” και “που είναι τα χρόνια” του Νταλάρα!) στο Σόδομα και Γόμορα του Μάριου Παπαδάτου στον μικρότερο χώρο δίπλα για άφτερ Ελληνικό λάιβ ακόμα και με Ρόκκο με “σμαράγδια και ρουμπίνια” τότε στα χάι του!

Φυσικά τότε αρχές δεκαετίας του ’90 Mercedes στην παραλιακή στα “Αστέρια” . Τι να θυμηθώ εκεί; Την Κλόντια Σίφερ που ήρθε μετά την επίδειξη μόδας του Κωστέτσου στο κλειστό της Γλυφάδας και έγινε το έλα να δεις και μετά έσκασαν μύτη και οι Guns N’ Roses από την συναυλία στο ΟΑΚΑ; Και αμέσως μετά τα χρυσά χρόνια με το καλύτερο μαγαζί όλων των εποχών σε ντιζάιν και κόσμο, το Amfiteatro του Τσίλη πάντα;

Πιο μετά ήρθαν τα Venue με αυτό της Βάρκιζας από τα καλύτερα κλαμπ όλων των εποχών επίσης και ενδιάμεσα το KingSize στην εποχή του Privilege πάντα από τον Βασίλη. Αρκεί να πω ότι στο Privilege που ήταν και στο γνωστό Ακρωτήρι του Αγίου Κοσμά και μετά κάτω στην στροφή επί της παραλιακής, είχε 5000(!)κόσμο τις Τρίτες και στο εστιατόριά του δεν γινόταν να είσαι επιχειρηματίας και να μην έχεις τραπέζι ! Τρομερές εποχές απλά…Και φυσικά πολλά ακόμα μαγαζιά που θα αδικήσω αλλά αναφέρομαι πιο πολύ στα από αρχές 90′ και μετά και τα πιο γνωστά.

Εποχές που κυριαρχούσε το κλάμπινγκ περισσότερο. Τα μπουζούκια τότε βασικά ήταν για πιο μεγάλες ηλικίες και τα άφτερ μπουζούκια όπως λέγαμε για όλους αλλά και για κομμάτι της νεολαίας που την μια μέρα θα χτυπιόταν στο Plus Soda μέσα στην… ομίχλη και την χάουζ και την άλλη θα ανέβαινε πάνω στα τραπέζια του Romeo το καλοκαίρι και του La Notte στην Κηφισιάς δίπλα στον ΑΝΤ-1 με τον Γιάννη Μωράκη να ξεκινά από εκεί την θητεία του και σήμερα να έχει τα μισά μαγαζιά της Αθήνας(!) και τον Γιατρουδάκη να τραγουδά άσματα που σημάδεψαν γενιές ολόκληρες όπως “το ένα τ άλογο” και “φέρτε μου να πιώ νερό να ξεδιψάσω”! Εκεί που τα λουλούδια έφευγαν με τα κασόνια και όχι με τα πανέρια! Βέβαια τότε άρχιζε και η εποχή του μπουζουκιού με την νέα τάξη όπως λέμε.. Αρχές του ’90 πρωτοεμφανίστηκε στην Αθήνα και στις “Χάντρες” στο Θησείο ο Αντώνης Ρέμος σαν τρίτο όνομα (με το “Κέρμα”!) πίσω από Λάμπη Λιβιεράτο,Τριαντάφυλλο(!)  και νέα τότε στον χώρο και την Νατάσα Θεοδωρίδου! Σταδιακά τα μπουζούκια τράβηξαν κόσμο και νεοποιήθηκαν να το πω έτσι….Και έτσι σταδιακά ήρθαν και οι θρυλικές Κυριακές του Ρέμου τέλη της δεκαετίας πια στον “Διογένη” στην Συγγρού που τραγουδούσε χαλαρά 4 ωρούλες μέχρι τις 6 το πρωί και βάλε!

Ηταν οι εποχές που είχαν έρθει στην Αθήνα οι καλύτεροι Dj. Αν υπήρχαν σόσιαλ μίντια τότε κανείς δεν θα τολμούσε να ποστάριζε σήμερα. Θα ντρεπόταν! Αλλά από την άλλη δεν θα ένιωθε πραγματικά και τίποτα όλος αυτός ο τυχερός κόσμος….Καθώς βλέπω την σημερινή διασκέδαση με ένα κινητό στο χέρι και απορώ γιατί βγαίνουν . Κανένα φλερτ, δεν απολαμβάνεις την μουσική, την στιγμή, το feeling. Πραγματικά πολλές φορές όποιος έζησε τότε λέει ένα βράδυ μου ,πέντε χρόνια διασκέδαση του σήμερα….. Και όταν ρωτάς τους τοτε πορτιέρηδες πόσοι από τους …χλιδάτους του σήμερα θα έμπαιναν,σου λένε το πολύ 100 από όλη την Αθήνα του τώρα! Τότε δεν είχε σημασία να έχεις λεφτά,αλλά να είσαι χαρούμενος,ευγενής,καλοντυμένος (και αυτό δεν μεταφράζεται σε ακριβά ρούχα). Κανείς από τους σημερινούς νέους τους μαυροφορεμένους δεν θα έμπαινε τότε. Απλά!

