Σεπτέμβριος ο μήνας εκκίνησης της νέας σχολικής χρονιάς. Οι μαθητές αφήνουν πίσω τους την καλοκαιρινή ραστώνη και επιστρέφουν στα θρανία για να γίνουν ξανά…οι πιο σκληρά εργαζόμενοι! Γράφει ο Χρήστος Σούτος
Θυμάμαι τέτοιες μέρες πριν από κάποια χρόνια, πως άλλαζε η ψυχολογία. Η σταδιακή μείωση της ημέρας, αν και δεν είναι απόλυτα ορατή πριν φθάσουμε στις αρχές του Οκτωβρίου, έρχεται να προστεθεί στις υποχρεώσεις που ξεκινούν από τις αρχές Σεπτεμβρίου. Λες και η φύση εναρμονίζεται με το σχολικό καλεντάρι.
Ηλικία από ηλικία διαφέρει. Οι αγωνίες και οι στόχοι μπορεί να αλλάζουν, αλλά η διαδικασία παραμένει η ίδια. Οι μαθητές δουλεύουν σκληρά, φορτώνονται συνεχώς νέες υποχρεώσεις και “πρέπει” χάνοντας στιγμές και χαρές, που δύσκολα θα βρουν στο μέλλον.
Τα μικρά παιδιά χάνουν ώρες από το ανέμελο παιχνίδι τους, οι οποίες ενίοτε βαφτίζονται «δημιουργική απασχόληση» για να μάθουν παραδείγματος χάριν κι άλλες γλώσσες, λες και θα τους αναθέσουν τη διοίκηση των Ινδιών.
Τα πιο μεγάλα παιδιά, αυτά που βρίσκονται ή έχουν ήδη περάσει το κατώφλι της εφηβείας, αρχίζουν να τρέχουν σε ένα δρόμο στρωμένο με άγχος, δυσκολίες, προσδοκίες και όνειρα που δυστυχώς ορισμένες φορές δεν είναι ούτε καν δική τους επιλογή. Έναν δρόμο, που είναι μεν απαραίτητος για το μέλλον τους στη ζωή, αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνεται βραχνάς και μέσο δημιουργίας ενοχών έναντι των γονιών τους ή ακόμα και του ίδιου του εαυτού τους.
Δηλαδή, θα ρωτήσει κάποιος, τι λες; Να μη διαβάζουν, να μην προοδεύουν, να μην μαθαίνουν διαρκώς νέα πράγματα; Όχι φυσικά, σε καμία περίπτωση. Η εξέλιξη των παιδιών και των εφήβων είναι βασικό στοιχείο για μία κοινωνία σύγχρονη, που θέλει να μεγαλώνει και να προχωρά μπροστά. Απλά θα πρέπει αυτή η εξελικτική διαδικασία να γίνεται με γνώμονα την ψυχική ισορροπία των παιδιών και των νέων.
Ένας ενήλικας, που δεν έχει ζήσει ως παιδί, που δεν έχει στιγμές ξεγνοιασιάς να θυμάται είναι ένας μισός ενήλικας. Οι αναμνήσεις αυτές αποτελούν πολλές φορές ένα γλυκό καταφύγιο στις αναποδιές της ζωής. Ο χρόνος περνά γρήγορα και όλοι μας επιστρέφουμε στις μνήμες της παιδικής μας ηλικίας για να αντλήσουμε δύναμη, για να φορτίσουμε το συναισθηματικό μας κόσμο, για να θυμηθούμε αγαπημένα πρόσωπα.
Σε ένα αδηφάγο περιβάλλον, που όλοι ζητούν συνεχώς περισσότερα προσόντα και όλο μεγαλύτερη εξειδίκευση, η ισορροπία είναι απαραίτητη. Αυτό πρέπει να θυμούνται όλοι οι γονείς όταν βλέπουν να ξεμακραίνουν στον ορίζοντα τα μικρά τους φορτωμένα με μία τσάντα μεγαλύτερη από το μπόι τους.