Τι άλλο να θυμηθώ; Αρχές του 2000 γίνεται από το Μαξ και τον Χόρτη τo Galea στον όροφο απέναντι από το Egomio και το Rich και μετά από λίγα χρόνια κάνει το μπαμ στον θρυλικό “Ειρηνικό” των Κουτρουλιάδων όταν το 2004 εκεί γιορτάζει και η Dream Team το χρυσό των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Είναι μια χρυσή πενταετία με το μαγαζί να έχει από την Τρίτη 5000(!)κόσμο και την ουρά να φτάνει τα 50μ! Είναι η εποχή που έρχεται και το RnB στην Ελλάδα με τον GIft και τον φίλο μου τον Μιχάλη τον Καλφαγιάννη να μαζεύουν καλοκαίρια Τρίτες στην Βούλα στο Galea 5000 κόσμο και 1000 απέξω!

Μην ξεχάσουμε τις σούπερ Κυριακές απόγευμα από τις αρχές ’90 ,από τις 7-8 στο Mercedes της Γλυφάδας ή στο Κεφαλάρι ; Με τον καλύτερο κόσμο επίσης, Ελληνική μουσική, έβγαινες απόγευμα και στις 02.00 ήσουν όσο πιο χορτάτος γίνεται στο κρεβάτι σου για να ξεκουραστείς και να ξεκινήσει η εβδομάδα σου με το σχεδιασμό και τα όνειρα για το επόμενο ΠΣΚ! Και κάτι ακόμα που με ρωτούν πολλοί. Είναι άλλο θέμα συζήτησης και ανάλυσης γιατί χάθηκε αυτή η νύχτα. Μην ξεχνάτε όμως ότι τότε για να ακούσεις ειδικά χάουζ μουσική τα καλά κομμάτια, έπρεπε να πας στα μαγαζιά. Δεν τα άκουγες στα ραδιόφωνα, δεν τα έβρισκες στο ίντερνετ που ήταν στα σπάργανα. Επίσης πολλοί λένε για τις παράνομες ουσίες και τα σχετικά τότε. Αν κανείς νομίζει ότι είναι καλύτερα τώρα πλανάται οικτρά. Τότε έβρισκε όποιος ψαχνόταν, τώρα σε ψάχνουν κιόλας και στα κυριλάτα μάλιστα μέρη και είναι πιο επικίνδυνο.Πολύ πιο επικίνδυνα,οπότε ας αφήσουμε το παραμύθι!

Τέλος κεφάλαιο γυναίκες. Τότε υπήρχαν λιγότερες ωραίες γυναίκες-αν και αυτό είναι πάντα και υποκειμενικό -σαν σύνολο, αλλά πολύ πιο ωραίες από τις αντίστοιχες ωραιότερες της σημερινής εποχής. Καθώς ήταν φυσικές,πιο απλές,πιο cool,πιο προσβάσιμες. Και το φλερτ ήταν πιο αγνό ,πιο όμορφο,πιο πραγματικό.  Καμία σχέση με σήμερα. Και δεν ήταν μόνο ποιός είσαι και αν έχεις λεφτά. Καθώς και αυτά να ήσουν αν δεν διασκέδαζες όμορφα ,λίγες ελπίδες είχες! Σήμερα έχουμε περισσότερες ωραίες γυναίκες καθώς όλοι οι νέοι και νέες σήμερα σαν σύνολο που έχουν μια ομορφιά αντικειμενική,προσέχουν πολύ το σώμα τους και επενδύουν στην εικόνα τους.  Αλλά  σήμερα πολλοί νέοι και ειδικά οι νέες με πλαστικές επεμβάσεις και με στιλ του μην μου μιλάς που τότε δεν υπήρχε. Τότε όλοι ήταν μια παρέα, όλοι θα μίλαγαν με όλους. Ακόμα και οι ντίβες της εποχής ήταν πιο προσιτές από την πιο απλή σημερινή κοπέλα . Και όλοι μα όλοι ζούσαν την στιγμή. Ζούσαν για τα συναισθήματα.Όχι για το τσεκ ιν!